باوش، پینا: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |تحصیلات و محل تحصیل= | ||
| شغل و تخصص اصلی = | | شغل و تخصص اصلی =طراح پیشتاز | ||
|شغل و تخصص های دیگر= | |شغل و تخصص های دیگر= | ||
|سبک = | |سبک = | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
|سمت =از ۱۹۷۴ مدیر تئاتر رقص ووپرتال | |سمت =از ۱۹۷۴ مدیر تئاتر رقص ووپرتال | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات = | ||
|آثار =خاک | |آثار =خاک مواج (تقدیس بهار، ۱۹۷۵)، آب (آرین، ۱۹۷۹) و گلبرگهای گل سرخ (نلکن، ۱۹۸۲) | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله =تیاتر | |گروه مقاله =تیاتر | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
طرّاح پیشتاز آلمانی، مدیر تئاتر رقص [[ووپرتال]]<ref>Wuppertal Tanztheatre</ref> از ۱۹۷۴م. این بانوی هنرمند در طراحیهایش، گفتوگو، عناصر روانکاوانه، کمدی، و نمایش را درهم میآمیزد و کف صحنه را با مواد مختلفی ازجمله خاک | طرّاح پیشتاز آلمانی، مدیر تئاتر رقص [[ووپرتال]]<ref>Wuppertal Tanztheatre</ref> از ۱۹۷۴م. این بانوی هنرمند در طراحیهایش، گفتوگو، عناصر روانکاوانه، کمدی، و نمایش را درهم میآمیزد و کف صحنه را با مواد مختلفی ازجمله خاک مواج (''تقدیس بهار<ref>Le Sacre du printemps</ref>''، ۱۹۷۵م)، آب (''آرین<ref>Arien </ref>''، ۱۹۷۹م) و گلبرگهای گل سرخ (''نلکن<ref>Nelken </ref>''، ۱۹۸۲م) میپوشاند. فرم نمایشی او در رقص بیآنکه به ساختارهای روایی بازگردد بهشکلی عاطفی رقصنده و بیننده را با تئاتر درگیر میکند؛ او نقش مهمی در گسستن اروپاییان از بند [[پسامدرنیسم (هنر)|پسامدرنیسم]] امریکایی<ref>American postmodernism</ref> ایفا کرده است. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۴۴
| پینا باوش Pina Bausch | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۴۰م |
| درگذشت | 2009م |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | طراح پیشتاز |
| سمت | از ۱۹۷۴ مدیر تئاتر رقص ووپرتال |
| آثار | خاک مواج (تقدیس بهار، ۱۹۷۵)، آب (آرین، ۱۹۷۹) و گلبرگهای گل سرخ (نلکن، ۱۹۸۲) |
| گروه مقاله | تیاتر |
باوش، پینا (۱۹۴۰-2009م)(Bausch, Pina)
طرّاح پیشتاز آلمانی، مدیر تئاتر رقص ووپرتال[۱] از ۱۹۷۴م. این بانوی هنرمند در طراحیهایش، گفتوگو، عناصر روانکاوانه، کمدی، و نمایش را درهم میآمیزد و کف صحنه را با مواد مختلفی ازجمله خاک مواج (تقدیس بهار[۲]، ۱۹۷۵م)، آب (آرین[۳]، ۱۹۷۹م) و گلبرگهای گل سرخ (نلکن[۴]، ۱۹۸۲م) میپوشاند. فرم نمایشی او در رقص بیآنکه به ساختارهای روایی بازگردد بهشکلی عاطفی رقصنده و بیننده را با تئاتر درگیر میکند؛ او نقش مهمی در گسستن اروپاییان از بند پسامدرنیسم امریکایی[۵] ایفا کرده است.