میرزا مسیحا فسایی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا مسیحا فسایی ( - 1127ق) | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =میرزا مسیحا فسایی | |||
|نام = | |||
|نام دیگر= | |||
|نام اصلی= | |||
|نام مستعار= | |||
|لقب= | |||
|زادروز= | |||
|تاریخ مرگ=1127ق | |||
|دوره زندگی=دورۀ صفویان | |||
|ملیت=ایرانی | |||
|محل زندگی= | |||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |||
| شغل و تخصص اصلی =عالم دینی | |||
|سبک = | |||
|مکتب = | |||
|جوایز و افتخارات = | |||
|آثار =تحفۀ سلیمانیه؛ قصیدة الطنانة؛ حلیة الآداب و حلبة الکتاب؛قصر و اتمام نماز؛ دیوان اشعار فارسی و عربی؛ اثبات واجب و توحید | |||
|خویشاوندان سرشناس = | |||
|گروه مقاله =دین اسلام | |||
|دوره = | |||
|فعالیت های مهم = | |||
|رشته = | |||
|پست تخصصی = | |||
|باشگاه = | |||
}}میرزا مسیحا فسایی ( - 1127ق) | |||
عالم دینی شیعی و ادیب ایرانی. با وجود شهرت به اجتهاد در فقه شیعی و علوم دینی، دارای طبع شعر نیز بود. در فارسی «معنی» و در عربی «مسیح» تخلص می‌کرد. | عالم دینی شیعی و ادیب ایرانی. با وجود شهرت به اجتهاد در فقه شیعی و علوم دینی، دارای طبع شعر نیز بود. در فارسی «معنی» و در عربی «مسیح» تخلص می‌کرد. مسيحا از علمای دورۀ [[سلیمان صفوی اول|شاه سليمان]] و [[سلطان حسین صفوی|سلطان حسين صفوی]] بوده است. | ||
نام وی محمد مسیح بن اسماعیل فسایی و مشهور به آخوند مسیحا و میرزا مسیحا فسایی بوده است. با این که همۀ اقوام و پدرانش از اشراف و بزرگان فسا و صاحب مشاغل دیوانی بودند، اما او در ابتدای جوانی زادگاهش را ترک کرد و در شیراز نزد | نام وی محمد مسیح بن اسماعیل فسایی و مشهور به آخوند مسیحا فسایی و میرزا مسیحا فسایی بوده است. با این که همۀ اقوام و پدرانش از اشراف و بزرگان فسا و صاحب مشاغل دیوانی بودند، اما او در ابتدای جوانی زادگاهش را ترک کرد و در شیراز نزد [[آقاحسین خوانساری (۱۰۱۶ـ اصفهان ۱۰۹۸/ ۱۰۹۹ق)|آقاحسین خوانساری]] به تحصیل علوم دینی پرداخت، تا که موفق به دریافت درجۀ [[اجتهاد]] شد. سال‌ها در مقام شیخ‌الاسلامی و امام جماعت فارس بود تا که در سنین بالا در قریۀ فدشکویه (از روستاهای فسا) درگذشت. از وی جز دیوان اشعار، رسالات متعددی در حوزۀ علوم دینی و چند منظومه باقی مانده است. | ||
'''برخی از آثار''' | '''برخی از آثار''' | ||
* تحفۀ سلیمانیه: ترجمۀ ارشاد شیخ مفید. سال 1303ق به صورت سنگی در تهران چاپ شده است. | *''تحفۀ سلیمانیه'': ترجمۀ ارشاد [[شیخ مفید]]. سال 1303ق به صورت سنگی در تهران چاپ شده است. | ||
* قصیدة الطنانة: شعر عربی در مدح حضرت علی | *''قصیدة الطنانة'': شعر عربی در مدح [[امام علی|حضرت علی]] | ||
* سفینه | *''سفینه'' | ||
* | *''حلیة الآداب و حلبة الکتاب'' | ||
*''قصر و اتمام نماز'' | |||
* قصر و اتمام نماز | *''دیوان اشعار فارسی و عربی'' | ||
* دیوان اشعار فارسی و عربی | *''اثبات واجب و توحید''<br /> | ||
* اثبات واجب و توحید<br /> | |||
---- | ---- | ||
*[http://fars.irib.ir/-/%D8%A7%D8%AE%D9%88%D9%86%D8%AF-%D9%85%D8%B3%DB%8C-1 آخوند مسیحا] | |||
*[http://fedeshkoyeh.blogfa.com/post/22 خلاصه زندگی آخوند مسیحای فدشکویی] | |||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۱۵
| میرزا مسیحا فسایی | |
|---|---|
| درگذشت | 1127ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | عالم دینی |
| آثار | تحفۀ سلیمانیه؛ قصیدة الطنانة؛ حلیة الآداب و حلبة الکتاب؛قصر و اتمام نماز؛ دیوان اشعار فارسی و عربی؛ اثبات واجب و توحید |
| گروه مقاله | دین اسلام |
میرزا مسیحا فسایی ( - 1127ق)
عالم دینی شیعی و ادیب ایرانی. با وجود شهرت به اجتهاد در فقه شیعی و علوم دینی، دارای طبع شعر نیز بود. در فارسی «معنی» و در عربی «مسیح» تخلص می‌کرد. مسيحا از علمای دورۀ شاه سليمان و سلطان حسين صفوی بوده است.
نام وی محمد مسیح بن اسماعیل فسایی و مشهور به آخوند مسیحا فسایی و میرزا مسیحا فسایی بوده است. با این که همۀ اقوام و پدرانش از اشراف و بزرگان فسا و صاحب مشاغل دیوانی بودند، اما او در ابتدای جوانی زادگاهش را ترک کرد و در شیراز نزد آقاحسین خوانساری به تحصیل علوم دینی پرداخت، تا که موفق به دریافت درجۀ اجتهاد شد. سال‌ها در مقام شیخ‌الاسلامی و امام جماعت فارس بود تا که در سنین بالا در قریۀ فدشکویه (از روستاهای فسا) درگذشت. از وی جز دیوان اشعار، رسالات متعددی در حوزۀ علوم دینی و چند منظومه باقی مانده است.
برخی از آثار
- تحفۀ سلیمانیه: ترجمۀ ارشاد شیخ مفید. سال 1303ق به صورت سنگی در تهران چاپ شده است.
- قصیدة الطنانة: شعر عربی در مدح حضرت علی
- سفینه
- حلیة الآداب و حلبة الکتاب
- قصر و اتمام نماز
- دیوان اشعار فارسی و عربی
- اثبات واجب و توحید