سیوطی، جلال الدین (قاهره ۸۴۹ـ۹۱۱ق): تفاوت میان نسخه‌ها

قرآن‌شناس، ادیب، مورخ، مفسّر بزرگ اسلامی؛ که مورخان او را به‌عنوان «امام» و «حافظ» (قرآن را در ۸سالگی از حفظ بود) یاد می‌کنند. پس از مرگ پدرش، تحت حمایت جمعی، ازجمله کمال بن همام، رشد کرد و به تحصیل علوم پرداخت و در ۱۷سالگی اجازۀ تدریس یافت. خود می‌گوید در هفت علمِ تفسیر، حدیث، فقه، نحو، معانی، بدیع، بیان تبحّر داشته است و در فقه شافعی مجتهد بود. شمار آثارش، از رسائل کوچک چندصفحه‌ای تا کتاب‌های چندجلدی، بالغ بر ۶۰۰ است. شهرت وی و داشتن آثار فراوانش باعث شد که عده‌ای به او حسادت کنند و ادعا کنند که وی برخی از کتاب‌های کتابخانۀ محمودیه را به‌دست آورده و آن‌ها را اثر خود معرفی کرده است. شهرت او در جهان تشیع بیشتر به‌سبب کتاب ''البهجةالمرضیة فی شرح‌الفیه'' است که شرحی بر کتاب ''الفیۀ'' ابن مالک در علم نحو است. آثار مهم دیگر اوست: ''الاتقان فی علوم‌القرآن''؛ ''الدُّرُالمنثور فی تفسیرالمأثور''؛ ''تفسیر جلالین''؛'' طبقات‌المفسّرین''؛ ''جامع‌الصّغیر'' در حدیث؛ ''تاریخ‌الخلفاء و [[بغیه الوعاه|بغیة الوعاة فی طبقات اللغویین و النحاة]].''<br><!--25371500-->