سالیری ، آنتونیو (۱۷۵۰ـ۱۸۲۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=آنتونیو سالیری|نام=Antonio Salieri|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۷۵۰م|تاریخ مرگ=۱۸۲۵م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=مدرسۀ سان مارکو در ونیز، وین|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=در ۱۷۷۴، سالیِری آهنگ‌ساز دربار و رهبر ارکستر اپرای ایتالیایی|جوایز و افتخارات=|آثار=اپرای اِئُروپای بازشناخته‌شده او در شب افتتاح لا اسکالای میلان در ۱۷۷۴ بر روی صحنه رفت، اپرای خلوص (۱۷۸۷)، تا ۱۸۱۸ رهبر ارکستر انجمن موسیقی‌دانان بود|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
سالیری، آنتونیو (۱۷۵۰ـ۱۸۲۵) | |||
آهنگ‌ساز ایتالیایی. معلم بتهوون، شوبرت<ref>Schubert | (Salieri, Antonio) | ||
[[پرونده:Salieri, Antonio.jpg|بندانگشتی|آنتونیو سالیری]] | |||
</ref>، هومل<ref>Hummel </ref>، و لیست<ref>Liszt </ref>، و رقیب موسیقایی موتسارت در دربار امپراتوری وین<ref>Vienna </ref> | آهنگ‌ساز ایتالیایی. معلم [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]]، [[شوبرت ، فرانتس (۱۷۹۷ـ ۱۸۲۸)|شوبرت]]<ref>Schubert | ||
</ref>، [[هومل، فریتس (۱۸۵۴ـ۱۹۳۶)|هومل]]<ref>Hummel </ref>، و [[لیست، فرانتس (۱۸۱۱ـ۱۸۸۶)|لیست]]<ref>Liszt </ref>، و رقیب موسیقایی [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]] در دربار امپراتوری [[وین]]<ref>Vienna </ref> بود، که سمَت آهنگ‌ساز آن‌جا را داشت. می‌گویند موتسارت را مسموم کرد، اما دلیل و مدرکی بر این مدعا وجود ندارد. موسیقی را از برادرش فرانچسکو سالیِری<ref>Francesco Salieri</ref> فراگرفت، که از شاگردان [[تارتینی، جوزپه (۱۶۹۲ـ۱۷۷۰)|جوزِپّه تارتینی]]<ref>Giuseppe Tartini </ref> بود. در پانزده‌سالگی یتیم شد، و خانوادۀ موچه‌نیگو<ref>Mocenigo </ref> بر تحصیل او در مدرسۀ سان مارکو<ref>San Marco</ref> در [[ونیز]] نظارت کردند. سالیِری در این مدرسه با فلوریان گاسمان<ref>Florian Gassmann</ref> آشنا شد، که در ۱۷۶۶ او را به وین برد، بر ادامۀ تحصیل او نظارت، و او را به دربار معرفی کرد. پس از مرگ گاسمان در ۱۷۷۴، سالیری آهنگ‌ساز دربار و رهبر ارکستر اپرای ایتالیایی شد. اپرای ''اِئُروپای بازشناخته‌شده<ref>''Europa riconosciuta''</ref>'' او در شب افتتاح ''لا اسکالا<ref>La Scala</ref>''ی [[میلان، شهر|میلان]] در ۱۷۷۴ بر روی صحنه رفت. اپرای ''خلوص<ref>''Tarare'' </ref>'' (۱۷۸۷) وی آن‌قدر از لحاظ نمایشی پرقدرت بود که در آغاز آن را به گلوک<ref>Gluck </ref> نسبت می‌دادند. سالیری از ۱۷۸۸ که در مقام [[کاپلمایستر]] دربار جانشین جوزِپّه بونو<ref>Giuseppe Bonno</ref> شد، بیشتر در وین اقامت داشت. تا ۱۸۱۸ رهبر ارکستر انجمن موسیقی‌دانان<ref>Tonkünstler Society</ref> بود و در نخستین اجرای ''آفرینش<ref>''Creation'' </ref>'' اثر [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn</ref> در ۱۷۹۸، [[کنتینویو|کُنتینوئو]] نواخت. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۵۰
| آنتونیو سالیری Antonio Salieri | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۵۰م |
| درگذشت | ۱۸۲۵م |
| ملیت | ایتالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرسۀ سان مارکو در ونیز، وین |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| آثار | اپرای اِئُروپای بازشناخته‌شده او در شب افتتاح لا اسکالای میلان در ۱۷۷۴ بر روی صحنه رفت، اپرای خلوص (۱۷۸۷)، تا ۱۸۱۸ رهبر ارکستر انجمن موسیقی‌دانان بود |
| گروه مقاله | موسیقی |
سالیری، آنتونیو (۱۷۵۰ـ۱۸۲۵)
(Salieri, Antonio)
آهنگ‌ساز ایتالیایی. معلم بتهوون، شوبرت[۱]، هومل[۲]، و لیست[۳]، و رقیب موسیقایی موتسارت در دربار امپراتوری وین[۴] بود، که سمَت آهنگ‌ساز آن‌جا را داشت. می‌گویند موتسارت را مسموم کرد، اما دلیل و مدرکی بر این مدعا وجود ندارد. موسیقی را از برادرش فرانچسکو سالیِری[۵] فراگرفت، که از شاگردان جوزِپّه تارتینی[۶] بود. در پانزده‌سالگی یتیم شد، و خانوادۀ موچه‌نیگو[۷] بر تحصیل او در مدرسۀ سان مارکو[۸] در ونیز نظارت کردند. سالیِری در این مدرسه با فلوریان گاسمان[۹] آشنا شد، که در ۱۷۶۶ او را به وین برد، بر ادامۀ تحصیل او نظارت، و او را به دربار معرفی کرد. پس از مرگ گاسمان در ۱۷۷۴، سالیری آهنگ‌ساز دربار و رهبر ارکستر اپرای ایتالیایی شد. اپرای اِئُروپای بازشناخته‌شده[۱۰] او در شب افتتاح لا اسکالا[۱۱]ی میلان در ۱۷۷۴ بر روی صحنه رفت. اپرای خلوص[۱۲] (۱۷۸۷) وی آن‌قدر از لحاظ نمایشی پرقدرت بود که در آغاز آن را به گلوک[۱۳] نسبت می‌دادند. سالیری از ۱۷۸۸ که در مقام کاپلمایستر دربار جانشین جوزِپّه بونو[۱۴] شد، بیشتر در وین اقامت داشت. تا ۱۸۱۸ رهبر ارکستر انجمن موسیقی‌دانان[۱۵] بود و در نخستین اجرای آفرینش[۱۶] اثر هایدن[۱۷] در ۱۷۹۸، کُنتینوئو نواخت.