رضوی سروستانی، سیدنورالدین (شیراز ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
رضوی سروستانی، سیّدنورالّدین (شیراز ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۹ش)<br> | رضوی سروستانی، سیّدنورالّدین (شیراز ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۹ش)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>خوانندۀ ایرانی و مدرس ردیف آوازی ایران. خواندن را از جوانی در محافل هنری [[شیراز، شهر|شیراز]] شروع کرد و پس از مهاجرت به تهران، و آشنایی با [[عبادی، احمد (تهران ۱۲۸۵ـ۱۳۷۱ش)|احمد عبادی]]؛ نوازندۀ سه‌تار، [[ورزنده، رضا (۱۳۰۵ش ـ تهران ۱۳۵۵ش)|رضا ورزنده]]؛ نوازندۀ سنتور؛ و [[محجوبی، مرتضی (تهران ۱۲۷۹ـ همان جا ۱۳۴۴ش)|مرتضی محجوبی]]؛ نوازندۀ پیانو، به محافل هنری تهران راه یافت. در یکی از این نشست‌ها، با [[برومند، نورعلی (تهران ۱۲۸۴ـ۱۳۵۵ش)|نورعلی‌خان برومند]]؛ استاد ردیف‌شناس، مدرس و نوازنده؛ آشنا شد و زیر نظر او تعلیم دید و پس از آن در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی، به دستور برومند، هنرجویان جوان در رشتۀ آواز را راهنمایی می‌کرد. رضوی سروستانی با انگیزۀ دستیابی به‌شیوۀ آوازی استادان آواز ایران، با شاخص [[طاهرزاده، حسین (اصفهان ۱۲۶۱ـ تهران ۱۳۳۴ش)|سید حسین طاهرزاده]]، روی ردیفی متمرکز شد که استادش، نورعلی برومند، تدریس می‌کرد. در کنار آن، با گروه مرکز حفظ و اشاعه در تهران و شیراز و [[پاریس، شهر|پاریس]] اجراهایی داشت که در بیشتر برنامه‌ها، رضا شفیعیان، نوازندۀ سنتور، با او همکاری می‌کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بیشتر به تدریس پرداخت و در کنار آن، در شوراهای تخصصی موسیقی در مرکز موسیقی ایران، وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، و نیز در برنامه‌های تلویزیونی موسوم به ''تماشاگه راز''، شامل شعر و موسیقی آوازی، شرکت می‌کرد. از رضوی سروستانی، گذشته از اجراهای گروهی در سال‌های پیش از ۱۳۵۷، تعدادی نوار خصوصی و یک دوره اجرای ردیف آوازی ایران، به روایت طاهرزاده و برومند، و با همراهی تار [[طلایی، داریوش (دماوند ۱۳۳۱ش )|داریوش طلایی]]، ضبط شده است. صدای رضوی گرم و بَم بود و در به‌کار بردن اَدَوات تحریر، انتخاب شعر و جمله‌بندی، طبق تعالیم استادش عمل می‌کرد. او در اجراهای خود به الگوهای آموزشی ردیف آوازی گرایش داشت.</p> | }} | ||
[[پرونده:سید نورالدین رضوی سروستانی.jpg|بندانگشتی|250x250پیکسل|سید نورالدین رضوی سروستانی]] | |||
<p>خوانندۀ ایرانی و مدرس ردیف آوازی ایران. خواندن را از جوانی در محافل هنری [[شیراز، شهر|شیراز]] شروع کرد و پس از مهاجرت به تهران، و آشنایی با [[عبادی، احمد (تهران ۱۲۸۵ـ۱۳۷۱ش)|احمد عبادی]]؛ نوازندۀ سه‌تار، [[ورزنده، رضا (۱۳۰۵ش ـ تهران ۱۳۵۵ش)|رضا ورزنده]]؛ نوازندۀ سنتور؛ و [[محجوبی، مرتضی (تهران ۱۲۷۹ـ همان جا ۱۳۴۴ش)|مرتضی محجوبی]]؛ نوازندۀ پیانو، به محافل هنری تهران راه یافت. در یکی از این نشست‌ها، با [[برومند، نورعلی (تهران ۱۲۸۴ـ۱۳۵۵ش)|نورعلی‌خان برومند]]؛ استاد ردیف‌شناس، مدرس و نوازنده؛ آشنا شد و زیر نظر او تعلیم دید و پس از آن در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی، به دستور برومند، هنرجویان جوان در رشتۀ آواز را راهنمایی می‌کرد. رضوی سروستانی با انگیزۀ دستیابی به‌شیوۀ آوازی استادان آواز ایران، با شاخص [[طاهرزاده، حسین (اصفهان ۱۲۶۱ـ تهران ۱۳۳۴ش)|سید حسین طاهرزاده]]، روی ردیفی متمرکز شد که استادش، نورعلی برومند، تدریس می‌کرد. در کنار آن، با گروه مرکز حفظ و اشاعه در تهران و شیراز و [[پاریس، شهر|پاریس]] اجراهایی داشت که در بیشتر برنامه‌ها، رضا شفیعیان، نوازندۀ سنتور، با او همکاری می‌کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بیشتر به تدریس پرداخت و در کنار آن، در شوراهای تخصصی موسیقی در مرکز موسیقی ایران، وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، و نیز در برنامه‌های تلویزیونی موسوم به ''تماشاگه راز''، شامل شعر و موسیقی آوازی، شرکت می‌کرد. از رضوی سروستانی، گذشته از اجراهای گروهی در سال‌های پیش از ۱۳۵۷، تعدادی نوار خصوصی و یک دوره اجرای ردیف آوازی ایران، به روایت طاهرزاده و برومند، و با همراهی تار [[طلایی، داریوش (دماوند ۱۳۳۱ش )|داریوش طلایی]]، ضبط شده است. صدای رضوی گرم و بَم بود و در به‌کار بردن اَدَوات تحریر، انتخاب شعر و جمله‌بندی، طبق تعالیم استادش عمل می‌کرد. او در اجراهای خود به الگوهای آموزشی ردیف آوازی گرایش داشت.</p> | |||
<br><!--22102900--> | <br><!--22102900--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۴
رضوی سروستانی، سیّدنورالّدین (شیراز ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۹ش)
| سیدنورالدین رضوی سروستانی | |
|---|---|
| زادروز |
شیراز ۱۳۱۲ش |
| درگذشت | تهران ۱۳۷۹ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | خواننده |
| شغل و تخصص های دیگر | مدرس موسیقی |
| گروه مقاله | موسیقی |
خوانندۀ ایرانی و مدرس ردیف آوازی ایران. خواندن را از جوانی در محافل هنری شیراز شروع کرد و پس از مهاجرت به تهران، و آشنایی با احمد عبادی؛ نوازندۀ سه‌تار، رضا ورزنده؛ نوازندۀ سنتور؛ و مرتضی محجوبی؛ نوازندۀ پیانو، به محافل هنری تهران راه یافت. در یکی از این نشست‌ها، با نورعلی‌خان برومند؛ استاد ردیف‌شناس، مدرس و نوازنده؛ آشنا شد و زیر نظر او تعلیم دید و پس از آن در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی، به دستور برومند، هنرجویان جوان در رشتۀ آواز را راهنمایی می‌کرد. رضوی سروستانی با انگیزۀ دستیابی به‌شیوۀ آوازی استادان آواز ایران، با شاخص سید حسین طاهرزاده، روی ردیفی متمرکز شد که استادش، نورعلی برومند، تدریس می‌کرد. در کنار آن، با گروه مرکز حفظ و اشاعه در تهران و شیراز و پاریس اجراهایی داشت که در بیشتر برنامه‌ها، رضا شفیعیان، نوازندۀ سنتور، با او همکاری می‌کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بیشتر به تدریس پرداخت و در کنار آن، در شوراهای تخصصی موسیقی در مرکز موسیقی ایران، وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، و نیز در برنامه‌های تلویزیونی موسوم به تماشاگه راز، شامل شعر و موسیقی آوازی، شرکت می‌کرد. از رضوی سروستانی، گذشته از اجراهای گروهی در سال‌های پیش از ۱۳۵۷، تعدادی نوار خصوصی و یک دوره اجرای ردیف آوازی ایران، به روایت طاهرزاده و برومند، و با همراهی تار داریوش طلایی، ضبط شده است. صدای رضوی گرم و بَم بود و در به‌کار بردن اَدَوات تحریر، انتخاب شعر و جمله‌بندی، طبق تعالیم استادش عمل می‌کرد. او در اجراهای خود به الگوهای آموزشی ردیف آوازی گرایش داشت.