فیجی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سیمای طبیعی'''. جمهوری جزایر فیجی در شرق کشورـ جزیرۀ وانوآتو<ref>state Vanuatu</ref> و جنوب غربی جزیرۀ ساموآ<ref>Samoa</ref> واقع شده است و پهنه‌ای را بین ۱۷۸ درجه طول غربی تا ۱۷۷ درجه طول شرقی و ۱۶ درجه تا ۱۹ درجه و ۲۰ ثانیه عرض جنوبی را دربر‌گرفته است. بزرگ‌ترین این جزایر دو جزیرۀ ویتی لوو<ref>Viti Levu </ref> و وانوا لوو<ref>Vanua Levu</ref> هستند که حدود&nbsp;۰.۹ از مساحت فیجی را شامل می‌شوند. جزیرۀ ویتی ‌لوو که با مساحت ۱۰,۳۹۰ کیلومتر مربع، بزرگ‌ترین جزیرۀ این مجموعه است، عمدتاً کوهستانی است و بلندترین نقطۀ آن با نام کوه تومانیوی<ref>Tomanivi </ref>، ۱,۳۲۳ متر ارتفاع دارد. دارای چند رودخانۀ مهم است که رودخانۀ رِوا<ref>Rewa</ref> بزرگ‌ترین آن‌هاست. این رودخانه ۱۴۵ کیلومتر درازا دارد و ۶۵ کیلومتر از آن قابل‌کشتی‌رانی است و شهر سووا، پایتخت کشور، در این جزیره قرار دارد. جزیرۀ وانوا لوو در ۶۱کیلومتری شمال شرقی جزیرۀ ویتی‌لوو واقع است و ۵,۵۳۸ کیلومتر مربع مساحت دارد. سراسر این جزیره از کوه و تپه‌ماهور پوشیده شده و کوه ناسورو لوو<ref>Nasoro Levu</ref> با ارتفاع ۱,۰۳۲ متر بلندترین نقطۀ آن است. کرانه‌های این جزیره نامنظم است و بریدگی‌های بسیاری مانند خلیج ناتِوا<ref>Natewa</ref> با درازای ۶۴ کیلومتر در ساحل شرقی آن واقع است. رود اِندرِکِتی<ref>Ndreketi</ref> مهم‌ترین رودخانۀ آن است و آبادی‌های بسیاری در سواحل آن تأسیس شده و آبسنگ<ref>reef </ref>ها و جزیرک<ref>islet </ref>های فراوانی در دوراب‌<ref>off shore</ref>های ساحل شمالی آن وجود دارد. کشور فیجی جمعاً متشکل از ۳۲۲ جزیره و جزیرک است که عموماً منشأ آتشفشانی دارند و حدود یک‌سوم از آن‌ها مسکونی است. جزیرۀ روتوما<ref>Rotuma</ref>، با ۴۷ کیلومتر مربع مساحت، در ۱۸۸۱ به جزایر مزبور ضمیمه شده است. بیش از دوسوم اراضی جزایر فیجی از جنگل پوشیده شده و بخش کوچکی از آن را علفزار و مرتع تشکیل داده است. دیگر جزایر مهم این سرزمین عبارت‌اند از تاوئونی<ref>Taveuni</ref>، کاداوو<ref>Kadavu</ref>، کورو<ref>Koro</ref>، گائو<ref>Gau </ref>، و اووالائو<ref>Ovalau</ref> و لائوتوکا<ref>Lautoka</ref>، نادی<ref>Nadi</ref>، لاباسا<ref>Labasa </ref>، و نائوسوری<ref>Nausori </ref> عمده‌ترین شهرهای آن به‌شمار می‌آیند. اقلیم فیجی گرم و مرطوب است و وزش نسیم‌های اقیانوسی، به‌ویژه در شب‌های اردیبهشت تا آبان، بر لطافت و خنکی هوا می‌افزاید. میانگین بارندگی سالانۀ این کشور ۲,۹۷۴ میلی‌متر است.

'''اقتصاد'''. صنعت گردشگری، صنایع سبک و کشاورزی، به‌ترتیب، اساس اقتصاد کشور فیجی را تشکیل می‌دهند. خشکسالی‌های دهۀ آخر قرن ۲۰ آسیب بسیاری به کشت و صنعت نیشکر وارد کرده و به‌همین سبب درآمد فیجی، که عمدتاً بر کشاورزی استوار است، بسیار کاهش یافته است؛ با این وصف، کشاورزی هنوز نقش مهمی در اقتصاد این کشور دارد و نیشکر، نارگیل، برنج، سبزیجات، و میوه از اقلام صادراتی آن است. فرآورده‌های دامی، مرغ، و لبنیات نیز از لحاظ اهمیت اقتصادی در جایگاه بعدی قرار دارند. چوب و الوار از دیگر اقلام صادراتی این کشور است و پوشاک، شکر، روغن نارگیل، آرد گندم، کره، سیگار، خوراک دام و طیور، سیمان، صابون، پودرهای شوینده، و آبجو عمده‌ترین اقلام صنعتی آن به‌شمار می‌آیند. عایدات صنعت گردشگری این کشور بالغ بر ۵۵۰میلیون دلار است و همه‌ساله بر شمار گردشگران و بازدیدکنندگان از فیجی افزوده می‌شود.

'''حکومت و سیاست'''. نیروی اجرایی کشور فیجی در دست رئیس‌جمهور است که هر پنج سال یک‌بار شورای عالی سران او را انتخاب می‌کند. نخست‌وزیر را رئیس‌جمهور برمی‌گزیند و مسئولیت اجرایی امور کشور را به او محول می‌کند. مجلس سنای فیجی متشکل از ۳۲ عضو است و ۲۴ نفر از سناتورها را رئیس‌جمهور منصوب می‌دارد و بقیه را مردم انتخاب می‌کنند. مجلس نمایندگان فیجی ۷۱ کرسی دارد که مردم آنان را، برای مدت پنج سال، برمی‌گزینند.

'''مردم و تاریخ'''. جمعیت فیجی حدود 926,276 نفر است (۲۰۱۸) و تراکم نسبی آن به 46.4 نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد سالانۀ جمعیت فیجی یک درصد است و فیجیایی‌ها با ۴۹ درصد و هندی‌های آسیایی‌تبار با ۴۶ درصد اکثریت قومی این کشور را تشکیل می‌دهند. بیشتر جمعیت فیجی، مسیحی و۴۶.۵ درصدشان شهرنشین‌اند. زبان رسمی این کشور انگلیسی و میانگین امید به زندگی در این کشور ۶۹ سال است و ۹۳ درصد از جمعیت آن باسوادند. مهاجران ملانزیایی در قرن ۶پ‌م، در جزایر فیجی ساکن شدند. کاپیتان بِلی<ref>Bligh </ref> انگلیسی در ۱۷۸۹ بعد از شورش کشتی بونتی به جزایر فیجی وارد شد و مرغوبیت چوب‌های صندل و ادویۀ فیجی نیز، پای سوداگران و ماجراجویان انگلیسی را به این سرزمین باز کرد. آنان به‌مرور در جزایر مزبور ساکن شدند و به فروش چوب‌های صندل و ادویه در بازارهای چین پرداختند. در ۱۸۳۰ مبلغان مسیحی از جزیرۀ تونگا<ref>Tonga</ref> به فیجی آمدند و با حمایت سلطان فیجی به تبلیغ آیین مسیح پرداختند. انگلیسی‌ها، که کشتزارهای وسیعی در جزایر مزبور احداث کرده بودند، رفته‌رفته بر سراسر جزایر فیجی مسلط شدند و در ۱۸۷۴ رسماً این سرزمین را تصرف کردند و برای کار در کشتزارها، کارگران هندی را به کار گرفتند. جنبش‌های استقلال‌طلبانۀ مردم فیجی در ۱۹۵۶ به‌نتیجه رسید و کشور مزبور به خودگردانی داخلی نایل آمد. این کشور در دهم اکتبر ۱۹۷۰ به استقلال کامل رسید و به عضویت جامعۀ ملل مشترک‌المنافع و نیز سازمان ملل متحد درآمد. فیجی تا ۱۹۸۷ به‌صورت فرمانداری کل اداره می‌شد و قانون اساسی ۱۹۹۸ نظام جمهوری را بر آن حاکم ساخت.