ارشاد النسوان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


اِرشادُ النِّسوان <br>
اِرشادُ النِّسوان <br>
<p>هفته‌نامه‌ای دولتی و نخستین نشریۀ فارسی‌زبان بانوان افغانستان. شمارۀ یکم آن در ۱۲۹۹ش، در کابل به مدیریت اسمار سمیه، همسر محمود طرزی، و به سردبیری روح‌افزا منتشر شد. هدف این نشریه، آموزش زنان و دختران و پرورش اندیشۀ آنان بود. اخبار داخلی و خارجی، ستون ادبی، مطالب ویژۀ بانوان، مانند امور خانه‌داری، آشپزی، خیاطی، خُلقیات زنان و تربیت کودکان و نیز معرفی زنان بنام جهان، ازجمله بخش‌های این نشریه بوده است. ارشادالنسوان در ۱۳۰۷ش تعطیل شد. دورۀ دوم آن در ۱۳۷۳ش، در کابل به سردبیری لیلا صراحت روشنی و صاحب‌امتیازی مؤسسۀ عالی نسوان منتشر شد، اما در ۱۳۷۵ش، بار دیگر از انتشار بازماند.</p>
<p>هفته‌نامه‌ای دولتی و نخستین نشریۀ فارسی‌زبان بانوان [[افغانستان]]. شمارۀ یکم آن در ۱۲۹۹ش، در کابل به مدیریت اسمار سمیه، همسر [[طرزی، محمود (غزنه ۱۲۴۴ـ استانبول ۱۳۵۲ق)|محمود طرزی]]، و به سردبیری روح‌افزا منتشر شد. هدف این نشریه، آموزش زنان و دختران و پرورش اندیشۀ آنان بود. اخبار داخلی و خارجی، ستون ادبی، مطالب ویژۀ بانوان، مانند امور خانه‌داری، آشپزی، خیاطی، خُلقیات زنان و تربیت کودکان و نیز معرفی زنان بنام جهان، ازجمله بخش‌های این نشریه بوده است. ارشادالنسوان در ۱۳۰۷ش تعطیل شد. دورۀ دوم آن در ۱۳۷۳ش، در [[کابل]] به سردبیری لیلا صراحت روشنی و صاحب‌امتیازی مؤسسۀ عالی نسوان منتشر شد، اما در ۱۳۷۵ش، بار دیگر از انتشار بازماند.</p>
<br><!--11195900-->
<br><!--11195900-->
[[رده:رسانه ها و ارتباطات]]
[[رده:رسانه ها و ارتباطات]]
[[رده:رسانه های نوشتاری غیرایران]]
[[رده:رسانه های نوشتاری غیرایران]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۳

اِرشادُ النِّسوان

هفته‌نامه‌ای دولتی و نخستین نشریۀ فارسی‌زبان بانوان افغانستان. شمارۀ یکم آن در ۱۲۹۹ش، در کابل به مدیریت اسمار سمیه، همسر محمود طرزی، و به سردبیری روح‌افزا منتشر شد. هدف این نشریه، آموزش زنان و دختران و پرورش اندیشۀ آنان بود. اخبار داخلی و خارجی، ستون ادبی، مطالب ویژۀ بانوان، مانند امور خانه‌داری، آشپزی، خیاطی، خُلقیات زنان و تربیت کودکان و نیز معرفی زنان بنام جهان، ازجمله بخش‌های این نشریه بوده است. ارشادالنسوان در ۱۳۰۷ش تعطیل شد. دورۀ دوم آن در ۱۳۷۳ش، در کابل به سردبیری لیلا صراحت روشنی و صاحب‌امتیازی مؤسسۀ عالی نسوان منتشر شد، اما در ۱۳۷۵ش، بار دیگر از انتشار بازماند.