باکو: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{جعبه اطلاعات شهرهای آسیا | {{جعبه اطلاعات شهرهای آسیا | ||
|نام فارسی =باکو | |نام فارسی =باکو | ||
|نام لاتین = | |نام لاتین =Baku | ||
|نام های دیگر=بادکوبه | |نام های دیگر=بادکوبه | ||
|نام پیشین= | |نام پیشین= | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
|شهرها و آبادی های مهم= | |شهرها و آبادی های مهم= | ||
|موقعیت=شبه جزیره آبشوران، در ساحل غربی دریای خزر | |موقعیت=شبه جزیره آبشوران، در ساحل غربی دریای خزر | ||
|جمعیت=۲,۱۱۸,۶۰۰ نفر ( | |جمعیت=۲,۱۱۸,۶۰۰ نفر (۲۰۰۳م) | ||
|تولیدات و صنایع مهم=نفت، دباغی چرم و فرآوری مواد غذایی | |تولیدات و صنایع مهم=نفت، دباغی چرم و فرآوری مواد غذایی | ||
|بناهای مهم= | |بناهای مهم= | ||
}}باکو<br/> [[File:12089500.jpg|thumb|باکو]][[File:12089500-1.jpg|thumb|12089500-1.jpg]] (یا: بادکوبه) پایتخت جمهوری آذربایجان، در شبه‌جزیرۀ آبشوران، در ساحل غربی دریای خزر، با ۲,۱۱۸,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). از شهرهای مهم صنعتی و بندری آذربایجان است و از دهۀ ۱۸۷۰ مرکز مهم استخراج و پالایش نفت به‌شمار می‌رود. حوزه‌های نفت‌خیز آن با خطوط لوله به بندر باتومی، در گرجستان، متصل است. دبّاغی چرم و فرآوری مواد غذایی از صنایع سبک آن است. این شهر آب‌وهوایی گرم دارد و در معرض بادهای شدید شمال غربی است. باکو تاریخی کهن دارد و یافته‌های باستان‌شناسی حاکی از مسکونی‌بودن آن از چندین قرن قبل از میلاد مسیح است. مدت‌ها مقرّ حکومت شروان‌شاهان بود. در ۹۰۶ق/۱۵۰۰م، شاه اسماعیل صفوی آن را تصرّف کرد. از این زمان به بعد، به استثنای مدت کوتاهی که به اشغال ترکان درآمد، متعلّق به ایران بود. در ۱۱۳۶ق/۱۷۲۳، روس‌ها آن را تصرّف کردند، اما در ۱۱۴۸ق/۱۷۳۵ مجدّداً در اختیار ایران قرار گرفت. سرانجام در ۱۲۲۱ق/۱۸۰۶ به تصرّف روسیه درآمد و به موجب معاهدۀ گلستان (۱۲۲۸ق/۱۸۱۳) رسماً به روسیه واگذار شد. با استقلال جمهوری آذربایجان در ۱۹۹۱، پایتخت این کشور شد. در ۱۹۹۴، باکو صحنۀ حملات تروریستی و تظاهرات گسترده علیه دولت بود. شبه‌جزیرۀ آبشوران از دیرباز به‌سبب منابع طبیعی نفت و گاز دارای آتش‌های فروزان طبیعی بوده و پیروان آیین زردشت را به‌سوی خود جلب می‌کرده است. در کاوش‌های ۱۹۶۴ در بافت تاریخی باکو، موسوم به ایچری‌شهر، بازمانده‌های دو آتشکده در زیر مسجد سینیق قلعه و قیزقالاسی (قلعه دختر) پدیدار شده است. | }}باکو (Baku)<br/> [[File:12089500.jpg|thumb|باکو]][[File:12089500-1.jpg|thumb|12089500-1.jpg]] (یا: بادکوبه) پایتخت جمهوری آذربایجان، در شبه‌جزیرۀ آبشوران، در ساحل غربی دریای خزر، با ۲,۱۱۸,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). از شهرهای مهم صنعتی و بندری آذربایجان است و از دهۀ ۱۸۷۰ مرکز مهم استخراج و پالایش نفت به‌شمار می‌رود. حوزه‌های نفت‌خیز آن با خطوط لوله به بندر باتومی، در گرجستان، متصل است. دبّاغی چرم و فرآوری مواد غذایی از صنایع سبک آن است. این شهر آب‌وهوایی گرم دارد و در معرض بادهای شدید شمال غربی است. باکو تاریخی کهن دارد و یافته‌های باستان‌شناسی حاکی از مسکونی‌بودن آن از چندین قرن قبل از میلاد مسیح است. مدت‌ها مقرّ حکومت شروان‌شاهان بود. در ۹۰۶ق/۱۵۰۰م، شاه اسماعیل صفوی آن را تصرّف کرد. از این زمان به بعد، به استثنای مدت کوتاهی که به اشغال ترکان درآمد، متعلّق به ایران بود. در ۱۱۳۶ق/۱۷۲۳، روس‌ها آن را تصرّف کردند، اما در ۱۱۴۸ق/۱۷۳۵ مجدّداً در اختیار ایران قرار گرفت. سرانجام در ۱۲۲۱ق/۱۸۰۶ به تصرّف روسیه درآمد و به موجب معاهدۀ گلستان (۱۲۲۸ق/۱۸۱۳) رسماً به روسیه واگذار شد. با استقلال جمهوری آذربایجان در ۱۹۹۱، پایتخت این کشور شد. در ۱۹۹۴، باکو صحنۀ حملات تروریستی و تظاهرات گسترده علیه دولت بود. شبه‌جزیرۀ آبشوران از دیرباز به‌سبب منابع طبیعی نفت و گاز دارای آتش‌های فروزان طبیعی بوده و پیروان آیین زردشت را به‌سوی خود جلب می‌کرده است. در کاوش‌های ۱۹۶۴ در بافت تاریخی باکو، موسوم به ایچری‌شهر، بازمانده‌های دو آتشکده در زیر مسجد سینیق قلعه و قیزقالاسی (قلعه دختر) پدیدار شده است. | ||
<br/> <!--12089500--> | <br/> <!--12089500--> | ||
[[Category:جغرافیای آسیا]] [[Category:جغرافیای انسانی سایر کشورهای آسیایی]] | [[Category:جغرافیای آسیا]] [[Category:جغرافیای انسانی سایر کشورهای آسیایی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۸
| باکو | |
|---|---|
| نام فارسی | باکو |
| نام های دیگر | بادکوبه |
| نام لاتین | Baku |
| کشور | آذربایجان |
| موقعیت | شبه جزیره آبشوران، در ساحل غربی دریای خزر |
| جمعیت | ۲,۱۱۸,۶۰۰ نفر (۲۰۰۳م) |
| تولیدات و صنایع مهم | نفت، دباغی چرم و فرآوری مواد غذایی |
باکو (Baku)
(یا: بادکوبه) پایتخت جمهوری آذربایجان، در شبه‌جزیرۀ آبشوران، در ساحل غربی دریای خزر، با ۲,۱۱۸,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). از شهرهای مهم صنعتی و بندری آذربایجان است و از دهۀ ۱۸۷۰ مرکز مهم استخراج و پالایش نفت به‌شمار می‌رود. حوزه‌های نفت‌خیز آن با خطوط لوله به بندر باتومی، در گرجستان، متصل است. دبّاغی چرم و فرآوری مواد غذایی از صنایع سبک آن است. این شهر آب‌وهوایی گرم دارد و در معرض بادهای شدید شمال غربی است. باکو تاریخی کهن دارد و یافته‌های باستان‌شناسی حاکی از مسکونی‌بودن آن از چندین قرن قبل از میلاد مسیح است. مدت‌ها مقرّ حکومت شروان‌شاهان بود. در ۹۰۶ق/۱۵۰۰م، شاه اسماعیل صفوی آن را تصرّف کرد. از این زمان به بعد، به استثنای مدت کوتاهی که به اشغال ترکان درآمد، متعلّق به ایران بود. در ۱۱۳۶ق/۱۷۲۳، روس‌ها آن را تصرّف کردند، اما در ۱۱۴۸ق/۱۷۳۵ مجدّداً در اختیار ایران قرار گرفت. سرانجام در ۱۲۲۱ق/۱۸۰۶ به تصرّف روسیه درآمد و به موجب معاهدۀ گلستان (۱۲۲۸ق/۱۸۱۳) رسماً به روسیه واگذار شد. با استقلال جمهوری آذربایجان در ۱۹۹۱، پایتخت این کشور شد. در ۱۹۹۴، باکو صحنۀ حملات تروریستی و تظاهرات گسترده علیه دولت بود. شبه‌جزیرۀ آبشوران از دیرباز به‌سبب منابع طبیعی نفت و گاز دارای آتش‌های فروزان طبیعی بوده و پیروان آیین زردشت را به‌سوی خود جلب می‌کرده است. در کاوش‌های ۱۹۶۴ در بافت تاریخی باکو، موسوم به ایچری‌شهر، بازمانده‌های دو آتشکده در زیر مسجد سینیق قلعه و قیزقالاسی (قلعه دختر) پدیدار شده است.