ابوالفضل علامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوالفضل عَلّامی (اکبرآباد ۹۵۸ـ گوالیار ۱۰۱۱ق)<br>(ابوالفضل بن مبارک علامی، معروف به ابوالفضل دکنی) تاریخ‌نگار، ادیب، مترجم، دولتمرد و شاعر ایرانی‌تبار هندی. در نوجوانی به فراگیری زبان عربی، علوم عقلی، فلسفۀ یونانی و عقاید صوفیه پرداخت. چون پدرش شیخ مبارک پیرو فرقۀ مهدویه بود، او و پسرانش را به [[تشیع|تشیّع]] متهم کردند و در پیگرد گرفتند، اما سرانجام به دربار اکبر گورکانی راه یافتند. ابوالفضل با حمایت برادرش، فیضی، که شاعر بود، رایزن و دبیر اکبرشاه گورکانی شد (۹۸۲ق) و در مناظرات علمای مذاهب گوناگون که در بارگاه شاه برگزار می‌شد، شرکت می‌کرد. سپس به خواست اکبرشاه، رئیس دارالترجمۀ وی شد و لقب علّامی گرفت و به مناصبی چون هزاری (۹۹۳ق)، دوهزاری (۱۰۰۰ق)، دوهزار و پانصدی (۱۰۰۶ق)، حکومت دکن (۱۰۰۷ق)، چهارهزاری (۱۰۰۸ق) و منصب پنج‌هزاری (۱۰۱۰ق) دست یافت. ابوالفضل نویسنده‌ای چیره‌دست بود و سبکی ویژه، بدون تکلّفات منشیانه، داشت و خود را ملزم به استفاده از واژگان فارسی می‌کرد. از آثارش: ''اکبرنامه''، به فارسی در تاریخ اکبر گورکانی که مهم‌ترین اثر مؤلف است ([[لکهنو]]، ۱۸۶۷)؛ ''[[آیین اکبری]]'' ([[کانپور]]، ۱۳۰۰ق)؛ ''انشای ابوالفضل/'' ''مکاتبات علّامی'' (لکهنو، ۱۲۷۸ق)؛ ''عیار دانش'' (کانپور، ۱۸۷۹)؛ ''رقعات ابوالفضل'' (کانپور، ۱۸۶۷)؛ ترجمۀ انجیل به فارسی در ۹۸۶ق؛ ''مناجات منظوم'' که در ۹۹۳ق سروده شده است؛'' کشکول ابوالفضل''؛ ترجمۀ ''گیتا/'' ''بهگوت گیتا'' از کتاب ''مهابهارات'' که به او منسوب است؛ تلخیص ''طوطی‌نامۀ'' ضیاء‌الدین نخشبی؛ ''تفسیر آیةالکرسی''.<br><!--11058600-->