ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت=ایرانی | |ملیت=ایرانی | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی=ایران و عراق قدیم | ||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |تحصیلات و محل تحصیل= | ||
| شغل و تخصص اصلی =فقیه | | شغل و تخصص اصلی =فقیه | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری (آمل 3۴8- بغداد ۴۵0ق) | }}ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری (آمل 3۴8- بغداد ۴۵0ق) Abu-tayeb Tabari | ||
(ابوطیب طاهر بن عبدالله بن طاهر، معروف به ابوطیب طبری) فقیه اصولی و قاضی ایرانی. در زادگاهش دانش آموخت و از ابوعلی زجاجی فقه را فراگرفت. از استادان دیگر وی ابوسعد اسماعیلی فرزند ابوبکر، ابوالقاسم ابنکج و ابواحمد غطریفی بودند. در نیشابور چهار سال از ابوالحسن ماسرجسی و در اسفراین از [[ابواسحاق اسفراینی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)|ابواسحاق اسفراینی]] اصول فقه را آموخت. پس از آن به بغداد رفت و در مجلس درس عالمانی چون [[دارقطنی، ابوالحسن علی (۳۰۶ـ بغداد ۳۸۵ق)|دارقطنی]]، ابوحامد اسفراینی، علی بن عمر سکری، ابن عرفه و [[ابن طرارا|ابوالفرج معافی بن زکریا ابن طرارا]] حضور یافت. سپس در بغداد به تدریس روی آورد. [[ابواسحاق شیرازی، ابراهیم (فیروزآباد ۳۹۳ـ بغداد ۴۷۶ق)|ابواسحاق شیرازی]]، [[خطیب بغدادی، احمد بن علی (بغداد ۳۹۲ـ۴۶۳ق)|خطیب بغدادی]]، ابوعبدالله قزوینی، یعقوب بن سلمان خازن شافعی و ابوالولید باجی از شاگردان طبری بودند. او در رواج [[شافعیه|مذهب شافعی]] در عراق نقش مؤثر داشت و با پیروان مذاهب دیگر ازجمله [[حنفی، مذهب|حنفیان]] (چون ابوالحسن طالقانی، قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری) به مناظره میپرداخت؛ به همین سبب به شیخ عمید و یا شیخ عراق آوازه یافت. ابواسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق هرگاه نام قاضی را بر زبان میآوردند مقصودشان قاضی ابوطیب طبری بود. او در فقه چندان آوازه یافت که گاه وی را از ابوحامد اسفراینی برتر میدانستند. ابوطیب پس از درگذشت ابوعبدالله صیمری حنفی ( - ۴0۵ق) در بغداد و در محلۀ کرخ ریاست قضا را به عهده گرفت و تا پایان زندگیاش با سلامت کامل به قضاوت و افتا سرگرم بود. افزون بر مسند قضاوت، تولیت دیوان رسایل را نیز عهدهدار بود. | (ابوطیب طاهر بن عبدالله بن طاهر، معروف به ابوطیب طبری) فقیه اصولی و قاضی ایرانی. در زادگاهش دانش آموخت و از ابوعلی زجاجی فقه را فراگرفت. از استادان دیگر وی ابوسعد اسماعیلی فرزند ابوبکر، ابوالقاسم ابنکج و ابواحمد غطریفی بودند. در نیشابور چهار سال از ابوالحسن ماسرجسی و در اسفراین از [[ابواسحاق اسفراینی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)|ابواسحاق اسفراینی]] اصول فقه را آموخت. پس از آن به بغداد رفت و در مجلس درس عالمانی چون [[دارقطنی، ابوالحسن علی (۳۰۶ـ بغداد ۳۸۵ق)|دارقطنی]]، ابوحامد اسفراینی، علی بن عمر سکری، ابن عرفه و [[ابن طرارا|ابوالفرج معافی بن زکریا ابن طرارا]] حضور یافت. سپس در بغداد به تدریس روی آورد. [[ابواسحاق شیرازی، ابراهیم (فیروزآباد ۳۹۳ـ بغداد ۴۷۶ق)|ابواسحاق شیرازی]]، [[خطیب بغدادی، احمد بن علی (بغداد ۳۹۲ـ۴۶۳ق)|خطیب بغدادی]]، ابوعبدالله قزوینی، یعقوب بن سلمان خازن شافعی و ابوالولید باجی از شاگردان طبری بودند. او در رواج [[شافعیه|مذهب شافعی]] در عراق نقش مؤثر داشت و با پیروان مذاهب دیگر ازجمله [[حنفی، مذهب|حنفیان]] (چون ابوالحسن طالقانی، قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری) به مناظره میپرداخت؛ به همین سبب به شیخ عمید و یا شیخ عراق آوازه یافت. ابواسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق هرگاه نام قاضی را بر زبان میآوردند مقصودشان قاضی ابوطیب طبری بود. او در فقه چندان آوازه یافت که گاه وی را از ابوحامد اسفراینی برتر میدانستند. ابوطیب پس از درگذشت ابوعبدالله صیمری حنفی ( - ۴0۵ق) در بغداد و در محلۀ کرخ ریاست قضا را به عهده گرفت و تا پایان زندگیاش با سلامت کامل به قضاوت و افتا سرگرم بود. افزون بر مسند قضاوت، تولیت دیوان رسایل را نیز عهدهدار بود. | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
'''برخی از آثار''' | '''برخی از آثار''' | ||
* جواب فی السماع و | * ''جواب فی السماع و الغنا''، که نسخهای از آن در کتابخانۀ رباط نگهداری میشود | ||
* روضهالمنتهی فی مولد الامام | * ''روضهالمنتهی فی مولد الامام الشافعی''، که در پایان کتاب به شرح زندگانی برخی از علمای شافعی پرداخته و گویا ابواسحاق شیرازی در نوشتن کتاب خود به نام طبقاتالفقها از این اثر بهره برده است. نسخهای از آن در آنکارا نگهداری میشود | ||
* التعلیقة الکبری فی الفروع در فقه، در ده جلد که نسخۀ خطی بخشهایی از آن در کتابخانۀ توپکاپی استانبول نگهداری میشود | * ''التعلیقة الکبری فی الفروع'' در فقه، در ده جلد که نسخۀ خطی بخشهایی از آن در کتابخانۀ توپکاپی استانبول نگهداری میشود | ||
* شرح المختصر مزنی در فقه، که نسخهای از این کتاب در کتابخانههای مصر و ترکیه موجود است | * ''شرح المختصر مزنی'' در فقه، که نسخهای از این کتاب در کتابخانههای مصر و ترکیه موجود است | ||
* شرحی بر الفروع ابوبکرابنحداد مصری | * ''شرحی بر الفروع ابوبکرابنحداد مصری'' | ||
* المجرد | * ''المجرد'' | ||
* المنهاج | * ''المنهاج'' | ||
---- | ---- | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
[[رده:فقه و اصول و احکام]] | [[رده:فقه و اصول و احکام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۰۴
| ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری | |
|---|---|
| زادروز |
آمل 348ق |
| درگذشت | بغداد ۴۵0ق |
| محل زندگی | ایران و عراق قدیم |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | فقیه |
| شغل و تخصص های دیگر | قاضی |
| آثار | جواب فی السماع و الغنا؛ روضهالمنتهی فی مولد الامام الشافعی؛ التعلیقة الکبری فی الفروع در فقه؛ شرح المختصر مزنی در فقه |
| گروه مقاله | دین اسلام |
ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری (آمل 3۴8- بغداد ۴۵0ق) Abu-tayeb Tabari
(ابوطیب طاهر بن عبدالله بن طاهر، معروف به ابوطیب طبری) فقیه اصولی و قاضی ایرانی. در زادگاهش دانش آموخت و از ابوعلی زجاجی فقه را فراگرفت. از استادان دیگر وی ابوسعد اسماعیلی فرزند ابوبکر، ابوالقاسم ابنکج و ابواحمد غطریفی بودند. در نیشابور چهار سال از ابوالحسن ماسرجسی و در اسفراین از ابواسحاق اسفراینی اصول فقه را آموخت. پس از آن به بغداد رفت و در مجلس درس عالمانی چون دارقطنی، ابوحامد اسفراینی، علی بن عمر سکری، ابن عرفه و ابوالفرج معافی بن زکریا ابن طرارا حضور یافت. سپس در بغداد به تدریس روی آورد. ابواسحاق شیرازی، خطیب بغدادی، ابوعبدالله قزوینی، یعقوب بن سلمان خازن شافعی و ابوالولید باجی از شاگردان طبری بودند. او در رواج مذهب شافعی در عراق نقش مؤثر داشت و با پیروان مذاهب دیگر ازجمله حنفیان (چون ابوالحسن طالقانی، قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری) به مناظره میپرداخت؛ به همین سبب به شیخ عمید و یا شیخ عراق آوازه یافت. ابواسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق هرگاه نام قاضی را بر زبان میآوردند مقصودشان قاضی ابوطیب طبری بود. او در فقه چندان آوازه یافت که گاه وی را از ابوحامد اسفراینی برتر میدانستند. ابوطیب پس از درگذشت ابوعبدالله صیمری حنفی ( - ۴0۵ق) در بغداد و در محلۀ کرخ ریاست قضا را به عهده گرفت و تا پایان زندگیاش با سلامت کامل به قضاوت و افتا سرگرم بود. افزون بر مسند قضاوت، تولیت دیوان رسایل را نیز عهدهدار بود.
ابوطیب طبری در ادب نیز دستی داشت و مناظرات شعری وی با ابوالعلای معری و نیز اشعار دیگری از او به جای مانده است. او فتوا داد که جلالالدوله دیلمی میتواند برای خود لقب شاهنشاه برگزیند. ابوزكريا محيی‌الدين يحيى بن شرف النووی در کتاب مجموع شرحالمهذب نظرات طبری را دربارۀ مباحث فقهی و قضا آورده است. چون درگذشت، پیکرش را در جانب غربی بغداد کنار آرامگاه احمد بن حنبل در بابالحرب به خاک سپردند. ابومحمد دوغ‌آبادی اشعاری در سوگ او سروده است.
برخی از آثار
- جواب فی السماع و الغنا، که نسخهای از آن در کتابخانۀ رباط نگهداری میشود
- روضهالمنتهی فی مولد الامام الشافعی، که در پایان کتاب به شرح زندگانی برخی از علمای شافعی پرداخته و گویا ابواسحاق شیرازی در نوشتن کتاب خود به نام طبقاتالفقها از این اثر بهره برده است. نسخهای از آن در آنکارا نگهداری میشود
- التعلیقة الکبری فی الفروع در فقه، در ده جلد که نسخۀ خطی بخشهایی از آن در کتابخانۀ توپکاپی استانبول نگهداری میشود
- شرح المختصر مزنی در فقه، که نسخهای از این کتاب در کتابخانههای مصر و ترکیه موجود است
- شرحی بر الفروع ابوبکرابنحداد مصری
- المجرد
- المنهاج