فاوست: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
فاوست (ادبیات)(Faust)<br /> [[File:33024900-2.jpg|thumb|فاوست، اثری از رامبرانت]]جادوگر افسانه‌ای که روحش را به شیطان فروخت. گئورک یوهان فاوست<ref>Georg/Johann faust | |||
</ref> واقعی ظاهراً عالم و شعبده‌باز آلمانی دوره‌گردی بوده که در ابتدای قرن ۱۶ می‌زیسته است. [[مارلو، کریستوفر (۱۵۶۴ـ۱۵۹۳)|کریستوفر مارلو]]<ref>Christopher Marlowe </ref>، [[گوته، یوهان ولفگانگ فون (۱۷۴۹ـ۱۸۳۲)|یوهان ولفگانگ گوته]]<ref>Johann Wolfgang Geothe </ref>، [[هاینه، هاینریش (۱۷۹۷ـ۱۸۵۶)|هاینریش هاینه]]<ref>Heinrich Heine </ref>، و [[مان، توماس (۱۸۷۵ـ۱۹۵۵)|توماس مان]]<ref>Thomas Mann</ref> و موسیقی‌دان‌هایی همچون فرانتس لیست<ref> Franz Liszt</ref>، [[برلیوز، هکتور (۱۸۰۳ـ۱۸۶۹)|هکتور برلیوز]]<ref> Hector Berlioz </ref>، [[گونو، شارل (۱۸۱۸ـ۱۸۹۳)|شارل گونو]]<ref>Charles Gounod </ref>، و [[واگنر، ریشارد (۱۸۱۳ـ۱۸۸۳)|ریشارد واگنر]]<ref>Richard Wagner</ref> نیز از افسانۀ فاوست الهام گرفته و از آن استفاده کرده‌اند. نخستین کتاب دربارۀ فاوست، با عنوان سرگذشت دکتر یوهان فاوست<ref>Historia von Dr Johann Fausten</ref> در ۱۵۸۷ در [[فرانکفورت]]<ref> Frankfurt </ref> انتشار یافت. به‌دنبال آن روایت‌های متعدد و پرآب‌وتاب‌تری و در رأس همه، کتاب داستان‌های حقیقی<ref>Wahrshafftige Historien /True Stories</ref> گ. ر. ویدمان<ref> GR Widmann </ref>، به شرح گناهان هولناک و مفسده‌های نفرت‌انگیز فاوست جادوگر پرداختند. پفتیتسر<ref>Pftizer </ref> بر این اساس دایرة‌المعارفی تألیف کرد که از ۱۶۷۴ تا ۱۷۲۶ به چاپ ششم رسید. مهم‌ترین ویرایش آلمانی این دوره در ۱۷۱۲ به‌همت مؤلفی منتشر شد که خود را «یک مؤمن مسیحی<ref>ein Christlich Meynender /á Christian believer</ref>» نامیده بود. این داستان از همان ابتدا به‌سرعت از آلمانی به زبان‌های دیگر ترجمه شد: در ۱۵۸۸ به دانمارکی و طی ۶ سال بعد از آن، به انگلیسی، فرانسوی، هلندی و فلاندری و در ۱۶۱۱ به زبان چک. | |||
</ref> | '''نمایش‌نامه'''. ''سرگذشت غم‌بار دکتر فاستوس''<ref>''Tragical History of Dr Faustus'' </ref> (منتشر شده در ۱۶۰۱ـ۱۶۰۴) اثر کریستوفر مارلو، شاعر و نمایش‌نامه‌نویس انگلیسی، بر پایۀ ترجمۀ انگلیسی داستان ''فاوست''، در ۱۵۹۴ به اجرا درآمد. بازیگران سیار انگلیسی نسخه‌های متعددی از تراژدی مارلو را به آلمان بردند و نمایش‌نامه‌های عروسکی این داستان نیز تا نیمۀ قرن ۱۸ تماشاگران زیادی داشتند. در ۱۷۵۹ [[لسینگ، گوتهولد (۱۷۲۹ـ۱۷۸۱)|گوتهولد لسینگ]]<ref>''Gotthold Lessing'' </ref>، نمایش‌نامه‌نویس آلمانی، در اثر خود (که بخش عمدۀ آن از‌بین رفته است) برای نخستین‌بار نگرش عبوس و بی‌انعطاف سنتی به این داستان را کنار گذاشت و روحی نو و متساهل در آن دمید. یوهان ولفگانگ فون گوته، رمان‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس آلمانی، تراژدی گرتشن<ref>Gretchen </ref> (روابط عشقی، اغوا و مرگ یک دختر روستایی عادی) را در شاهکار خود ''فاوست'' به نمایش درآورد که کار نوشتن آن را در ۱۷۷۰ـ۱۷۷۱ آغاز کرده بود. بخشی از این اثر در ۱۷۹۰ انتشار یافت، اما منبع اصلی ''فاوست''<ref>''Ur faust''</ref>، که لوئیزه فون گوخهاوزن<ref> Luise von Gochhausen </ref> بین ۱۷۷۶ و ۱۸۸۰ به نسخه‌برداری از آن مشغول بود، نشان‌دهندۀ آن بود که گوته تا پیش از نقل مکان به وایمار<ref>Weimar </ref> روی آن کار می‌کرده است. نسخۀ کامل بخش اول، شامل وقایع مربوط به گرتشن، در ۱۸۰۸ انتشار یافت و بخش دوم که به رستگاری فاوست می‌انجامد، در ۱۸۳۱ تکمیل شد. روایت گوته را عموماً بزرگ‌ترین دستاورد ادبی افسانۀ فاوست می‌دانند؛ چنان‌که برخی آن را «کمدی الهی» اومانیسم قرن ۱۸ دانسته‌اند و هاینریش هاینه، شاعر و روزنامه‌‌نگار رمانتیک، آن را «کتاب مقدس غیردینی» آلمانی‌ها نامیده است. توماس مان، رمان‌نویس آلمانی قرن ۲۰، در رمان ''دکتر'' ''فاستوس''<ref>''Dr Faustus'' </ref> این داستان را موضوع کار خود قرار داد. در این رمان، آدریان لِوِرکون<ref>Adrian Leverkuhn </ref> آهنگ‌ساز، با مبتلا کردن عمدی خود به بیماری مقاربتی، به توان هنری کم‌نظیری دست پیدا می‌کند اما در نهایت به اختلال فکری و درماندگی جسمی دچار می‌شود. | ||
'''موسیقی'''. ''فاوست'' گوته الهام‌بخش آثار مهم و مفصلی در زمینۀ موسیقی بوده است. هکتور برلیوز، آهنگ‌ساز رمانتیک فرانسوی، این داستان را در قالب سمفونی کورالی با عنوان ''نفرین فاوست''<ref>''La Damnation de Faust''</ref> در ۱۸۴۶ در پاریس اجرا کرد. متن این اثر از ترجمه ژرار دو نروال<ref> Gerard de Nerval </ref>، شاعر فرانسوی، گرفته شده بود که آریگو بوئیتو<ref>Arrigo Boito </ref>(۱۸۴۲ـ۱۹۱۸)، آهنگ‌ساز ایتالیایی، در مفیستوفله<ref>Mefistofele</ref> ([[میلان، شهر|میلان]] ۱۸۶۸) و پس از او [[گونو، شارل (۱۸۱۸ـ۱۸۹۳)|شارل گونو]] نیز در اپرای پنج‌قسمتی خود با نام ''فاوست'' (پاریس ۱۸۵۹)، آن را دستمایۀ کار خود قرار دادند. تراژدی گوته همچنین الهام‌بخش فرانتس لیست، پیانیست و آهنگ‌ساز مجار، در ''سمفونی فاوست''<ref>''Faust Symphony''</ref>، و ریچارد واگنر، آهنگ‌ساز آلمانی، در ''اُوِرتور فاوست''<ref>''Faust Overture''</ref> بوده است. | |||
'''موسیقی'''. ''فاوست'' گوته الهام‌بخش آثار مهم و مفصلی در زمینۀ موسیقی بوده است. هکتور برلیوز، آهنگ‌ساز رمانتیک فرانسوی، این داستان را در قالب سمفونی کورالی با عنوان ''نفرین فاوست''<ref>''La Damnation de Faust''</ref> در ۱۸۴۶ در پاریس اجرا کرد. متن این اثر از ترجمه ژرار دو نروال<ref> Gerard de Nerval </ref>، شاعر فرانسوی، گرفته شده بود که آریگو بوئیتو<ref>Arrigo Boito </ref>(۱۸۴۲ـ۱۹۱۸)، آهنگ‌ساز ایتالیایی، در مفیستوفله<ref>Mefistofele</ref> (میلان ۱۸۶۸) و پس از او شارل گونو نیز در اپرای پنج‌قسمتی خود با نام ''فاوست'' (پاریس ۱۸۵۹)، آن را دستمایۀ کار خود قرار دادند. تراژدی گوته همچنین الهام‌بخش فرانتس لیست، پیانیست و آهنگ‌ساز مجار، در ''سمفونی فاوست''<ref>''Faust Symphony''</ref>، و ریچارد واگنر، آهنگ‌ساز آلمانی، در ''اُوِرتور فاوست''<ref>''Faust Overture''</ref> بوده است. | |||
| | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۱: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:ادبیات غرب]] [[Category:سایر گونه های ادبی]] [[Category:تئاتر]] [[Category:جهان – آثار، رویدادها، اماکن]] | [[Category:ادبیات غرب]] | ||
[[Category:سایر گونه های ادبی]] | |||
[[Category:تئاتر]] | |||
[[Category:جهان – آثار، رویدادها، اماکن]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۱۸
فاوست (ادبیات)(Faust)
جادوگر افسانه‌ای که روحش را به شیطان فروخت. گئورک یوهان فاوست[۱] واقعی ظاهراً عالم و شعبده‌باز آلمانی دوره‌گردی بوده که در ابتدای قرن ۱۶ می‌زیسته است. کریستوفر مارلو[۲]، یوهان ولفگانگ گوته[۳]، هاینریش هاینه[۴]، و توماس مان[۵] و موسیقی‌دان‌هایی همچون فرانتس لیست[۶]، هکتور برلیوز[۷]، شارل گونو[۸]، و ریشارد واگنر[۹] نیز از افسانۀ فاوست الهام گرفته و از آن استفاده کرده‌اند. نخستین کتاب دربارۀ فاوست، با عنوان سرگذشت دکتر یوهان فاوست[۱۰] در ۱۵۸۷ در فرانکفورت[۱۱] انتشار یافت. به‌دنبال آن روایت‌های متعدد و پرآب‌وتاب‌تری و در رأس همه، کتاب داستان‌های حقیقی[۱۲] گ. ر. ویدمان[۱۳]، به شرح گناهان هولناک و مفسده‌های نفرت‌انگیز فاوست جادوگر پرداختند. پفتیتسر[۱۴] بر این اساس دایرة‌المعارفی تألیف کرد که از ۱۶۷۴ تا ۱۷۲۶ به چاپ ششم رسید. مهم‌ترین ویرایش آلمانی این دوره در ۱۷۱۲ به‌همت مؤلفی منتشر شد که خود را «یک مؤمن مسیحی[۱۵]» نامیده بود. این داستان از همان ابتدا به‌سرعت از آلمانی به زبان‌های دیگر ترجمه شد: در ۱۵۸۸ به دانمارکی و طی ۶ سال بعد از آن، به انگلیسی، فرانسوی، هلندی و فلاندری و در ۱۶۱۱ به زبان چک.
نمایش‌نامه. سرگذشت غم‌بار دکتر فاستوس[۱۶] (منتشر شده در ۱۶۰۱ـ۱۶۰۴) اثر کریستوفر مارلو، شاعر و نمایش‌نامه‌نویس انگلیسی، بر پایۀ ترجمۀ انگلیسی داستان فاوست، در ۱۵۹۴ به اجرا درآمد. بازیگران سیار انگلیسی نسخه‌های متعددی از تراژدی مارلو را به آلمان بردند و نمایش‌نامه‌های عروسکی این داستان نیز تا نیمۀ قرن ۱۸ تماشاگران زیادی داشتند. در ۱۷۵۹ گوتهولد لسینگ[۱۷]، نمایش‌نامه‌نویس آلمانی، در اثر خود (که بخش عمدۀ آن از‌بین رفته است) برای نخستین‌بار نگرش عبوس و بی‌انعطاف سنتی به این داستان را کنار گذاشت و روحی نو و متساهل در آن دمید. یوهان ولفگانگ فون گوته، رمان‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس آلمانی، تراژدی گرتشن[۱۸] (روابط عشقی، اغوا و مرگ یک دختر روستایی عادی) را در شاهکار خود فاوست به نمایش درآورد که کار نوشتن آن را در ۱۷۷۰ـ۱۷۷۱ آغاز کرده بود. بخشی از این اثر در ۱۷۹۰ انتشار یافت، اما منبع اصلی فاوست[۱۹]، که لوئیزه فون گوخهاوزن[۲۰] بین ۱۷۷۶ و ۱۸۸۰ به نسخه‌برداری از آن مشغول بود، نشان‌دهندۀ آن بود که گوته تا پیش از نقل مکان به وایمار[۲۱] روی آن کار می‌کرده است. نسخۀ کامل بخش اول، شامل وقایع مربوط به گرتشن، در ۱۸۰۸ انتشار یافت و بخش دوم که به رستگاری فاوست می‌انجامد، در ۱۸۳۱ تکمیل شد. روایت گوته را عموماً بزرگ‌ترین دستاورد ادبی افسانۀ فاوست می‌دانند؛ چنان‌که برخی آن را «کمدی الهی» اومانیسم قرن ۱۸ دانسته‌اند و هاینریش هاینه، شاعر و روزنامه‌‌نگار رمانتیک، آن را «کتاب مقدس غیردینی» آلمانی‌ها نامیده است. توماس مان، رمان‌نویس آلمانی قرن ۲۰، در رمان دکتر فاستوس[۲۲] این داستان را موضوع کار خود قرار داد. در این رمان، آدریان لِوِرکون[۲۳] آهنگ‌ساز، با مبتلا کردن عمدی خود به بیماری مقاربتی، به توان هنری کم‌نظیری دست پیدا می‌کند اما در نهایت به اختلال فکری و درماندگی جسمی دچار می‌شود.
موسیقی. فاوست گوته الهام‌بخش آثار مهم و مفصلی در زمینۀ موسیقی بوده است. هکتور برلیوز، آهنگ‌ساز رمانتیک فرانسوی، این داستان را در قالب سمفونی کورالی با عنوان نفرین فاوست[۲۴] در ۱۸۴۶ در پاریس اجرا کرد. متن این اثر از ترجمه ژرار دو نروال[۲۵]، شاعر فرانسوی، گرفته شده بود که آریگو بوئیتو[۲۶](۱۸۴۲ـ۱۹۱۸)، آهنگ‌ساز ایتالیایی، در مفیستوفله[۲۷] (میلان ۱۸۶۸) و پس از او شارل گونو نیز در اپرای پنج‌قسمتی خود با نام فاوست (پاریس ۱۸۵۹)، آن را دستمایۀ کار خود قرار دادند. تراژدی گوته همچنین الهام‌بخش فرانتس لیست، پیانیست و آهنگ‌ساز مجار، در سمفونی فاوست[۲۸]، و ریچارد واگنر، آهنگ‌ساز آلمانی، در اُوِرتور فاوست[۲۹] بوده است.
- ↑ Georg/Johann faust
- ↑ Christopher Marlowe
- ↑ Johann Wolfgang Geothe
- ↑ Heinrich Heine
- ↑ Thomas Mann
- ↑ Franz Liszt
- ↑ Hector Berlioz
- ↑ Charles Gounod
- ↑ Richard Wagner
- ↑ Historia von Dr Johann Fausten
- ↑ Frankfurt
- ↑ Wahrshafftige Historien /True Stories
- ↑ GR Widmann
- ↑ Pftizer
- ↑ ein Christlich Meynender /á Christian believer
- ↑ Tragical History of Dr Faustus
- ↑ Gotthold Lessing
- ↑ Gretchen
- ↑ Ur faust
- ↑ Luise von Gochhausen
- ↑ Weimar
- ↑ Dr Faustus
- ↑ Adrian Leverkuhn
- ↑ La Damnation de Faust
- ↑ Gerard de Nerval
- ↑ Arrigo Boito
- ↑ Mefistofele
- ↑ Faust Symphony
- ↑ Faust Overture