کلاژ: تفاوت میان نسخه‌ها

[[File:35243400.jpg|thumb|تابلوي مرتس، اثر کورت اشويترس]]

(یا: تکّه‌چسبانی) در فرانسوی به‌معنای «تکه‌چسبانی» یا «قطعه کاغذ آویزی». در هنر به چسباندن مواد مختلف، همچون بریده‌های روزنامه، تکه‌های پارچه، یا کاغذ دیواری بر روی بوم یا هر سطح مناسب دیگر گفته می‌شود که اغلب با طراحی یا نقاشی ترکیب می‌شوند و تصویر یا طرحی را پدید می‌آورند. هنرمندان نخستین‌بار در اوایل قرن ۲۰ از کُلاژ بهره‌ گرفتند. در ۱۹۱۲ ژرژ براک<ref>Georges Braque

</ref> و پابلو پیکاسو<ref>Pablo Picasso </ref> نخستین هنرمندان نامداری بودند که این اسلوب را به‌کار بردند و آن را رواج دادند. طولی نکشید که کُلاژ از ویژگی‌های شاخصِ کوبیسم<ref>Cubism</ref> شد. جنبش‌های دیگر، به‌ویژه دادا<ref> Dada </ref> و سوررئالیسم<ref>Surrealism</ref>، متعاقباً از این اسلوب بهره بردند و حتّی اشیای سه‌بعدی را بر بوم یا زمینه نقاشیِ خود منضم می‌کردند. در میان دادائیست‌ها، کورت اشویترس<ref> Kurt Schwitters </ref> فعالیت هنری خود را به کُلاژ منحصر ساخت، و با استفاده از مواد دورریختنیِ پیش‌پا افتاده، همچون بلیت باطل‌شدۀ اتوبوس و تکه‌های ریسمان، کلاژِ خاص خود را با نام مرتس<ref>Merz</ref>، پدید آورد. نامدارترین هنرمند سوررئالیست که از این اسلوب استفاده کرد، ماکس ارنست<ref> Max Ernst </ref> بود که برای خلق تصاویر نو و نامأنوس، بریده‌هایی از چاپنقش‌<ref>engraving </ref>های قرن ۱۹، را در کنار هم قرار می‌داد؛ ارنست به این ترتیب «نوآوری‌های کلاژ» خود را صورت‌بندی کرد. آلبرتو بوری<ref>Alberto Burri</ref>، هنرمند ایتالیایی، از خلاق‌ترین هنرمندان متأخر این سبک بود که از تکه‌های گونی در آثارش بهره برد.