کلیسای انگلستان: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کلیسای انگلستان (Church of England) | |||
کلیسای رسمی [[انگلستان]]، دارای دو اسقف اعظم [[پروتستان، مذهب|پروتستان]] در حوزه‌های [[یورک]]<ref>York</ref> و [[کنتربری (انگلستان)|کنتربری]]<ref>Canterbury</ref>، 44 [[اسقفیه]]<ref>diocese</ref> (شامل [[جبل الطارق|جبل طارق]]<ref>Gibraltar</ref>)، و حدود 34میلیون پیرو. پادشاه رئیس قانونی تشکیلات کلیساست و سراسقف<ref>archbishop</ref>های کنتربری و یورک بعد از او قرار دارند. پیدایش کلیسای انگلستان دست‌کم به قرن 2م برمی‌گردد که بازرگانان و مسافران، [[مسیحیت]]<ref>Christianity</ref> را به این کشور آوردند. معمولاً آغاز کار تبلیغیِ [[اوگوستین قدیس]]<ref>St. Augustine</ref> در 597م را مبدأ رسمی کلیسای انگلستان، با مرجعیت پاپ به روال [[قرون وسطا]]<ref>Middle Ages</ref>، می‌گیرند. ولی صورت کنونی آن از جنبش اصلاح دینی<ref>Reformation</ref> قرن 16م در این کشور، که تفوق شاه را به کرسی نشاند و مرجعیت اعلای پاپ را مردود شمرد، برجای مانده است. با شروع استعمارگری [[بریتانیا]]، کلیسای انگلستان کلیساهایی در قاره‌ها تأسیس کرد و نفوذ جهانی یافت. بعدها این کلیساها مستقل شدند، اما پیوندهای خود را با کلیسای مادر<ref>mother church</ref>، در قالب [[انگلیکان، جامعه|جامعۀ انگلیکان]]<ref>Anglican Community</ref> حفظ کردند. کلیسای انگلستان با پیروی از سه ردۀ روحانی اسقفان<ref>bishop</ref>، کشیشان<ref>priest</ref> و شمّاسان<ref>deacon</ref>، و نظام عبادت جمعی که در «کتاب دعای کلیسای انگلیس<ref>Book of common prayer</ref>» آمده است شناخته می‌شود. مشخصۀ دیگر آن پای‌بندی عمومی به سنت مسیحی در ضمن تطبیق آن با انواع مردمان و دیدگاه‌هاست. کلیسای انگلستان قائل به سه مرجعِ سنت<ref>tradition</ref>، عقل<ref>reason</ref> و [[کتاب مقدس]]<ref>Bible</ref> است، ولی اولویت را به کتاب می‌‌دهد. این کلیسا با عناصر کاتولیکی<ref>Catholic</ref>، اومانیستی<ref>humanist</ref>، و اصلاحی، که نمایندگی تاریخی آن‌ها را آنگلوکاتولیک‌ها (کلیسای اعلی)<ref>Anglo-Catholics (high church)</ref>، لیبرال‌ها (کلیسای لیبرال)<ref>Liberals (broad church)</ref> و تبشیریان (کلیسای ادنی)<ref>Evangelicals (low church)</ref> برعهده دارند، وجهه می‌یابد. به‌سبب نهادینگی کلیسای انگلستان، اسقف‌ها را شاه منصوب می‌کند و هر تغییری در لیتورژی<ref>liturgy</ref> (آداب عبادی) باید به تصویب پارلمان برسد. اما امروزه که در کنار انگلیکان‌ها، غیرانگلیکان‌ها<ref>non-Anglicans</ref> نیز در پارلمان نماینده دارند، کلیسا در موقعیت دشواری قرار گرفته است. نتیجۀ آن تلاش‌هایی بوده که در قالب‌هایی مانند «[[جنبش آکسفورد]]<ref>Oxford movement</ref>» برای حفظ تمامیت کلیسا با جداکردن آن از حکومت، و نیز تشکیل کلیسای ملی برای همۀ مسیحیان، به‌عمل آمده است. کلیسای انگلستان در حرکت‌های تجمیعی کلیساهای جهان نقش فعالی داشته است. در دهه‌های 1970 و 1980م اختلاف نظر شدیدی در کلیسای انگلستان بر سر این مسئله که آیا به زنان اجازۀ کسب رتبۀ رسمی روحانی داده شود یا خیر بروز کرد، و پس از بحث و بررسی فراوان، شورای حکام کلیسا در نوامبر 1992م با اختلاف رأی اندکی به زنان این اجازه را دادند. | |||
---- | |||
[[رده:ادیان و فرقه های غیراسلام]] | |||
[[رده:مسیحیت – آثار و اماکن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۶
کلیسای انگلستان (Church of England)
کلیسای رسمی انگلستان، دارای دو اسقف اعظم پروتستان در حوزه‌های یورک[۱] و کنتربری[۲]، 44 اسقفیه[۳] (شامل جبل طارق[۴])، و حدود 34میلیون پیرو. پادشاه رئیس قانونی تشکیلات کلیساست و سراسقف[۵]های کنتربری و یورک بعد از او قرار دارند. پیدایش کلیسای انگلستان دست‌کم به قرن 2م برمی‌گردد که بازرگانان و مسافران، مسیحیت[۶] را به این کشور آوردند. معمولاً آغاز کار تبلیغیِ اوگوستین قدیس[۷] در 597م را مبدأ رسمی کلیسای انگلستان، با مرجعیت پاپ به روال قرون وسطا[۸]، می‌گیرند. ولی صورت کنونی آن از جنبش اصلاح دینی[۹] قرن 16م در این کشور، که تفوق شاه را به کرسی نشاند و مرجعیت اعلای پاپ را مردود شمرد، برجای مانده است. با شروع استعمارگری بریتانیا، کلیسای انگلستان کلیساهایی در قاره‌ها تأسیس کرد و نفوذ جهانی یافت. بعدها این کلیساها مستقل شدند، اما پیوندهای خود را با کلیسای مادر[۱۰]، در قالب جامعۀ انگلیکان[۱۱] حفظ کردند. کلیسای انگلستان با پیروی از سه ردۀ روحانی اسقفان[۱۲]، کشیشان[۱۳] و شمّاسان[۱۴]، و نظام عبادت جمعی که در «کتاب دعای کلیسای انگلیس[۱۵]» آمده است شناخته می‌شود. مشخصۀ دیگر آن پای‌بندی عمومی به سنت مسیحی در ضمن تطبیق آن با انواع مردمان و دیدگاه‌هاست. کلیسای انگلستان قائل به سه مرجعِ سنت[۱۶]، عقل[۱۷] و کتاب مقدس[۱۸] است، ولی اولویت را به کتاب می‌‌دهد. این کلیسا با عناصر کاتولیکی[۱۹]، اومانیستی[۲۰]، و اصلاحی، که نمایندگی تاریخی آن‌ها را آنگلوکاتولیک‌ها (کلیسای اعلی)[۲۱]، لیبرال‌ها (کلیسای لیبرال)[۲۲] و تبشیریان (کلیسای ادنی)[۲۳] برعهده دارند، وجهه می‌یابد. به‌سبب نهادینگی کلیسای انگلستان، اسقف‌ها را شاه منصوب می‌کند و هر تغییری در لیتورژی[۲۴] (آداب عبادی) باید به تصویب پارلمان برسد. اما امروزه که در کنار انگلیکان‌ها، غیرانگلیکان‌ها[۲۵] نیز در پارلمان نماینده دارند، کلیسا در موقعیت دشواری قرار گرفته است. نتیجۀ آن تلاش‌هایی بوده که در قالب‌هایی مانند «جنبش آکسفورد[۲۶]» برای حفظ تمامیت کلیسا با جداکردن آن از حکومت، و نیز تشکیل کلیسای ملی برای همۀ مسیحیان، به‌عمل آمده است. کلیسای انگلستان در حرکت‌های تجمیعی کلیساهای جهان نقش فعالی داشته است. در دهه‌های 1970 و 1980م اختلاف نظر شدیدی در کلیسای انگلستان بر سر این مسئله که آیا به زنان اجازۀ کسب رتبۀ رسمی روحانی داده شود یا خیر بروز کرد، و پس از بحث و بررسی فراوان، شورای حکام کلیسا در نوامبر 1992م با اختلاف رأی اندکی به زنان این اجازه را دادند.
- ↑ York
- ↑ Canterbury
- ↑ diocese
- ↑ Gibraltar
- ↑ archbishop
- ↑ Christianity
- ↑ St. Augustine
- ↑ Middle Ages
- ↑ Reformation
- ↑ mother church
- ↑ Anglican Community
- ↑ bishop
- ↑ priest
- ↑ deacon
- ↑ Book of common prayer
- ↑ tradition
- ↑ reason
- ↑ Bible
- ↑ Catholic
- ↑ humanist
- ↑ Anglo-Catholics (high church)
- ↑ Liberals (broad church)
- ↑ Evangelicals (low church)
- ↑ liturgy
- ↑ non-Anglicans
- ↑ Oxford movement