پارناسیان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
از دیگر شاعران شاخصی که برای دوره‌ای در زمرۀ اعضای این مکتب بوده‌اند می‌توان به [[ویکتور هوگو]]، [[پل ورلن]]، [[تیوفیل گوتیه|تئوفیل گوتیه]]، [[تیودور دو بنویل (۱۸۲۳ـ۱۸۹۱)|تئودور دو بنویل]] و ژوزه-ماریا دو اردیا<ref>José-Maria de Heredia</ref> می‌توان اشاره کرد. | از دیگر شاعران شاخصی که برای دوره‌ای در زمرۀ اعضای این مکتب بوده‌اند می‌توان به [[ویکتور هوگو]]، [[پل ورلن]]، [[تیوفیل گوتیه|تئوفیل گوتیه]]، [[تیودور دو بنویل (۱۸۲۳ـ۱۸۹۱)|تئودور دو بنویل]] و ژوزه-ماریا دو اردیا<ref>José-Maria de Heredia</ref> می‌توان اشاره کرد. | ||
----<br/> <!--13027300--> | |||
<br/> <!--13027300--> | |||
[[Category:ادبیات غرب]] [[Category:مفاهیم، رویدادها، اصطلاحات، عناصر]] | [[Category:ادبیات غرب]] [[Category:مفاهیم، رویدادها، اصطلاحات، عناصر]] | ||
نسخهٔ ۶ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۳۱
پارْناسیان (Parnassian)
نام مکتبی در شعر فرانسوی. اصولاً پارناسوس[۱] نام کوهی است در یونان مرکزی که در روزگار باستان جایگاه آپولون[۲] و موزها[۳] بوده است. پارناسیان، مکتب شاعران فرانسوی نیمۀ دوم قرن ۱۹ است که پیشوای آن لوکنت دو لیل[۴] بود. این مکتب بر خویشتن‌داری، برون‌گرایی، کمال شکل و قالب، و توصیف دقیق تأکید داشت که واکنشی در برابر احساسات‌گرایی و پرگویی‌های رمانتیک‌ها بود. دستاورد جنبش شاعران پارناسوس تجربه‌هایی در وزن و قالب شعر و احیای غزل بود. آنان که مضامین اشعارشان را از جامعۀ عصر خود می‌گرفتند، بعدها اساطیر، حماسه‌ها، و ساگاها[۵]ی سرزمین‌های دوردست و تمدن‌های گذشته، به‌ویژه هند و یونان باستان را منبع الهام یافتند. نام پارناسیان به هریک از شاعران همکار مجموعۀ اشعار ۳جلدی پارناس معاصر[۶] (۱۸۶۶، ۱۸۷۱، ۱۸۷۶) نیز اطلاق می‌شود، هرچند اصول این مکتب پیش از انتشار این مجموعه تدوین شده است. این اصول عبارت‌اند از کمال و زیبایی شکل و انتخاب کلمات، دخالت نداشتن احساسات و بی‌توجهی به آرمان و هدف در شعر، توجه به شعر عینی و غیرشخصی، زیبایی قافیه، و وابستگی به آیین هنر برای هنر. تأثیرگذاری شاعران پارناسی به‌ویژه بر جنبش نوگرایی[۷] (مدرنیسمو) در اسپانیا و پرتغال و بر نهضت ادبی بلژیک جوان[۸] آشکار است.
از دیگر شاعران شاخصی که برای دوره‌ای در زمرۀ اعضای این مکتب بوده‌اند می‌توان به ویکتور هوگو، پل ورلن، تئوفیل گوتیه، تئودور دو بنویل و ژوزه-ماریا دو اردیا[۹] می‌توان اشاره کرد.