ژیونو، ژان (۱۸۹۵ـ۱۹۷۰): تفاوت میان نسخه‌ها

رمان‌نویس و فیلمنامه‌نویس فرانسوی. داستان‌های او عمدتاً در پرووانس<ref>Provence</ref> اتفاق می‌افتند، جایی که ژیونو بیشتر عمر خود را در آن گذراند. در خانواده‌ای کم‌بضاعت متولد شد. پدرش کفاش و مادرش رخت‌شوی بود و ژیونو در شانزده سالگی برای امرار معاش و کمک به خانواده مجبور به ترک تحصیل شد؛ اگرچه خواندن آثار کلاسیک را حریصانه ادامه داد و بعدها نیز از [[هومر]] و [[ویرژیل]] بیشترین تاثیر را گرفت. ''شادی‌ام جاودان باد<ref>''Que ma Joie demeure/Joy of Man’s Desiring''</ref>'' (۱۹۳۵) حمله‌ای است بر زندگی شهری که در آن از بازگشت به زندگی روستایی حمایت می‌کند. در ۱۹۵۶ دفاعیه‌ای را از گاستون دُمینیسی<ref>Gaston Dominici</ref> چاپ کرد که گفته می‌شد خانواده‌ای انگلیسی را در تعطیلات کشته است. ژیونو بر این عقیده بود که کشاورز پیر نمونه‌ای از سوء‌تفاهم میان مردم شهر و روستا است. ازجمله رمان‌های متعدد اوست: سه‌‌گانۀ ''پان<ref>''Pan'' </ref>'' (۱۹۲۸ـ۱۹۳۰)؛ ''رمۀ بزرگ<ref>''Le Grand troupeau''</ref>'' (۱۹۳۱) که دربارۀ تجربه‌های جنگی اوست؛ ''آواز جهان<ref>''Le Chant du monde''</ref>'' (۱۹۳۴)، ''افسر سواره‌نظام بر بام<ref>''Le Hussard sur le toit''</ref>'' (۱۹۵۱)، و ''خوشبختی دیوانه‌وار<ref>''Le Bonheur fou''</ref>'' (۱۹۵۷).