پانتیون: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
پانتِئون (Pantheon) | |||
[[File:13052800-1.jpg|thumb| | [[File:13052800-1.jpg|thumb|معبد پانتِئون]][[File:13052800-3.jpg|thumb|معبد پانتِئون]][[File:13052800-4.jpg|thumb|معبد پانتِئون]]در اصل معبدی برای پرستش همۀ خدایان. در دوران متأخر به هر بنایی اطلاق می‌شود، که مشاهیر در آن به‌خاک سپرده شده باشند. نیز معبدی در کامپوس مارتیوس<ref>Campus Martius</ref> در رُم، که اکنون کلیسای سانتا ماریا دلا روتوندا<ref>Santa Maria della Rotunda </ref> است؛ این بنا را امپراتور هادریانوس<ref>Hadrian</ref> ساخت (۱۱۸م)، و به احتمال قوی طراحی کرد. این معبد در محل معبدی قدیمی‌تر بنا شد، که [[آگریپا، مارکوس ویپسانیوس (ح ۶۳ـ۱۲پ م)|مارکوس ویپسانیوس آگریپا]]<ref>Marcus Vipsanius Agrippa </ref> در ۲۷پ‌م ساخته بود. نام پانتئون را بعدها بر آن نهادند که به‌معنای معبد «همۀ خدایان» است. نیز پانتئون نام کلیسای معروفی در [[پاریس، شهر|پاریس]] است که آن را [[سوفلو، ژاک ژرمن (۱۷۱۳ـ۱۷۸۰)|ژاک ژرمن سوفلو]]<ref>Jacques Germain Soufflot </ref> در ۱۷۵۵ طراحی کرد. پانتئون رُم بنایی مدور، و وسیع‌ترین بنای عهد باستان در نوع خود است؛ این بنا را گنبدی پوشانده است (قطر داخلی گنبد ۴۳ متر، و ارتفاع از کف ۴۵ متر)، و رواق ورودی<ref>portico</ref> آن ۱۶ ستون قُرنتی<ref>Corinthian </ref> دارد که احتمالاً بخشی از عمارت آگریپا بوده است. خشت‌های مفرغ مطلا<ref>gilt bronze </ref>یی که در اصل روکش گنبد بوده‌اند، پیش‌تر به [[قسطنطنیه]]<ref>Constantinople</ref> انتقال یافتند؛ تیرها و خرپاهای مفرغی حامل سقفِ رواق ورودی را در قرن ۱۷ ذوب کردند تا در ساخت سایبان تزیینی (بالداچینو<ref>baldachino </ref>) [[برنینی، جانلورنتسو (۱۵۹۸ـ۱۶۸۰)|جانلورنتسو برنینی]]<ref>Gianlorenzo Bernini</ref> در سان پیِترو<ref>St Peter</ref> به‌کار بَرند. [[گل میخ|گل‌میخ]]<ref> rosette </ref>ها و ابزارهای مفرغینی، که زمانی زینت‌بخش خزانۀ این بنا بودند، ناپدید شده‌اند. بعضی از تزیینات داخلی فعلی آن مربوط به دورۀ رنسانس متأخر<ref>late Renaissance</ref> است. | ||
در اصل معبدی برای پرستش همۀ خدایان. در دوران متأخر به هر بنایی اطلاق می‌شود، که مشاهیر در آن به‌خاک سپرده شده باشند. نیز معبدی در کامپوس مارتیوس<ref>Campus Martius</ref> در رُم، که اکنون کلیسای سانتا ماریا دلا روتوندا<ref>Santa Maria della Rotunda </ref> است؛ این بنا را امپراتور هادریانوس<ref>Hadrian</ref> ساخت (۱۱۸م)، و به احتمال قوی طراحی کرد. این معبد در محل معبدی قدیمی‌تر بنا شد، که مارکوس ویپسانیوس آگریپا<ref>Marcus Vipsanius Agrippa </ref> در ۲۷پ‌م ساخته بود. نام پانتئون را بعدها بر آن نهادند که به‌معنای معبد «همۀ خدایان» است. نیز پانتئون نام کلیسای معروفی در پاریس است که آن را ژاک ژرمن سوفلو<ref>Jacques Germain Soufflot </ref> در ۱۷۵۵ طراحی کرد. پانتئون رُم بنایی مدور، و وسیع‌ترین بنای عهد باستان در نوع خود است؛ این بنا را گنبدی پوشانده است (قطر داخلی گنبد ۴۳ متر، و ارتفاع از کف ۴۵ متر)، و رواق ورودی<ref>portico</ref> آن ۱۶ ستون قُرنتی<ref>Corinthian </ref> دارد که احتمالاً بخشی از عمارت آگریپا بوده است. خشت‌های مفرغ مطلا<ref>gilt bronze </ref>یی که در اصل روکش گنبد بوده‌اند، پیش‌تر به قسطنطنیه<ref>Constantinople</ref> انتقال یافتند؛ تیرها و خرپاهای مفرغی حامل سقفِ رواق ورودی را در قرن ۱۷ ذوب کردند تا در ساخت سایبان تزیینی (بالداچینو<ref>baldachino </ref>) جانلورنتسو برنینی<ref>Gianlorenzo Bernini</ref> در سان پیِترو<ref>St Peter</ref> به‌کار بَرند. گل‌میخ<ref> rosette </ref>ها و ابزارهای مفرغینی، که زمانی زینت‌بخش خزانۀ این بنا بودند، ناپدید شده‌اند. بعضی از تزیینات داخلی فعلی آن مربوط به دورۀ رنسانس متأخر<ref>late Renaissance</ref> است. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۰۴
پانتِئون (Pantheon)
در اصل معبدی برای پرستش همۀ خدایان. در دوران متأخر به هر بنایی اطلاق می‌شود، که مشاهیر در آن به‌خاک سپرده شده باشند. نیز معبدی در کامپوس مارتیوس[۱] در رُم، که اکنون کلیسای سانتا ماریا دلا روتوندا[۲] است؛ این بنا را امپراتور هادریانوس[۳] ساخت (۱۱۸م)، و به احتمال قوی طراحی کرد. این معبد در محل معبدی قدیمی‌تر بنا شد، که مارکوس ویپسانیوس آگریپا[۴] در ۲۷پ‌م ساخته بود. نام پانتئون را بعدها بر آن نهادند که به‌معنای معبد «همۀ خدایان» است. نیز پانتئون نام کلیسای معروفی در پاریس است که آن را ژاک ژرمن سوفلو[۵] در ۱۷۵۵ طراحی کرد. پانتئون رُم بنایی مدور، و وسیع‌ترین بنای عهد باستان در نوع خود است؛ این بنا را گنبدی پوشانده است (قطر داخلی گنبد ۴۳ متر، و ارتفاع از کف ۴۵ متر)، و رواق ورودی[۶] آن ۱۶ ستون قُرنتی[۷] دارد که احتمالاً بخشی از عمارت آگریپا بوده است. خشت‌های مفرغ مطلا[۸]یی که در اصل روکش گنبد بوده‌اند، پیش‌تر به قسطنطنیه[۹] انتقال یافتند؛ تیرها و خرپاهای مفرغی حامل سقفِ رواق ورودی را در قرن ۱۷ ذوب کردند تا در ساخت سایبان تزیینی (بالداچینو[۱۰]) جانلورنتسو برنینی[۱۱] در سان پیِترو[۱۲] به‌کار بَرند. گل‌میخ[۱۳]ها و ابزارهای مفرغینی، که زمانی زینت‌بخش خزانۀ این بنا بودند، ناپدید شده‌اند. بعضی از تزیینات داخلی فعلی آن مربوط به دورۀ رنسانس متأخر[۱۴] است.