بن فعل: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بُن فِعل <br> | بُن فِعل <br> | ||
<p>در اصطلاح دستور زبان، جزئی که در همۀ صیغه‌های فعل، در یک زمان، مشترک باشد. هر فعل دو بن ماضی و مضارع دارد. بن مضارعِ فعلِ ساده، یک تکواژ است، مثلِ «رو»، «نویس»، «بین». بن ماضی معمولاً در فعل باقاعده، با افزودن یک وند به‌‌دست می‌آید، آخرین واجِ بن‌های ماضی «ت» یا «د» است، مثلِ «خورد، بُرد، گفت، رفت».</p> | <p>در اصطلاح دستور زبان، جزئی که در همۀ صیغه‌های فعل، در یک زمان، مشترک باشد. بن در هر ساختی از فعل صرفاً بر مفهوم کار یا حالت یا وجود و اِسناد دلالت دارد. هر فعل دو بن ماضی و مضارع دارد. بن مضارعِ فعلِ ساده، یک تکواژ است، مثلِ «رو»، «نویس»، «بین». بن ماضی معمولاً در فعل باقاعده، با افزودن یک وند به‌‌دست می‌آید، آخرین واجِ بن‌های ماضی «ت» یا «د» است، مثلِ «خورد، بُرد، گفت، رفت».</p> | ||
<br><!--12342100--> | <br><!--12342100--> | ||
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | [[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | ||
[[رده:دستور زبان]] | [[رده:دستور زبان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۹
بُن فِعل
در اصطلاح دستور زبان، جزئی که در همۀ صیغه‌های فعل، در یک زمان، مشترک باشد. بن در هر ساختی از فعل صرفاً بر مفهوم کار یا حالت یا وجود و اِسناد دلالت دارد. هر فعل دو بن ماضی و مضارع دارد. بن مضارعِ فعلِ ساده، یک تکواژ است، مثلِ «رو»، «نویس»، «بین». بن ماضی معمولاً در فعل باقاعده، با افزودن یک وند به‌‌دست می‌آید، آخرین واجِ بن‌های ماضی «ت» یا «د» است، مثلِ «خورد، بُرد، گفت، رفت».