ووییار، ادویار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ووئیار، ادوئار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)(Vuillard, Edouard) | ووئیار، ادوئار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)(Vuillard, Edouard) | ||
[[پرونده:40123300-2.jpg|بندانگشتی|خودنگاره‌ای از ووییار]] | |||
[[ | نقاش و چاپنقشگر<ref>printmaker | ||
</ref>فرانسوی. از بنیادگذاران [[نبی ها|گروه نبی‌ها]]<ref>Les Nabis </ref> بود، و به‌سبب نقاشی‌های تزیینی‌اش از فضاهای خانگی صمیمی با افرادی در آن‌ها، و لیتوگراف<ref>lithograph </ref>های رنگین‌اش شهرت یافت؛ تابلوی رنگ‌روغنی ''ورودیِ شهر''<ref>''L’entrée de la Ville ''</ref> (۱۹۰۳، موزۀ هنرهای معاصر تهران) از آن جمله است. با [[بونار، پیر (۱۸۶۷ـ۱۹۴۷)|پیِر بونار]]<ref> Pierre Bonnard </ref>، دوست دیرینه‌اش، ارتباط نزدیکی داشت، و در هنرش هم‌سو با او حرکت می‌کرد. خودش می‌گفت که کارش «هیچ جنبۀ انقلابی» ندارد. اصطلاح نقاشی صحنه خودمانی (انتیمیست)<ref>Intimiste</ref> که به هر دوی ایشان اطلاق می‌شد، به‌درستی به محیط دنج و لطیفی اشاره دارد که ووئیار با نور چراغ در فضاهای خانگی خلق می‌کرد. ووئیار در مقایسه با بونار جسارت کمتر، و گرایش آکادمیک<ref> academic </ref> بیشتری داشت، ولی در لیتوگرافهای رنگی‌اش که از باسمه‌های ژاپنی متأثر بود، طرح‌های نامتعارف زیبایی پدید آورد. نیز برای ساختمان «کمدی شانزه‌لیزه<ref>Comédie des Champs Elysées </ref>» (۱۹۱۳)، پاله دو شایو<ref>Palais de Chaillot </ref> (۱۹۳۷)، و کاخ ملل<ref>Palais des Nations </ref> در ژنو<ref>Geneva </ref> (۱۹۳۸) آثاری تزیینی خلق کرد. یادداشت‌ها و خاطراتِ او به کتابخانۀ ملی<ref>Bibliothèque Nationale</ref> فرانسه واگذار شدند، مشروط بر آن‌که تا ۱۹۸۰ کسی آن‌ها را نخوانَد. | |||
نقاش و | [[پرونده:40123300-3.jpg|بندانگشتی|اثری از ووییار]] | ||
</ref>فرانسوی. از بنیادگذاران گروه نبی‌ها<ref>Les Nabis </ref> بود، و به‌سبب نقاشی‌های تزیینی‌اش از فضاهای خانگی صمیمی با افرادی در آن‌ها، و لیتوگراف<ref>lithograph </ref>های رنگین‌اش شهرت یافت؛ تابلوی رنگ‌روغنی ''ورودیِ شهر''<ref>''L’entrée de la Ville ''</ref> (۱۹۰۳، موزۀ هنرهای معاصر تهران) از آن جمله است. با پیِر بونار<ref> Pierre Bonnard </ref>، دوست دیرینه‌اش، ارتباط نزدیکی داشت، و در هنرش هم‌سو با او حرکت می‌کرد. خودش می‌گفت که کارش «هیچ جنبۀ انقلابی» ندارد. اصطلاح نقاشی صحنه خودمانی (انتیمیست)<ref>Intimiste</ref> که به هر دوی ایشان اطلاق می‌شد، به‌درستی به محیط دنج و لطیفی اشاره دارد که ووئیار با نور چراغ در فضاهای خانگی خلق می‌کرد. ووئیار در مقایسه با بونار جسارت کمتر، و گرایش آکادمیک<ref> academic </ref> بیشتری داشت، ولی در لیتوگرافهای رنگی‌اش که از باسمه‌های ژاپنی متأثر بود، طرح‌های نامتعارف زیبایی پدید آورد. نیز برای ساختمان «کمدی شانزه‌لیزه<ref>Comédie des Champs Elysées </ref>» (۱۹۱۳)، پاله دو شایو<ref>Palais de Chaillot </ref> (۱۹۳۷)، و کاخ ملل<ref>Palais des Nations </ref> در ژنو<ref>Geneva </ref> (۱۹۳۸) آثاری تزیینی خلق کرد. یادداشت‌ها و خاطراتِ او به کتابخانۀ ملی<ref>Bibliothèque Nationale</ref> فرانسه واگذار شدند، مشروط بر آن‌که تا ۱۹۸۰ کسی آن‌ها را نخوانَد. | |||
| | ||
---- | ---- | ||
[[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] [[Category:قرن 20 - اشخاص]] | [[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] | ||
[[Category:قرن 20 - اشخاص]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۵ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۱
ووئیار، ادوئار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)(Vuillard, Edouard)
نقاش و چاپنقشگر[۱]فرانسوی. از بنیادگذاران گروه نبی‌ها[۲] بود، و به‌سبب نقاشی‌های تزیینی‌اش از فضاهای خانگی صمیمی با افرادی در آن‌ها، و لیتوگراف[۳]های رنگین‌اش شهرت یافت؛ تابلوی رنگ‌روغنی ورودیِ شهر[۴] (۱۹۰۳، موزۀ هنرهای معاصر تهران) از آن جمله است. با پیِر بونار[۵]، دوست دیرینه‌اش، ارتباط نزدیکی داشت، و در هنرش هم‌سو با او حرکت می‌کرد. خودش می‌گفت که کارش «هیچ جنبۀ انقلابی» ندارد. اصطلاح نقاشی صحنه خودمانی (انتیمیست)[۶] که به هر دوی ایشان اطلاق می‌شد، به‌درستی به محیط دنج و لطیفی اشاره دارد که ووئیار با نور چراغ در فضاهای خانگی خلق می‌کرد. ووئیار در مقایسه با بونار جسارت کمتر، و گرایش آکادمیک[۷] بیشتری داشت، ولی در لیتوگرافهای رنگی‌اش که از باسمه‌های ژاپنی متأثر بود، طرح‌های نامتعارف زیبایی پدید آورد. نیز برای ساختمان «کمدی شانزه‌لیزه[۸]» (۱۹۱۳)، پاله دو شایو[۹] (۱۹۳۷)، و کاخ ملل[۱۰] در ژنو[۱۱] (۱۹۳۸) آثاری تزیینی خلق کرد. یادداشت‌ها و خاطراتِ او به کتابخانۀ ملی[۱۲] فرانسه واگذار شدند، مشروط بر آن‌که تا ۱۹۸۰ کسی آن‌ها را نخوانَد.
