اسمیت، اتل مری (۱۸۵۸-۱۹۴۴م): تفاوت میان نسخه‌ها

[[File:42209900.jpg|thumb|اتل مری اسمیت‌]]اسمیت‌، اِتل‌ مِری‌ (۱۸۵۸-۱۹۴۴) (Smyth, Ethel Mary)

آهنگساز انگلیسی. آثار او شامل ''مس در رِ'' (۱۸۹۳) و اپراهای ''خرابکارها'' (۱۹۰۶) و ''پادوی کشتی'' (۱۹۱۶) است. او در ۱۹۱۱ به عنوان یکی از مدافعان حقوق زنان زندانی شد. اسمیت در کنسرواتوار لایپ‌تسیگ تحصیل کرد و بعد در همان شهر از هاینریش فون هِرتسوگِنبِرگ تعلیم خصوصی گرفت. برخی از آثار او همان‌جا به‌اجرا درآمدند و پس از بازگشتش به [[انگلستان]] نیز یکی دو اثر از او به کنسرت‌های [[لندن (انگلستان)|لندن]] راه یافتند، ازجمله مس در ۱۸۹۳. رهبر ارکستر هرمان لِوی (که در ۱۸۸۲ نخستین اجرای پارسیفال واگنر را رهبری کرد) او را به نوشتن اپرا تشویق کرد. فانتازیو در ۱۸۹۸ در [[وایمار]] به صحنه رفت و سه سال بعد توسط [[موتل‌، فلیکس‌|فلیکس موتل]] در کارلس‌روهه به اجرا درآمد. جنگل نخستین‌بار در ۱۹۰۲ در [[برلین]] اجرا شد و سه ماه بعد در [[کاونت گاردن]] به‌صحنه رفت؛ سال بعد نیز به‌عنوان نخستین اپرا از یک زن آهنگساز در اپرای [[متروپولیتن (نیویورک)|متروپولیتن]] نیویورک اجرا شد. ''خرابکارها'' در ۱۹۰۴ به پایان رسید و در ۱۹۰۶ در لایپ‌تسیگ اجرا شد؛ اجرای سال ۱۹۰۹ آن در لندن به رهبری [[بیچم، تامس (۱۸۷۹ـ۱۹۶۱)|تامس بیچَم]] تقریباً موجب تغییر دیدگاه نرمش‌ناپذیر او نسبت به زنان آهنگساز شد. اسمیت سال‌های زیادی در خارج از کشور به‌سر برد، اما در ۱۹۱۰ از دانشگاه دورهَم دکتری افتخاری گرفت و تقریباً در همان زمان به‌صورتی فعال به جنبش حقوق زنان پیوست. در ۱۹۱۱ که به زندان هالووِی افتاد زندانیان هم‌عقیدۀ خود را در اجرای ترانه «مارش زنان» که با یک مسواک دولتی ساخته بود رهبری کرد. او همچنان با سرسختی به ترویج موسیقی خود می‌پرداخت و در ۱۹۱۶ موفق‌ترین اپرایش، پادوی کشتی، نخستین‌بار در لندن اجرا شد. بعد از جنگ بیشتر به نویسندگی روی آورد و ۱۰جلد سرگرم‌کننده از خاطرات خود را منتشر کرد، که شامل زندگی‌نامه‌های خودنوشتۀ ''نی‌نوازی‌های زنانه در باغ عدن'' (۱۹۳۳) و ''بعد چه پیش آمد'' (۱۹۴۰) بود. او در سال‌های پایانی عمر در وُکینگ در سارِی زندگی می‌کرد و چون خود را به‌خاطر جنسیتش مطرود می‌دانست کمتر آهنگ می‌ساخت. در این سال‌ها از ناشنوایی و کم‌شنوایی نیز رنج می‌برد. ازجمله آثار او: اپرا ''فانتازیو'' (از روی موسه، وایمار، ۱۸۹۸)، ''جنگل'' (برلین، ۱۹۰۲)، ''خرابکارها'' (لایپ‌تسیگ، ۱۹۰۶)، ''پادوی کشتی'' (از روی و. و. جِیکابز، ۱۹۱۶)، ''یافت پرشکوه'' (۱۹۲۳)، ''تفاهم قلبی'' (۱۹۲۵). کُرال و ارکستری مس در رِ ماژور؛ زندان برای تک‌خوان‌ها، کُر، و ارکستر؛ اوورتور برای نمایش‌نامۀ آنتونی و کلئوپاترای [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|شِکسپیر]]؛ سرناد برای ارکستر (۱۸۹۰)؛ کنسرتو برای ویولن، هورن، و ارکستر؛ سه چکامۀ آناکرئونی برای خواننده و ارکستر. موسیقی مجلسی کویینتت زهی، کوآرتت زهی؛ سونات‌ها، ترانه‌ها.