پالادیووار: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Queen’s House.jpg|بندانگشتی|کوئینز هاوس، گرینویچ به سبک پالادیووار ساخته اینیگو جونز]] | |||
پالادیووار (Palladian)<br /> سبک معماری احیاییِ<ref>revivalist </ref> متأثر از آثار [[پالادیو، آندرآ (۱۵۰۸ـ۱۵۸۰)|آندرِ‌آ پالادیو]]<ref>Andrea Palladio </ref>، معمار بزرگ دورۀ رنسانس<ref>Renaissance</ref>. [[جونز، اینیگو (۱۵۷۳ـ۱۶۵۲)|اینیگو جونز]]<ref>Inigo Jones </ref>، با ساخت کوئینز هاوس<ref>Queen’s House </ref>، [[گرینویچ]] (۱۶۱۶ـ۱۶۳۵)، سبک پالادیووار را به [[انگلستان]] وارد کرد، اما احیای شیوۀ پالادیووار حقیقی از قرن ۱۸ آغاز شد، که ریچارد بویل برلینگتون<ref>Richard Boyle Burlington </ref> و کولن کمبل<ref>Colen Campbell</ref> حلقۀ پالادیو ـ جونز<ref>Palladio-Jones </ref> را از نو کشف کردند. قصر مریورت<ref>Mereworth Castle </ref> در [[کنت|کِنت]]<ref>Kent </ref> (۱۷۲۲ـ۱۷۲۵)، کار کمبل، نمونه‌ای از این سبک است. احیای سبک پالادیووار، که تا [[روسیه]] و [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] گسترش یافت، اغلب به استفادۀ دوباره از ویژگی‌های تزیینی پالادیووار محدود می‌شد. در روسیه، [[کامرون، چارلز|چارلز کامرون]]<ref>Charles Cameron </ref>، زادۀ [[اسکاتلند]]، مهم‌ترین مظهر سبک پالادیووار بود. در امریکا [[جفرسون، تامس (۱۷۴۳ـ۱۸۲۶)|تامس جفرسون]]<ref>Thomas Jefferson </ref>، سومین رئیس‌جمهور امریکا، از این سبک حمایت کرد؛ طراحی خانۀ شخصی‌اش در مانتیسِلّو<ref>Monticello </ref> (۱۷۶۹)، و دانشگاه ویرجینیا<ref>University of Virginia </ref>، شارلوتسویل<ref>Charlottesville</ref> (۱۸۱۷ـ۱۸۲۶) از آن جمله‌اند. | |||
---- | |||
<br/> <!--13043100--> | <br/> <!--13043100--> | ||
[[Category:معماری]] [[Category:اصطلاحات و مفاهیم، سبک ها و تاریخ عمومی]] | [[Category:معماری]] [[Category:اصطلاحات و مفاهیم، سبک ها و تاریخ عمومی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۵۸
پالادیووار (Palladian)
سبک معماری احیاییِ[۱] متأثر از آثار آندرِ‌آ پالادیو[۲]، معمار بزرگ دورۀ رنسانس[۳]. اینیگو جونز[۴]، با ساخت کوئینز هاوس[۵]، گرینویچ (۱۶۱۶ـ۱۶۳۵)، سبک پالادیووار را به انگلستان وارد کرد، اما احیای شیوۀ پالادیووار حقیقی از قرن ۱۸ آغاز شد، که ریچارد بویل برلینگتون[۶] و کولن کمبل[۷] حلقۀ پالادیو ـ جونز[۸] را از نو کشف کردند. قصر مریورت[۹] در کِنت[۱۰] (۱۷۲۲ـ۱۷۲۵)، کار کمبل، نمونه‌ای از این سبک است. احیای سبک پالادیووار، که تا روسیه و امریکا گسترش یافت، اغلب به استفادۀ دوباره از ویژگی‌های تزیینی پالادیووار محدود می‌شد. در روسیه، چارلز کامرون[۱۱]، زادۀ اسکاتلند، مهم‌ترین مظهر سبک پالادیووار بود. در امریکا تامس جفرسون[۱۲]، سومین رئیس‌جمهور امریکا، از این سبک حمایت کرد؛ طراحی خانۀ شخصی‌اش در مانتیسِلّو[۱۳] (۱۷۶۹)، و دانشگاه ویرجینیا[۱۴]، شارلوتسویل[۱۵] (۱۸۱۷ـ۱۸۲۶) از آن جمله‌اند.