آدمیت، فریدون (تهران ۱۲۹۹ـ۱۳۸۷ش): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=آدمیت، فریدون|نام=Fereydun Adamiyat|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=تهران، ۱۲۹۹ش|تاریخ مرگ=۱۳۸۷ش|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=دکتری تاریخ دیپلماسی و حقوق بین‌الملل، دانشگاه لندن|شغل و تخصص اصلی=تاریخ‌نگار|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=دبیر اول دائمی ایران در سازمان ملل متحد -داور بین‌الملل در دیوان حکمیت لاهه - سفیر ایران در لاهه - سفیرکبیر ایران در دهلی‌نو - مشاور عالی سیاسی- کارمند عالی‌رتبۀ وزارت امور خارجه|جوایز و افتخارات=|آثار=اندیشه ترقی و حکومت قانون (عصر سپهسالار) (۱۳۵۶ش)؛ اندیشه‌های طالبوف تبریزی (۱۳۶۳ش)؛ اندیشه‌های میرزا فتحعلی آخوندزاده (۱۳۴۹ش)؛ ایدئولوژی نهضت مشروطیت (جلد یک، ۱۳۵۵ش و جلد دو، ۱۳۷۰ش)؛ تاریخ فکر (از سومر تا یونان و روم) (۱۳۷۵ش)؛ شورش بر امتیازنامۀ رژی (۱۳۶۰ش)؛ فکر آزادی و مقدمۀ نهضت مشروطیت ایران (۱۳۴۰ش)؛ فکر دموکراسی اجتماعی در نهضت مشروطیت ایران (۱۳۶۳ش)؛ مقالات تاریخی (۱۳۵۲ش)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=تاریخ ایران|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
آدمیّت، فریدون (تهران ۱۲۹۹ـ۱۳۸۷ش) Adamiyat, Fereydun<br />[[File:10060700.jpg|thumb|فریدون آدمیت]] | |||
تاریخ‌نگار و کارمند عالی‌رتبۀ وزارت امور خارجه. فرزند عباسقلی‌خان آدمیت بود. تحصیلات مقدماتی و متوسطه را در [[تهران، شهر|تهران]] گذراند. در ۱۳۱۸ش به خدمت وزارت پست و [[تلگراف]] درآمد و سال بعد به وزارت امورخارجه رفت. از دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی مدرک لیسانس گرفت. پایان‌نامه‌اش دربارۀ زندگی سیاسی [[امیرکبیر]] در ۱۳۲۳ش منتشر شد. برای مأموریتی پنج‌ساله به سفارت ایران در [[لندن (انگلستان)|لندن]] اعزام شد و در همین فرصت به تحصیل پرداخت. در ۱۳۲۸ در رشتۀ تاریخ دیپلماسی و حقوق بین‌الملل از [[دانشگاه لندن]] دانشنامۀ دکتری گرفت. رسالۀ دکتری او ''روابط دیپلماتیک ایران با انگلیس، روسیه و ترکیۀ عثمانی، ۱۸۱۵ـ۱۸۳۰م'' بود. در ۱۳۳۰ش دبیر اولی نمایندگی دائمی ایران در [[ملل متحد، سازمان|سازمان ملل متحد]] به او داده شد. در سازمان ملل مشاغل و مسئولیت‌های مهمی را عهده‌دار شد. حدود بیست سال هم مقام داور بین‌الملل را در دیوان حکمیت [[لاهه]] داشت. از آذر ۱۳۴۰ تا فروردین ۱۳۴۲ش به سفارت کبرای ایران در لاهه تعیین شد. حدود دو سال هم سفیرکبیر ایران در [[دهلی نو|دهلی‌نو]] بود. پس از بازگشت از [[هند]] با سِمَت مشاور عالی سیاسی به کار خود ادامه داد. پس از آن از خدمت وزارت خارجه استعفا کرد. در ۱۳۵۷ش که برخی نویسندگان برای بار دوم، کانون نویسندگان را به منزلۀ یک کانون صنفی راه انداختند، آدمیت ریاست نخستین جلسۀ عمومی کانون را برعهده گرفت، ولی چندی بعد از آن کناره‌گیری کرد. | |||
از آثار اوست: ''اندیشه ترقی و حکومت قانون'' (عصر سپهسالار) (۱۳۵۶ش)؛ ''اندیشه‌های طالبوف تبریزی'' (۱۳۶۳ش)؛ ''اندیشه‌های میرزا فتحعلی آخوندزاده'' (۱۳۴۹ش)؛ ''ایدئولوژی نهضت مشروطیت'' (جلد یک، ۱۳۵۵ش و جلد دو، ۱۳۷۰ش)؛ ''تاریخ فکر'' (از سومر تا یونان و روم) (۱۳۷۵ش)؛ ''شورش بر امتیازنامۀ رژی'' (۱۳۶۰ش)؛ ''فکر آزادی و مقدمۀ نهضت مشروطیت ایران'' (۱۳۴۰ش)؛ ''فکر دموکراسی اجتماعی در نهضت مشروطیت ایران'' (۱۳۶۳ش)؛ ''مقالات تاریخی'' (۱۳۵۲ش). | |||
---- | |||
| | ||
[[Category:تاریخ ایران]] [[Category:دورۀ پهلوی]] [[Category:مورخان و کتابهای تاریخ]] | [[Category:تاریخ ایران]] [[Category:دورۀ پهلوی]] [[Category:مورخان و کتابهای تاریخ]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۰۱
| آدمیت، فریدون Fereydun Adamiyat | |
|---|---|
| زادروز |
تهران، ۱۲۹۹ش |
| درگذشت | ۱۳۸۷ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکتری تاریخ دیپلماسی و حقوق بین‌الملل، دانشگاه لندن |
| شغل و تخصص اصلی | تاریخ‌نگار |
| آثار | اندیشه ترقی و حکومت قانون (عصر سپهسالار) (۱۳۵۶ش)؛ اندیشه‌های طالبوف تبریزی (۱۳۶۳ش)؛ اندیشه‌های میرزا فتحعلی آخوندزاده (۱۳۴۹ش)؛ ایدئولوژی نهضت مشروطیت (جلد یک، ۱۳۵۵ش و جلد دو، ۱۳۷۰ش)؛ تاریخ فکر (از سومر تا یونان و روم) (۱۳۷۵ش)؛ شورش بر امتیازنامۀ رژی (۱۳۶۰ش)؛ فکر آزادی و مقدمۀ نهضت مشروطیت ایران (۱۳۴۰ش)؛ فکر دموکراسی اجتماعی در نهضت مشروطیت ایران (۱۳۶۳ش)؛ مقالات تاریخی (۱۳۵۲ش) |
| گروه مقاله | تاریخ ایران |
آدمیّت، فریدون (تهران ۱۲۹۹ـ۱۳۸۷ش) Adamiyat, Fereydun
تاریخ‌نگار و کارمند عالی‌رتبۀ وزارت امور خارجه. فرزند عباسقلی‌خان آدمیت بود. تحصیلات مقدماتی و متوسطه را در تهران گذراند. در ۱۳۱۸ش به خدمت وزارت پست و تلگراف درآمد و سال بعد به وزارت امورخارجه رفت. از دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی مدرک لیسانس گرفت. پایان‌نامه‌اش دربارۀ زندگی سیاسی امیرکبیر در ۱۳۲۳ش منتشر شد. برای مأموریتی پنج‌ساله به سفارت ایران در لندن اعزام شد و در همین فرصت به تحصیل پرداخت. در ۱۳۲۸ در رشتۀ تاریخ دیپلماسی و حقوق بین‌الملل از دانشگاه لندن دانشنامۀ دکتری گرفت. رسالۀ دکتری او روابط دیپلماتیک ایران با انگلیس، روسیه و ترکیۀ عثمانی، ۱۸۱۵ـ۱۸۳۰م بود. در ۱۳۳۰ش دبیر اولی نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل متحد به او داده شد. در سازمان ملل مشاغل و مسئولیت‌های مهمی را عهده‌دار شد. حدود بیست سال هم مقام داور بین‌الملل را در دیوان حکمیت لاهه داشت. از آذر ۱۳۴۰ تا فروردین ۱۳۴۲ش به سفارت کبرای ایران در لاهه تعیین شد. حدود دو سال هم سفیرکبیر ایران در دهلی‌نو بود. پس از بازگشت از هند با سِمَت مشاور عالی سیاسی به کار خود ادامه داد. پس از آن از خدمت وزارت خارجه استعفا کرد. در ۱۳۵۷ش که برخی نویسندگان برای بار دوم، کانون نویسندگان را به منزلۀ یک کانون صنفی راه انداختند، آدمیت ریاست نخستین جلسۀ عمومی کانون را برعهده گرفت، ولی چندی بعد از آن کناره‌گیری کرد.
از آثار اوست: اندیشه ترقی و حکومت قانون (عصر سپهسالار) (۱۳۵۶ش)؛ اندیشه‌های طالبوف تبریزی (۱۳۶۳ش)؛ اندیشه‌های میرزا فتحعلی آخوندزاده (۱۳۴۹ش)؛ ایدئولوژی نهضت مشروطیت (جلد یک، ۱۳۵۵ش و جلد دو، ۱۳۷۰ش)؛ تاریخ فکر (از سومر تا یونان و روم) (۱۳۷۵ش)؛ شورش بر امتیازنامۀ رژی (۱۳۶۰ش)؛ فکر آزادی و مقدمۀ نهضت مشروطیت ایران (۱۳۴۰ش)؛ فکر دموکراسی اجتماعی در نهضت مشروطیت ایران (۱۳۶۳ش)؛ مقالات تاریخی (۱۳۵۲ش).