استوانه کوروش بزرگ: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اُستوانۀ کوروش بزرگ <br> | اُستوانۀ کوروش بزرگ <br> | ||
[[پرونده: 11275400-1.jpg | بندانگشتی|اُستوانه کوروش بزرگ]][[پرونده: 11275400.jpg | بندانگشتی|اُستوانه کوروش بزرگ]](یا: منشور کوروش بزرگ؛ فرمان کوروش) نام کتیبۀ کوروش بزرگ، به زبان بابلی و به خط میخی. متن این لوحه که هرمزد رسام در ۱۸۷۹ آن را در شهر بابل یافت، دربارۀ آزادی عقاید و مذاهب مردم | [[پرونده: 11275400-1.jpg | بندانگشتی|اُستوانه کوروش بزرگ]][[پرونده: 11275400.jpg | بندانگشتی|اُستوانه کوروش بزرگ]](یا: منشور کوروش بزرگ؛ فرمان کوروش) نام کتیبۀ کوروش بزرگ، به زبان بابلی و به [[خط میخی]]. متن این لوحه که [[رسام، هرمزد (۱۸۲۶ـ۱۹۱۰)|هرمزد رسام]] در ۱۸۷۹ آن را در شهر بابل یافت، دربارۀ آزادی عقاید و مذاهب مردم است. لوحۀ استوانه‌ای دیگری نیز وجود دارد که گمان می‌رفت متعلق به نبونیدوس، آخرین پادشاه بابل، باشد اما پژوهش‌های پل ریچارد برگر در ۱۹۷۵ نشان داد که هر دو متنی واحد و همان فرمان کوروش بزرگ‌اند. کوروش بزرگ در این فرمان، که از منابع اصلی تاریخ کوروش و نخستین منشور حقوق بشر در تاریخ جهان است، خود را «آزادکنندۀ مردم» می‌نامد. این فرمان را عبدالمجید ارفعی به فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۵۶). | ||
<br><!--11275400--> | <br><!--11275400--> | ||
[[رده:باستان شناسی ایران]] | [[رده:باستان شناسی ایران]] | ||
[[رده:(باستان شناسی ایران)آثار، مناطق و محوطه ها]] | [[رده:(باستان شناسی ایران)آثار، مناطق و محوطه ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۰۰
اُستوانۀ کوروش بزرگ
(یا: منشور کوروش بزرگ؛ فرمان کوروش) نام کتیبۀ کوروش بزرگ، به زبان بابلی و به خط میخی. متن این لوحه که هرمزد رسام در ۱۸۷۹ آن را در شهر بابل یافت، دربارۀ آزادی عقاید و مذاهب مردم است. لوحۀ استوانه‌ای دیگری نیز وجود دارد که گمان می‌رفت متعلق به نبونیدوس، آخرین پادشاه بابل، باشد اما پژوهش‌های پل ریچارد برگر در ۱۹۷۵ نشان داد که هر دو متنی واحد و همان فرمان کوروش بزرگ‌اند. کوروش بزرگ در این فرمان، که از منابع اصلی تاریخ کوروش و نخستین منشور حقوق بشر در تاریخ جهان است، خود را «آزادکنندۀ مردم» می‌نامد. این فرمان را عبدالمجید ارفعی به فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۵۶).