نانکارو، کانلن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} نانکارو، کانلن (1912-1997) Nanccarrow, Conlon | ||
آهنگساز | [[پرونده:Nanccarrow, Conlon.jpg|بندانگشتی|کانلن نانکارو]] | ||
[[پرونده:Nanccarrow, Conlon1.jpg|بندانگشتی|کانلن نانکارو]] | |||
آهنگساز امریکایی. او با استفاده از یک پیانوی خودنواز به‌شکل [[سینتی سایزر|سینتیسایزر]]، که رُل‌های آن با دست پانچ میشد، به تجربه با ترکیب‌هایی از ریتم و سرعت، برگرفته از ریاضیات، پرداخت و این تجربه‌ها را در 37 اتود برای پیانوی خودنواز (1950-1968) ارائه داد، آثاری با تداومی خلسه‌آور که تحسین و ستایش نسل جوان آهنگسازان [[مینیمالیسم|مینیمالیست]] را برانگیختند. او در کالج ـ کنسرواتوار سینسیناتی (1929ـ1932) و بعد زیرنظر اسلومینسکی و [[سشنز، راجر|سِشنز]] در [[بوستون|بوستون]] تحصیل کرد. پس از شرکت در جنگ داخلی اسپانیا در سال‌های 1940ـ1981 در [[مکزیک]] اقامت گزید. مشخصۀ برجستۀ موسیقی او سوراخ‌هایی است که روی رُل‌های پیانوی خودنواز ایجاد می‌کند، هرچند این آثار با وسایل دیگری نیز نواخته شده‌اند، مثل [[کوآرتت زهی|کوآرتت زهی]] شمارۀ 3 که نخستین بار در 1988 توسط گروه کوآرتت آردیتّی به‌اجرا درآمد. از جمله آثار اوست: مجلسی و تکنوازی بلوز و پرلود برای پیانو (1935)، توکاتا برای [[ویولن|ویولن]] و [[پیانو]] (1935)، [[سپتت|سِپتت]] (1940)، سوناتینا برای پیانو (1940)، تریو برای [[کلارینت|کلارینت]]، [[فاگوت|فاگوت]]، و پیانو (1943)، سوییت برای ارکستر (1943) و سه کوآرتت زهی. | |||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۲۳
| كانلن نانكارو Conlon Nancarrow | |
|---|---|
| زادروز |
1912م |
| درگذشت | 1997م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در کالج ـ كنسرواتوار سینسیناتی (1929ـ1932) و بوستون |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگساز |
| آثار | مجلسی و تکنوازی بلوز و پرلود برای پیانو (1935)، توكاتا برای ویولون و پیانو (1935)، سِپتت (1940)، سوناتینا برای پیانو (1940)، تریو برای كلارینت، فاگوت، و پیانو (1943)، سوییت برای اركستر (1943) و سه كوآرتت زهی |
| گروه مقاله | موسیقی |
نانکارو، کانلن (1912-1997) Nanccarrow, Conlon
آهنگساز امریکایی. او با استفاده از یک پیانوی خودنواز به‌شکل سینتیسایزر، که رُل‌های آن با دست پانچ میشد، به تجربه با ترکیب‌هایی از ریتم و سرعت، برگرفته از ریاضیات، پرداخت و این تجربه‌ها را در 37 اتود برای پیانوی خودنواز (1950-1968) ارائه داد، آثاری با تداومی خلسه‌آور که تحسین و ستایش نسل جوان آهنگسازان مینیمالیست را برانگیختند. او در کالج ـ کنسرواتوار سینسیناتی (1929ـ1932) و بعد زیرنظر اسلومینسکی و سِشنز در بوستون تحصیل کرد. پس از شرکت در جنگ داخلی اسپانیا در سال‌های 1940ـ1981 در مکزیک اقامت گزید. مشخصۀ برجستۀ موسیقی او سوراخ‌هایی است که روی رُل‌های پیانوی خودنواز ایجاد می‌کند، هرچند این آثار با وسایل دیگری نیز نواخته شده‌اند، مثل کوآرتت زهی شمارۀ 3 که نخستین بار در 1988 توسط گروه کوآرتت آردیتّی به‌اجرا درآمد. از جمله آثار اوست: مجلسی و تکنوازی بلوز و پرلود برای پیانو (1935)، توکاتا برای ویولن و پیانو (1935)، سِپتت (1940)، سوناتینا برای پیانو (1940)، تریو برای کلارینت، فاگوت، و پیانو (1943)، سوییت برای ارکستر (1943) و سه کوآرتت زهی.