آشتیانی، میرزا مهدی (ح ۱۳۰۶ـ ۱۳۷۲ق): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۸: خط ۲۸:
}}[[File:10136300.jpg|thumb|میرزا مهدی آشتیانی]]
}}[[File:10136300.jpg|thumb|میرزا مهدی آشتیانی]]


فیلسوف، پزشک و عارف ایرانی. پدرش میرزا کوچک‌، برادرزادۀ میرزا محمدحسین آشتیانی و مادرش دختر [[آشتیانی ، میرزا محمدحسن (تهران ۱۲۴۸ـ۱۳۱۹ق)|میرزا حسن آشتیانی]] است. در سطوح عالی [[فقه]] و [[اصول]] شاگرد میرزای نائینی، [[یزدی، سید محمدکاظم (یزد ۱۲۴۷ـ نجف ۱۳۳۷ق)|سید محمدکاظم یزدی]]، [[عراقی، آقا ضیاء|آقا ضیاء‌الدین عراقی]] و در [[فلسفه]] و [[عرفان]] شاگرد [[اشکوری، میرزا هاشم ( ـ تهران ۱۳۳۲ق)|میرزا هاشم اشکوری]] و [[کرمانشاهی، میرزا حسن ( ـ تهران ۱۳۳۶ق)|میرزا حسن کرمانشاهی]] بود. افزون بر این مبانی طب و [[ریاضیات|ریاضی]] و [[نجوم]] را از [[ناظم الاطبا|میرزا علی‌اکبرخان ناظم‌الاطبا]]، میرزا ابوالحسن‌خان رئیس‌الاطبا، [[نجم الدوله، عبدالغفار (۱۲۵۵ـ۱۳۲۶ق)|میرزا غفارخان نجم‌الدوله]] و میرزا جهان‌بخش منجم فرا گرفت. پس از درگذشت میرزا حسن کرمانشاهی، بر کرسی درس او در مدرسۀ سپهسالار نشست و سال‌ها به تدریس کتب فلسفی، همچون ''[[شفاء]]''، ''[[اسفار]]''، ''شرح فصوص'' و ''[[مصباح الانس|مصباح‌الانس]]'' اشتغال داشت. از مشاهیر شاگردان اویند: [[روشن، عبدالکریم (تهران ح ۱۲۸۲ـ همان جا ۱۳۷۱ش)|میرزا عبدالکریم روشن]]، [[فلاطوری، عبدالجواد (اصفهان ۱۳۰۴ـ۱۳۷۵ش)|عبدالجواد فلاطوری]]، [[بدیع الزمان فروزانفر|بدیع‌الزمان فروزانفر]]، و محمدرضا ربانی تربتی.  
فیلسوف، پزشک و عارف ایرانی. پدرش میرزا کوچک‌، برادرزادۀ میرزا محمدحسین آشتیانی و مادرش دختر [[آشتیانی ، میرزا محمدحسن (تهران ۱۲۴۸ـ۱۳۱۹ق)|میرزا حسن آشتیانی]] است. در سطوح عالی [[فقه]] و [[اصول]] شاگرد میرزای نائینی، [[یزدی، سید محمدکاظم (یزد ۱۲۴۷ـ نجف ۱۳۳۷ق)|سید محمدکاظم یزدی]]، [[عراقی، آقا ضیاء|آقا ضیاء‌الدین عراقی]] و در [[فلسفه]] و [[عرفان]] شاگرد [[اشکوری، میرزا هاشم ( ـ تهران ۱۳۳۲ق)|میرزا هاشم اشکوری]] و [[کرمانشاهی، میرزا حسن ( ـ تهران ۱۳۳۶ق)|میرزا حسن کرمانشاهی]] بود. افزون بر این مبانی طب و [[ریاضیات|ریاضی]] و [[نجوم]] را از [[ناظم الاطبا|میرزا علی‌اکبرخان ناظم‌الاطبا]]، میرزا ابوالحسن‌خان رئیس‌الاطبا، [[نجم الدوله، عبدالغفار (۱۲۵۵ـ۱۳۲۶ق)|میرزا غفارخان نجم‌الدوله]] و میرزا جهان‌بخش منجم فرا گرفت. پس از درگذشت میرزا حسن کرمانشاهی، بر کرسی درس او در مدرسۀ سپهسالار نشست و سال‌ها به تدریس کتب فلسفی، همچون ''[[شفاء]]''، ''[[اسفار]]''، ''شرح فصوص'' و ''[[مصباح الانس|مصباح‌الانس]]'' اشتغال داشت. از مشاهیر شاگردان اویند: [[روشن، عبدالکریم (تهران ح ۱۲۸۲ـ همان جا ۱۳۷۱ش)|میرزا عبدالکریم روشن]]، [[فلاطوری، عبدالجواد (اصفهان ۱۳۰۴ـ۱۳۷۵ش)|عبدالجواد فلاطوری]]، [[فروزانفر، بدیع الزمان|بدیع‌الزمان فروزانفر]]، و محمدرضا ربانی تربتی.  


از مهم‌ترین آثار هفده‌گانۀ وی تعلیقۀ ''منظومۀ'' سبزواری، ''اساس‌التوحید'' و ''شرح تحفة‌الحکیم'' شیخ [[اصفهانی، محمدحسین|محمدحسین اصفهانی]] (مشهور به کمپانی) درخور ذکر است.
از مهم‌ترین آثار هفده‌گانۀ وی تعلیقۀ ''منظومۀ'' سبزواری، ''اساس‌التوحید'' و ''شرح تحفة‌الحکیم'' شیخ [[اصفهانی، محمدحسین|محمدحسین اصفهانی]] (مشهور به کمپانی) درخور ذکر است.

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۳۲

آشْتیانی، میرزا مهدی (ح ۱۳۰۶ـ ۱۳۷۲ق) Ashtiani, Mirza Mehdi

میرزا مهدی آشتیانی
Mirza Mehdi Ashtiani
زادروز ح ۱۳۰۶ق
درگذشت ۱۳۷۲ق
ملیت ایرانی
شغل و تخصص اصلی فیلسوف
شغل و تخصص های دیگر پزشک و عارف
آثار اساس التوحید
گروه مقاله فلسفه ، منطق و کلام
خویشاوندان سرشناس میرزا کوچک (پدر)، میرزا حسن آشتیانی (پدربزرگ)، میرزا محمدحسین آشتیانی (عموی پدر)
میرزا مهدی آشتیانی

فیلسوف، پزشک و عارف ایرانی. پدرش میرزا کوچک‌، برادرزادۀ میرزا محمدحسین آشتیانی و مادرش دختر میرزا حسن آشتیانی است. در سطوح عالی فقه و اصول شاگرد میرزای نائینی، سید محمدکاظم یزدی، آقا ضیاء‌الدین عراقی و در فلسفه و عرفان شاگرد میرزا هاشم اشکوری و میرزا حسن کرمانشاهی بود. افزون بر این مبانی طب و ریاضی و نجوم را از میرزا علی‌اکبرخان ناظم‌الاطبا، میرزا ابوالحسن‌خان رئیس‌الاطبا، میرزا غفارخان نجم‌الدوله و میرزا جهان‌بخش منجم فرا گرفت. پس از درگذشت میرزا حسن کرمانشاهی، بر کرسی درس او در مدرسۀ سپهسالار نشست و سال‌ها به تدریس کتب فلسفی، همچون شفاء، اسفار، شرح فصوص و مصباح‌الانس اشتغال داشت. از مشاهیر شاگردان اویند: میرزا عبدالکریم روشن، عبدالجواد فلاطوری، بدیع‌الزمان فروزانفر، و محمدرضا ربانی تربتی.

از مهم‌ترین آثار هفده‌گانۀ وی تعلیقۀ منظومۀ سبزواری، اساس‌التوحید و شرح تحفة‌الحکیم شیخ محمدحسین اصفهانی (مشهور به کمپانی) درخور ذکر است.