پیمون: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
[[File:13261500.jpg|thumb|پيِمون]] | [[File:13261500.jpg|thumb|پيِمون]] | ||
(به ایتالیایی: پیمونته<ref>Piemonte</ref>) ناحیه‌ای در شمال [[ایتالیا]]، شامل استان‌های الساندریا<ref>Alessandria </ref>، [[آستی، استان|آستی]]<ref>Asti </ref>، [[کونیو، استان|کونئو]]<ref>Cuneo </ref>، [[نووارا، استان|نووارا]]<ref>Novara </ref>، [[تورینو، استان|تورینو]]<ref>Turin</ref>، و [[ورچلی، استان|ورچلی]]<ref> Vercelli </ref>، با ۲۵,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۰۳,۸۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۲). از شمال به [[سوییس|سوئیس]] و از غرب به [[فرانسه]] محدود می‌شود و [[آلپ، کوه های|کوه‌های آلپ]] و [[آپنن، کوه های|آپنن]] در همۀ جهات به‌جز شرق، آن را احاطه کرده‌اند. مرکز منطقه‌ای آن [[تورینو، شهر|تورینو]] است. این ناحیه، درۀ پو<ref>Po Valley </ref> را نیز در خود جا داده است. کشت برنج، میوه، غلات، و دامپروری، خودروسازی، و نساجی از صنایع آن است. جنبش تجدید وحدت ایتالیا در قرن ۱۹ در پیمون، به رهبری خاندان ساووآ<ref>Savoy </ref>، آغاز شد. پیمون، بخشی از آلپ، از جمله بعضی از بلندترین قله‌های آن را دربر دارد که عبارت‌اند از قلۀ ویزو<ref>Monte Viso</ref> (۳,۴۸۱ متر)، قلۀ روزا<ref> Monte Rosa </ref> (۴,۶۳۳ متر)، و گران پارادیزوی<ref>Gran Paradiso</ref> (۴,۰۶۱ متر). منتهی‌الیه غربی جلگۀ ایتالیایی شمالی نیز در این منطقه قرار دارد. رودهای آن عبارت‌اند از [[پو، رود|پو]] و ریزابه‌هایش: [[تانارو]]<ref> Tanaro </ref>، دورا<ref>Dora </ref>، ریپاریا<ref>Riparia </ref>، دورا بالتئا<ref>Dora Baltea</ref>، سزیا<ref> Sesia </ref>. انتهای غربی دریاچۀ مادجوره<ref>Lake Maggiore</ref> نیز در مرزهای آن واقع شده است. توسعۀ کشاورزی و صنعت در این ناحیه یکسان است. در جلگه‌های پرآب آن، برنج کشت می‌شود. ابزار مهندسی و فولاد، پارچه، پوشاک، شیشه، و لاستیک نیز در شهرهای مختلف آن تولید می‌شوند. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، سطح بالای زندگی سبب هجوم مهاجران از سایر نقاط ایتالیا به این ناحیه شد. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ جمعیت آن ۸ درصد افزایش یافت و در همین دوره جمعیت استان تورینو ۲۶ درصد افزوده شد. | (به ایتالیایی: پیمونته<ref>Piemonte</ref>) ناحیه‌ای در شمال [[ایتالیا]]، شامل استان‌های [[آلساندریا، استان|الساندریا]]<ref>Alessandria </ref>، [[آستی، استان|آستی]]<ref>Asti </ref>، [[کونیو، استان|کونئو]]<ref>Cuneo </ref>، [[نووارا، استان|نووارا]]<ref>Novara </ref>، [[تورینو، استان|تورینو]]<ref>Turin</ref>، و [[ورچلی، استان|ورچلی]]<ref> Vercelli </ref>، با ۲۵,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۰۳,۸۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۲). از شمال به [[سوییس|سوئیس]] و از غرب به [[فرانسه]] محدود می‌شود و [[آلپ، کوه های|کوه‌های آلپ]] و [[آپنن، کوه های|آپنن]] در همۀ جهات به‌جز شرق، آن را احاطه کرده‌اند. مرکز منطقه‌ای آن [[تورینو، شهر|تورینو]] است. این ناحیه، درۀ پو<ref>Po Valley </ref> را نیز در خود جا داده است. کشت برنج، میوه، غلات، و دامپروری، خودروسازی، و نساجی از صنایع آن است. جنبش تجدید وحدت ایتالیا در قرن ۱۹ در پیمون، به رهبری خاندان ساووآ<ref>Savoy </ref>، آغاز شد. پیمون، بخشی از آلپ، از جمله بعضی از بلندترین قله‌های آن را دربر دارد که عبارت‌اند از قلۀ ویزو<ref>Monte Viso</ref> (۳,۴۸۱ متر)، قلۀ روزا<ref> Monte Rosa </ref> (۴,۶۳۳ متر)، و گران پارادیزوی<ref>Gran Paradiso</ref> (۴,۰۶۱ متر). منتهی‌الیه غربی جلگۀ ایتالیایی شمالی نیز در این منطقه قرار دارد. رودهای آن عبارت‌اند از [[پو، رود|پو]] و ریزابه‌هایش: [[تانارو]]<ref> Tanaro </ref>، دورا<ref>Dora </ref>، ریپاریا<ref>Riparia </ref>، دورا بالتئا<ref>Dora Baltea</ref>، سزیا<ref> Sesia </ref>. انتهای غربی دریاچۀ مادجوره<ref>Lake Maggiore</ref> نیز در مرزهای آن واقع شده است. توسعۀ کشاورزی و صنعت در این ناحیه یکسان است. در جلگه‌های پرآب آن، برنج کشت می‌شود. ابزار مهندسی و فولاد، پارچه، پوشاک، شیشه، و لاستیک نیز در شهرهای مختلف آن تولید می‌شوند. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، سطح بالای زندگی سبب هجوم مهاجران از سایر نقاط ایتالیا به این ناحیه شد. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ جمعیت آن ۸ درصد افزایش یافت و در همین دوره جمعیت استان تورینو ۲۶ درصد افزوده شد. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۵
پیِمون (Piedmont)
(به ایتالیایی: پیمونته[۱]) ناحیه‌ای در شمال ایتالیا، شامل استان‌های الساندریا[۲]، آستی[۳]، کونئو[۴]، نووارا[۵]، تورینو[۶]، و ورچلی[۷]، با ۲۵,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۰۳,۸۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۲). از شمال به سوئیس و از غرب به فرانسه محدود می‌شود و کوه‌های آلپ و آپنن در همۀ جهات به‌جز شرق، آن را احاطه کرده‌اند. مرکز منطقه‌ای آن تورینو است. این ناحیه، درۀ پو[۸] را نیز در خود جا داده است. کشت برنج، میوه، غلات، و دامپروری، خودروسازی، و نساجی از صنایع آن است. جنبش تجدید وحدت ایتالیا در قرن ۱۹ در پیمون، به رهبری خاندان ساووآ[۹]، آغاز شد. پیمون، بخشی از آلپ، از جمله بعضی از بلندترین قله‌های آن را دربر دارد که عبارت‌اند از قلۀ ویزو[۱۰] (۳,۴۸۱ متر)، قلۀ روزا[۱۱] (۴,۶۳۳ متر)، و گران پارادیزوی[۱۲] (۴,۰۶۱ متر). منتهی‌الیه غربی جلگۀ ایتالیایی شمالی نیز در این منطقه قرار دارد. رودهای آن عبارت‌اند از پو و ریزابه‌هایش: تانارو[۱۳]، دورا[۱۴]، ریپاریا[۱۵]، دورا بالتئا[۱۶]، سزیا[۱۷]. انتهای غربی دریاچۀ مادجوره[۱۸] نیز در مرزهای آن واقع شده است. توسعۀ کشاورزی و صنعت در این ناحیه یکسان است. در جلگه‌های پرآب آن، برنج کشت می‌شود. ابزار مهندسی و فولاد، پارچه، پوشاک، شیشه، و لاستیک نیز در شهرهای مختلف آن تولید می‌شوند. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، سطح بالای زندگی سبب هجوم مهاجران از سایر نقاط ایتالیا به این ناحیه شد. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ جمعیت آن ۸ درصد افزایش یافت و در همین دوره جمعیت استان تورینو ۲۶ درصد افزوده شد.