چرام، شهرستان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(صفحه‌ای تازه حاوی «چرام، شهرستان (County) Charam واقع مناطق مرکزی استان کهگیلویه و بویراحمد، به مرکزیت شهر چرام. این شهرستان در نیمۀ دوم سال 1389ش با انتزاع بخش چرام از شهرستان کهگیلویه ایجاد شده است. ---- [...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
چرام، شهرستان (County) Charam
چرام، شهرستان (County) Charam


واقع مناطق مرکزی [[کهگیلویه و بویراحمد، استان|استان کهگیلویه و بویراحمد]]، به مرکزیت [[چرام، شهر|شهر چرام]]. این شهرستان در نیمۀ دوم سال 1389ش با انتزاع بخش چرام از [[کهگیلویه، شهرستان|شهرستان کهگیلویه]] ایجاد شده است.   
واقع مناطق مرکزی [[کهگیلویه و بویراحمد، استان|استان کهگیلویه و بویراحمد]]، به مرکزیت [[چرام، شهر|شهر چرام]]. این شهرستان در نیمۀ دوم سال 1389ش با انتزاع بخش چرام از [[کهگیلویه، شهرستان|شهرستان کهگیلویه]] ایجاد شده است. چرام‌ را از ریشه «چرا» و مرتبط با چراگاه و چراندن دانسته‌اند. این منطقه زیستگاه طایفۀ چرام، از طوایف لر کهگیلویه، از گروه چهار بنیچۀ ایل جاکی است. در منابع سدۀ 6ق تا دورۀ [[صفویه]] چرام را ناحیه‌ای سردسیری با کوه‌های پر برف ذکر کرده‌اند. در دورۀ صفویه چرام‌ شامل‌ دو قسمت‌ سردسیر و گرمسیر، و قشلاق و ییلاق برخی طوایف لر بود. در زمان‌ حکومت [[رضاشاه پهلوی (آلاشت ۱۲۵۷ـ ژوهانسبورگ ۱۳۲۳ش)|رضاشاه]]، منطقۀ چرام به‌ عشایر چرامی اجاره‌ داد. در همین دوره به دستور رضاشاه همۀ عشایر منطقه‌، از جمله‌ عشایر چرام‌، یکجانشین شدند. در 1341ش‌، املاک‌ چرام‌ مشمول‌ قانون‌ اصلاحات‌ ارضی‌ شد و به‌ کشاورزان‌ واگذار گردید. بخش‌ چرام‌، سال 1354ش در شهرستان کهگیلویه تأسیس‌ گردید و سال بعد روستای مرکز آن به شهر ارتقاء یافت. نهایتاً، این بخش همچنان که در ابتدا گفته شد در نیمۀ دوم سال 1389ش با انتزاع از شهرستان کهگیلویه خود به شهرستان ارتقاء یافت. شهرستان چرام متشکل است از 2 بخش، 4 دهستان (با حدود 120 روستا) و 2 شهر: بخش مرکزی (مشتمل بر دهستان‌های چرام و الغچین<ref>Alqchin</ref>، به مرکزیت شهر چرام)، و بخش سرفاریاب<ref>Sarfaryab</ref> (مشتمل بر دهستان‌های سرفاریاب و پشته ذیلایی<ref>Poshteh-ye Zilayi</ref>، به مرکزیت شهر سرفاریاب). براساس سرشماری سراسری سال 1395ش جمعیت شهرستان چرام 33,543نفر است؛ طبق اطلاعات مرکز آمار ایران و براساس سرشماری سال 1395ش، حدود 51درصد این مقدار شهرنشین و حدود 37درصد روستانشین و عشایر بوده‌اند. شهرستان چرام در نواحی شرقی با [[بویراحمد|شهرستان بویراحمد]]، در شمال و غرب با [[کهگیلویه، شهرستان|شهرستان کهگیلویه]]، در جنوب غربی با [[گچساران، شهرستان|شهرستان گچساران]]، در جنوب با [[باشت، شهرستان|شهرستان باشت]] و در جنوب شرقی با شهرستان رستم (در [[فارس، استان|استان فارس]]) محدود شده است.   
----
----



نسخهٔ ‏۹ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۱

چرام، شهرستان (County) Charam

واقع مناطق مرکزی استان کهگیلویه و بویراحمد، به مرکزیت شهر چرام. این شهرستان در نیمۀ دوم سال 1389ش با انتزاع بخش چرام از شهرستان کهگیلویه ایجاد شده است. چرام‌ را از ریشه «چرا» و مرتبط با چراگاه و چراندن دانسته‌اند. این منطقه زیستگاه طایفۀ چرام، از طوایف لر کهگیلویه، از گروه چهار بنیچۀ ایل جاکی است. در منابع سدۀ 6ق تا دورۀ صفویه چرام را ناحیه‌ای سردسیری با کوه‌های پر برف ذکر کرده‌اند. در دورۀ صفویه چرام‌ شامل‌ دو قسمت‌ سردسیر و گرمسیر، و قشلاق و ییلاق برخی طوایف لر بود. در زمان‌ حکومت رضاشاه، منطقۀ چرام به‌ عشایر چرامی اجاره‌ داد. در همین دوره به دستور رضاشاه همۀ عشایر منطقه‌، از جمله‌ عشایر چرام‌، یکجانشین شدند. در 1341ش‌، املاک‌ چرام‌ مشمول‌ قانون‌ اصلاحات‌ ارضی‌ شد و به‌ کشاورزان‌ واگذار گردید. بخش‌ چرام‌، سال 1354ش در شهرستان کهگیلویه تأسیس‌ گردید و سال بعد روستای مرکز آن به شهر ارتقاء یافت. نهایتاً، این بخش همچنان که در ابتدا گفته شد در نیمۀ دوم سال 1389ش با انتزاع از شهرستان کهگیلویه خود به شهرستان ارتقاء یافت. شهرستان چرام متشکل است از 2 بخش، 4 دهستان (با حدود 120 روستا) و 2 شهر: بخش مرکزی (مشتمل بر دهستان‌های چرام و الغچین[۱]، به مرکزیت شهر چرام)، و بخش سرفاریاب[۲] (مشتمل بر دهستان‌های سرفاریاب و پشته ذیلایی[۳]، به مرکزیت شهر سرفاریاب). براساس سرشماری سراسری سال 1395ش جمعیت شهرستان چرام 33,543نفر است؛ طبق اطلاعات مرکز آمار ایران و براساس سرشماری سال 1395ش، حدود 51درصد این مقدار شهرنشین و حدود 37درصد روستانشین و عشایر بوده‌اند. شهرستان چرام در نواحی شرقی با شهرستان بویراحمد، در شمال و غرب با شهرستان کهگیلویه، در جنوب غربی با شهرستان گچساران، در جنوب با شهرستان باشت و در جنوب شرقی با شهرستان رستم (در استان فارس) محدود شده است.


  1. Alqchin
  2. Sarfaryab
  3. Poshteh-ye Zilayi