Automoderated users، رباتها، دیوانسالاران، checkuser، مدیران رابط کاربری، moderation، Moderators، پنهانگران، مدیران، userexport، سرویراستار
۴۶٬۷۰۹
ویرایش
راهزنان (کتاب): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:2042164580.jpg|جایگزین=روی جلد یکی از چاپهای کتاب|بندانگشتی|روی جلد یکی از چاپهای کتاب|390x390پیکسل]] | [[پرونده:2042164580.jpg|جایگزین=روی جلد یکی از چاپهای کتاب|بندانگشتی|روی جلد یکی از چاپهای کتاب|390x390پیکسل]] | ||
(به آلمانی: ''Die Räuber؛'' به انگلیسی: ''The Robbers'') تراژدی پنجپردهای و نخستین اثر نمایشی [[یوهان شیلر|یوهان کریستف فریدریش فون شیلر]]. سال 1781م بدون ذکر نام مؤلف در شهر اشتوتگارت چاپ و سال بعد تجدید چاپ شد و در همین سال برای نخستین بار به رهبری بارون فون دالبرگ<ref>Baron von Dallberg</ref>، مدیر تئاتر [[مانهایم]]، به اجرا درآمد. سال ۱۳۹۱ش برای اولین بار به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی (کارگردان و نمایشنامهنویس ایرانی مقیم آلمان) در مجموعۀ [[ | راهزنان (کتاب) | ||
(به آلمانی: ''Die Räuber؛'' به انگلیسی: ''The Robbers'') تراژدی پنجپردهای و نخستین اثر نمایشی [[یوهان شیلر|یوهان کریستف فریدریش فون شیلر]]. سال 1781م بدون ذکر نام مؤلف در شهر اشتوتگارت چاپ و سال بعد تجدید چاپ شد و در همین سال برای نخستین بار به رهبری بارون فون دالبرگ<ref>Baron von Dallberg</ref>، مدیر تئاتر [[مانهایم]]، به اجرا درآمد. سال ۱۳۹۱ش برای اولین بار به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی (کارگردان و نمایشنامهنویس ایرانی مقیم آلمان) در مجموعۀ [[تئاتر شهر، تهران|تئاتر شهر]] روی صحنه رفت و پس از آن نیز به فستیوال «شیلر» کشور آلمان دعوت شد. این اثر شاخص شیلر که در زمرۀ پراجراترین آثار کلاسیک آلمانی در اروپاست، به سال 1336ش همراه با نمایشنامۀ دیگری از او (''توطئه فیسکو در جنووا''<ref>''Die Verschwörung des Fiesko zu Genua''</ref>) به ترجمۀ فارسی ابوالحسن (/عبدالحسین) میکده توسط [[بنگاه ترجمه و نشر کتاب]] و سال 1399ش به صورت مستقل به ترجمۀ علیرضا کوشک جلالی توسط نشر «آماره» منتشر شده. از این میان ترجمۀ میکده، جز چاپهای پیش از انقلاب، در سال 1394ش تجدید چاپ شده است. | |||
موسیقیدانان بارها ''راهزنان'' را به تعبیر موسیقیایی درآوردهاند. یوهان رودولف تسومشتخ<ref>Johann Rudolf Zumsteeg</ref> (1760- 1802م)، آهنگساز آلمانی برای صحنههای این نمایشنامه آهنگ ساخت؛ ساوریو مرکادانته<ref>Saverio Mercadante</ref> (1795- 1870م)، آهنگساز ایتالیایی اپرانامۀ کرشینی<ref>Crescini</ref> (مأخوذ از درام شیلر، با همان عنوان ''راهزنان'') را به آهنگ درآورد. البته این اپرا که به سال 1836م در پاریس اجرا شد، جزو بهترین اپراهای مرکادانته نیست؛ [[جوزپه وردی]] (1813- 1901م) نیز با اقتباس از اپرانامۀ آندرآ مافئی<ref>Andrea Maffei</ref> که همان موضوع ''راهزنان'' را اخذ کرده بود، آهنگی برای اپرا ساخت. این اپرا نیز که به سال 1847م در لندن اجرا شده با استقبال سردی مواجه شد. | |||
| خط ۸: | خط ۱۱: | ||
'''بررسی و توصیف نمایشنامه''' | '''بررسی و توصیف نمایشنامه''' | ||
این نمایشنامه هرچند در آن همان مضمون سنتی کین و نفرت دو برادر نسبت به هم تکرار میشود، از خواست شاعر برای برقراری حاکمیت واقعیتی شریفتر مقرون به عدالت خبر میدهد. او میفهمد که جهان نو از ویرانی و ویرانههای گذشته سر برنمیآورد؛ بلکه از نو شدن کیفیات روحی و باطنی پدید میآید. در این اثر جنگ بین احساسات لطیف و باشکوه انسانی در برابر ناملایمات، در برههای از تاریخ آلمان به نمایش گذاشته شده. تنفر از جامعهٔ پر از تبعیض و دروغ، مبارزهٔ ایدهآلیستهای از جان گذشته برای آزادی و برپایی بهشت موعود بر روی زمین و آرمانگرایی بیمنطق، ایدههای اصلی این نمایش هستند. قهرمانان نمایشنامه موجودات بشری نیستند، بلکه باید گفت نمادهای عالم عقلانی شاعرند. علاقۀ شیلر به صحنههای پرازدحام، از طریق وجود چهرههای نمایشی فرعی ظاهر میشود که بازیگران نقشهای اصلی را احاطه میکنند و به تعبیری میتوان گفت به منزلۀ گروه همسرایان تراژدیاند. به رغم نواقصی که در این اولین اثر شیلر میتوان نشان داد، باید گفت که نبوغ نمایشنامهنویسی او در وسعت و قوت کار تألیفی، در بسط و پرورش سرشار از منطق و تکلفات هنری آگاهانه، در مهارت او از حیث نشاندن موقعیتها و آدمها در جاهای شایسته و درخور آنها جلوهگر است. این تراژدی که شیلر از سال 1777م طرح آن را ریخته بود، نشاندهندۀ عصیان شاعر 18ساله است بر ضد جامعۀ عصر خویش و خودکامگی دوک کارل اویگن<ref>K. Eugen</ref> که در آکادمی نظامی که ظاهراً شیلر در فاصلۀ سالهای 1773- | این نمایشنامه هرچند در آن همان مضمون سنتی کین و نفرت دو برادر نسبت به هم تکرار میشود، از خواست شاعر برای برقراری حاکمیت واقعیتی شریفتر مقرون به عدالت خبر میدهد. او میفهمد که جهان نو از ویرانی و ویرانههای گذشته سر برنمیآورد؛ بلکه از نو شدن کیفیات روحی و باطنی پدید میآید. در این اثر جنگ بین احساسات لطیف و باشکوه انسانی در برابر ناملایمات، در برههای از تاریخ آلمان به نمایش گذاشته شده. تنفر از جامعهٔ پر از تبعیض و دروغ، مبارزهٔ ایدهآلیستهای از جان گذشته برای آزادی و برپایی بهشت موعود بر روی زمین و آرمانگرایی بیمنطق، ایدههای اصلی این نمایش هستند. قهرمانان نمایشنامه موجودات بشری نیستند، بلکه باید گفت نمادهای عالم عقلانی شاعرند. علاقۀ شیلر به صحنههای پرازدحام، از طریق وجود چهرههای نمایشی فرعی ظاهر میشود که بازیگران نقشهای اصلی را احاطه میکنند و به تعبیری میتوان گفت به منزلۀ گروه همسرایان تراژدیاند. به رغم نواقصی که در این اولین اثر شیلر میتوان نشان داد، باید گفت که نبوغ نمایشنامهنویسی او در وسعت و قوت کار تألیفی، در بسط و پرورش سرشار از منطق و تکلفات هنری آگاهانه، در مهارت او از حیث نشاندن موقعیتها و آدمها در جاهای شایسته و درخور آنها جلوهگر است. این تراژدی که شیلر از سال 1777م طرح آن را ریخته بود، نشاندهندۀ عصیان شاعر 18ساله است بر ضد جامعۀ عصر خویش و خودکامگی دوک کارل اویگن<ref>K. Eugen</ref> که در آکادمی نظامی که ظاهراً شیلر در فاصلۀ سالهای 1773- 1780م در آنجا تحصیل میکرده، با او آشنا شده است. در عین حال در راهزنان تأثیر و نفوذ آثار چهرههایی چون [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|شکسپیر]]، [[روسو، ژان ژاک (۱۷۱۲ـ۱۷۷۸)|روسو]]، [[لسینگ، گوتهولد (۱۷۲۹ـ۱۷۸۱)|لسینگ]]، [[گوته، یوهان ولفگانگ فون (۱۷۴۹ـ۱۸۳۲)|گوته]] و [[کلینگر، فریدریش (۱۷۵۲ـ۱۸۳۱)|کلینگر]] را، خاصه در بخش (پردۀ) نخست درام میبینیم. در این بخش بیتجربگی شیلر که خود او بعدها آن را میپذیرد بهوضوح به چشم میآید. علاوه بر اینها چهرههای نمایشی ''راهزنان'' فاقد تعادل منطقیای برای نگاه داشتنشان در میان دو حالت دیوسانی و فرشتهگونیست. | ||