عوفی، محمد (ز ۶۳۰ق): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '00-->\' به '00-->')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


عوفی، محمّد (ز ۶۳۰ق)<br>
عوفی، محمّد (ز ۶۳۰ق)<br>
تذکره‌نویس، ادیب و شاعر ایرانی. از تبار عبدالرحمان بن عوف، صحابی مشهور، بود. نیای عوفی امام ابوطاهر یحیی بن طاهر است که از دانشمندان فرارود بود و در علم حدیث و انساب مهارت داشت. در سمرقند ریاست دیوان انشای شاهزاده قلچ ارسلان قراخانی ( ـ ۶۰۹ق) را داشت. پس از حملۀ مغولان، به هند کوچید و به خدمت شمس‌الدین ایلتتمش پیوست. چندی هم خدمت عین‌الملک فخرالدین حسین، وزیر ناصرالدین قباجه، کرد. از آثارش: ''لباب‌الباب'' (لیدن، ۱۹۰۶)، ''جوامع‌الحکایات'' و ''لوامع‌الروایات'' (تهران، ۱۳۳۵ش)، ترجمۀ ''الفرج'' ''بعد'' ''الشدة''؛ ''دیوان شعر'' (تهران، ۱۳۳۹ش).
[[تذکره|تذکره‌]]<nowiki/>نویس، ادیب و شاعر ایرانی. از تبار [[عبدالرحمان بن عوف]]، صحابی مشهور، بود. نیای عوفی [[عوفی بخارایی، یحیی بن طاهر (قرن ۶ق)|امام ابوطاهر یحیی بن طاهر]] است که از دانشمندان فرارود بود و در علم حدیث و انساب مهارت داشت. در [[سمرقند]] ریاست دیوان انشای شاهزاده قلچ ارسلان قراخانی ( ـ ۶۰۹ق) را داشت. پس از حملۀ مغولان، به [[هند]] کوچید و به خدمت شمس‌الدین ایلتتمش پیوست. چندی هم خدمت عین‌الملک فخرالدین حسین، وزیر ناصرالدین قباجه، کرد. از آثارش: ''[[لباب الالباب|لباب‌الباب]]'' (لیدن، ۱۹۰۶)، ''جوامع‌الحکایات'' و ''لوامع‌الروایات'' (تهران، ۱۳۳۵ش)، ترجمۀ ''الفرج'' ''بعد'' ''الشدة''؛ ''دیوان شعر'' (تهران، ۱۳۳۹ش).
<br><!--31127700-->
<br><!--31127700-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۴

عوفی، محمّد (ز ۶۳۰ق)
تذکره‌نویس، ادیب و شاعر ایرانی. از تبار عبدالرحمان بن عوف، صحابی مشهور، بود. نیای عوفی امام ابوطاهر یحیی بن طاهر است که از دانشمندان فرارود بود و در علم حدیث و انساب مهارت داشت. در سمرقند ریاست دیوان انشای شاهزاده قلچ ارسلان قراخانی ( ـ ۶۰۹ق) را داشت. پس از حملۀ مغولان، به هند کوچید و به خدمت شمس‌الدین ایلتتمش پیوست. چندی هم خدمت عین‌الملک فخرالدین حسین، وزیر ناصرالدین قباجه، کرد. از آثارش: لباب‌الباب (لیدن، ۱۹۰۶)، جوامع‌الحکایات و لوامع‌الروایات (تهران، ۱۳۳۵ش)، ترجمۀ الفرج بعد الشدة؛ دیوان شعر (تهران، ۱۳۳۹ش).