برگ، آلبان (۱۸۸۵ـ۱۹۳۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
|نام مستعار= | |نام مستعار= | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز= | |زادروز=۱۸۸۵م | ||
|تاریخ مرگ= | |تاریخ مرگ=۱۹۳۵م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت=اتریشی | |ملیت=اتریشی | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} بِرگ، آلبان (۱۸۸۵ـ۱۹۳۵) | ||
آهنگ‌ساز اتریشی. زیرنظر آرنولد شونبرگ<ref>Arnold Schoenberg</ref> تحصیل کرد و نظام دوازده آوایی (نظام دودکافونی) ویژۀ خود را پروراند که از لحاظ سبک و احساس دارای گوناگونی بسیاری بود. دستاورد نسبتاً اندک او عبارت‌اند از دو اپرا ـ ''ووتسِک''<ref>Wozzeck </ref> (۱۹۱۴ـ۱۹۲۰)، داستان اندوه‌باری از زندگی کارگری، و ''لولو''<ref>Lulu </ref>ی ناتمام (۱۹۲۹ـ۱۹۳۵) ـ و موسیقی مجلسی حاوی اشاره‌های رمزگونه به نزدیکان. موسیقی او از لحاظ احساسی بسیار معنی‌دار، و گاهی آشفته‌ساز، است اما می‌تواند تغزلی هم باشد، مانند کنسرتوی ویولن (۱۹۳۵). برگ از ۱۵سالگی در موسیقی خودآموخته، و از ۱۹۰۴ تا ۱۹۱۰ شاگرد شونبرگ بود. این آهنگ‌ساز نفوذ بسیاری بر او داشت، و شاید اندازۀ آن را از گذر بِرگ از تونالیتۀ<ref>tonality | (Berg, Alban)<br /> [[File:12196800.jpg|thumb|آلبان برگ]] | ||
</ref> بسط‌یافتۀ آثار اولیه‌اش به آتونالیته<ref>atonality </ref> و بعدها، سری‌سازی بتوان دریافت. شاخص استفادۀ او از فن سریالیسم<ref>serialism </ref> این است که از ارجاع‌های تونال دوری نمی‌کند (مثلاً در کنسرتوی ویولن)؛ از این‌رو همواره تأثیرپذیر‌ترین عضو مکتب دوم وین<ref>Second Viennese School </ref> می‌ماند. در ۱۹۱۱ با هلنه ناهوفسکی<ref>Helene Nahowski </ref> ازدواج کرد. نخستین اثر مهم او، کوآرتت زهی | [[پرونده:Berg, Alban.jpg|بندانگشتی|آلبان برگ]] | ||
آهنگ‌ساز اتریشی. زیرنظر [[شونبرگ، آرنولد (۱۸۷۴ـ۱۹۵۱)|آرنولد شونبرگ]]<ref>Arnold Schoenberg</ref> تحصیل کرد و نظام دوازده آوایی (نظام دودکافونی) ویژۀ خود را پروراند که از لحاظ سبک و احساس دارای گوناگونی بسیاری بود. دستاورد نسبتاً اندک او عبارت‌اند از دو اپرا ـ ''ووتسِک''<ref>Wozzeck </ref> (۱۹۱۴ـ۱۹۲۰)، داستان اندوه‌باری از زندگی کارگری، و ''لولو''<ref>Lulu </ref>ی ناتمام (۱۹۲۹ـ۱۹۳۵) ـ و موسیقی مجلسی حاوی اشاره‌های رمزگونه به نزدیکان. موسیقی او از لحاظ احساسی بسیار معنی‌دار، و گاهی آشفته‌ساز، است اما می‌تواند تغزلی هم باشد، مانند کنسرتوی ویولن (۱۹۳۵). برگ از ۱۵سالگی در موسیقی خودآموخته، و از ۱۹۰۴ تا ۱۹۱۰ شاگرد شونبرگ بود. این آهنگ‌ساز نفوذ بسیاری بر او داشت، و شاید اندازۀ آن را از گذر بِرگ از تونالیتۀ<ref>tonality | |||
</ref> بسط‌یافتۀ آثار اولیه‌اش به آتونالیته<ref>atonality </ref> و بعدها، سری‌سازی بتوان دریافت. شاخص استفادۀ او از فن سریالیسم<ref>serialism </ref> این است که از ارجاع‌های تونال دوری نمی‌کند (مثلاً در کنسرتوی ویولن)؛ از این‌رو همواره تأثیرپذیر‌ترین عضو مکتب دوم وین<ref>Second Viennese School </ref> می‌ماند. در ۱۹۱۱ با هلنه ناهوفسکی<ref>Helene Nahowski </ref> ازدواج کرد. نخستین اثر مهم او، [[کوآرتت زهی|کوآرتت زهی]] اپوس، تاریخ همین سال را دارد. موسیقی برگ تا ۱۹۲۵ که'' ووتسِک'' به‌‌اجرا درآمد، فقط برای گروه کوچکی شناخته‌شده بود. کنسرتوی مجلسی و سوییت تغزلی، که کمی بعد ساخته شدند، حاوی الگوهای قالبی پیچیده، جورچین‌های معماگونۀ عددی، و گریزها و ارجاعاتی به زندگی‌نامۀ شخصی است. برگ از دوستان آلما مالر<ref>Alma Mahler</ref> بود و مرگ دختر او، مانون<ref> Manon </ref>، الهام‌بخش آخرین اثر تکمیل‌شده‌اش، کنسرتوی ویولن شد. برگ این کنسرتو را، که «به خاطرۀ یک فرشته<ref>To the Memory of an Angel</ref>» تقدیم شده بود، به‌‌مثابۀ رکویمی<ref> requiem </ref> برای مانون نوشت؛ بااین‌‌حال در تغزل‌گرایی تلخ و ناگوار این اثر، با نقل‌قول از کُرال ''بس است''<ref>Es ist genug/It is Enough</ref> اثر [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|باخ]]، آخرین وصیت خود آهنگ‌ساز نیز دیده می‌شود. اپرای دوم او، ''لولو''، در ۱۹۲۹ آغاز شد اما با مرگ او ناتمام ماند و تا ۱۹۷۹ به‌صو‌رت کامل، روایت سه‌پرده‌ای، به‌‌اجرا درنیامد. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۵
| آلبان برگ Alban Berg | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۸۵م |
| درگذشت | ۱۹۳۵م |
| ملیت | اتریشی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
| آثار | دو اپرا ـ ووتسک؛ لولوی ناتمام |
| گروه مقاله | موسیقی |
بِرگ، آلبان (۱۸۸۵ـ۱۹۳۵)
(Berg, Alban)
آهنگ‌ساز اتریشی. زیرنظر آرنولد شونبرگ[۱] تحصیل کرد و نظام دوازده آوایی (نظام دودکافونی) ویژۀ خود را پروراند که از لحاظ سبک و احساس دارای گوناگونی بسیاری بود. دستاورد نسبتاً اندک او عبارت‌اند از دو اپرا ـ ووتسِک[۲] (۱۹۱۴ـ۱۹۲۰)، داستان اندوه‌باری از زندگی کارگری، و لولو[۳]ی ناتمام (۱۹۲۹ـ۱۹۳۵) ـ و موسیقی مجلسی حاوی اشاره‌های رمزگونه به نزدیکان. موسیقی او از لحاظ احساسی بسیار معنی‌دار، و گاهی آشفته‌ساز، است اما می‌تواند تغزلی هم باشد، مانند کنسرتوی ویولن (۱۹۳۵). برگ از ۱۵سالگی در موسیقی خودآموخته، و از ۱۹۰۴ تا ۱۹۱۰ شاگرد شونبرگ بود. این آهنگ‌ساز نفوذ بسیاری بر او داشت، و شاید اندازۀ آن را از گذر بِرگ از تونالیتۀ[۴] بسط‌یافتۀ آثار اولیه‌اش به آتونالیته[۵] و بعدها، سری‌سازی بتوان دریافت. شاخص استفادۀ او از فن سریالیسم[۶] این است که از ارجاع‌های تونال دوری نمی‌کند (مثلاً در کنسرتوی ویولن)؛ از این‌رو همواره تأثیرپذیر‌ترین عضو مکتب دوم وین[۷] می‌ماند. در ۱۹۱۱ با هلنه ناهوفسکی[۸] ازدواج کرد. نخستین اثر مهم او، کوآرتت زهی اپوس، تاریخ همین سال را دارد. موسیقی برگ تا ۱۹۲۵ که ووتسِک به‌‌اجرا درآمد، فقط برای گروه کوچکی شناخته‌شده بود. کنسرتوی مجلسی و سوییت تغزلی، که کمی بعد ساخته شدند، حاوی الگوهای قالبی پیچیده، جورچین‌های معماگونۀ عددی، و گریزها و ارجاعاتی به زندگی‌نامۀ شخصی است. برگ از دوستان آلما مالر[۹] بود و مرگ دختر او، مانون[۱۰]، الهام‌بخش آخرین اثر تکمیل‌شده‌اش، کنسرتوی ویولن شد. برگ این کنسرتو را، که «به خاطرۀ یک فرشته[۱۱]» تقدیم شده بود، به‌‌مثابۀ رکویمی[۱۲] برای مانون نوشت؛ بااین‌‌حال در تغزل‌گرایی تلخ و ناگوار این اثر، با نقل‌قول از کُرال بس است[۱۳] اثر باخ، آخرین وصیت خود آهنگ‌ساز نیز دیده می‌شود. اپرای دوم او، لولو، در ۱۹۲۹ آغاز شد اما با مرگ او ناتمام ماند و تا ۱۹۷۹ به‌صو‌رت کامل، روایت سه‌پرده‌ای، به‌‌اجرا درنیامد.