الول ساتون، لارنس پل (۱۹۱۲ـ۱۹۸۴): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِلْوِل‌ساتون، لارِنس پل ( | اِلْوِل‌ساتون، لارِنس پل (۱۹۱۲ - ۱۹۸۴) (Elwell Sutton, Lawrence Paul)<br> | ||
<p> | <p> | ||
خاورشناس انگلیسی. در مدرسۀ مطالعات شرقی و افریقایی دانشگاه لندن درس خواند و فارسی و عربی آموخت. در | خاورشناس انگلیسی. در مدرسۀ مطالعات شرقی و افریقایی [[دانشگاه لندن]] درس خواند و فارسی و عربی آموخت. در ۱۹۳۵ - ۱۹۳۸ کارمند [[شرکت نفت ایران و انگلیس]] بود و در آبادان به‌سر می‌برد. در ۱۹۴۳ - ۱۹۴۷ نیز در سفارت انگلستان در تهران کار می‌کرد. در ۱۹۵۲ - ۱۹۸۲ استاد زبان‌شناسی در دانشگاه ادینبورگ بود. گذشته از فارسی و عربی، بسیاری از زبان‌های باستانی و نو خاورمیانه و خاور نزدیک، مانند پهلوی و ارمنی، را می‌دانست. </p> | ||
<p> | |||
از آثارش: ''فارسی محاوره‌ای'' (لندن، ۱۹۴۱)؛ ''ایران نو'' (لندن، ۱۹۴۱)؛ ''ضرب‌المثل‌های فارسی'' (لندن، ۱۹۵۴)؛ ''نفت ایران'' (۱۹۵۵)؛ ''دستور زبان مقدماتی فارسی'' (کیمبریج، ۱۹۶۳)؛ ترجمۀ ''پیامبر'' زین‌العابدین رهنما (لاهور، ۱۹۶۵)؛ ترجمۀ د''می با خیام'' علی دشتی (لندن، ۱۹۷۱)؛'' اوزان فارسی'' (۱۹۷۶)؛ ''قصه‌های مشدی گلین‌خانم'' (۱۹۵۰) که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۷۴ش)؛ ''ادبیات نوین ایران از انقلاب مشروطیت تا انقلاب اسلامی'' که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۶۳ش).</p> | |||
<br><!--11471200--> | <br><!--11471200--> | ||
[[رده:خاورشناسی]] | [[رده:خاورشناسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۱۰
اِلْوِل‌ساتون، لارِنس پل (۱۹۱۲ - ۱۹۸۴) (Elwell Sutton, Lawrence Paul)
خاورشناس انگلیسی. در مدرسۀ مطالعات شرقی و افریقایی دانشگاه لندن درس خواند و فارسی و عربی آموخت. در ۱۹۳۵ - ۱۹۳۸ کارمند شرکت نفت ایران و انگلیس بود و در آبادان به‌سر می‌برد. در ۱۹۴۳ - ۱۹۴۷ نیز در سفارت انگلستان در تهران کار می‌کرد. در ۱۹۵۲ - ۱۹۸۲ استاد زبان‌شناسی در دانشگاه ادینبورگ بود. گذشته از فارسی و عربی، بسیاری از زبان‌های باستانی و نو خاورمیانه و خاور نزدیک، مانند پهلوی و ارمنی، را می‌دانست.
از آثارش: فارسی محاوره‌ای (لندن، ۱۹۴۱)؛ ایران نو (لندن، ۱۹۴۱)؛ ضرب‌المثل‌های فارسی (لندن، ۱۹۵۴)؛ نفت ایران (۱۹۵۵)؛ دستور زبان مقدماتی فارسی (کیمبریج، ۱۹۶۳)؛ ترجمۀ پیامبر زین‌العابدین رهنما (لاهور، ۱۹۶۵)؛ ترجمۀ دمی با خیام علی دشتی (لندن، ۱۹۷۱)؛ اوزان فارسی (۱۹۷۶)؛ قصه‌های مشدی گلین‌خانم (۱۹۵۰) که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۷۴ش)؛ ادبیات نوین ایران از انقلاب مشروطیت تا انقلاب اسلامی که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۶۳ش).