هراکله: تفاوت میان نسخه‌ها

نام چندین شهر در یونان باستان. هراکله واقع در ماگنا گِرایسیا<ref>Magna Graecia

</ref> واقع در جنوب ایتالیا، بین رودهای آکیریس<ref>Aciris  

</ref> و بر خلیج تارِنتوم<ref>Gulf of Tarentum</ref>، احتمالاً در حدود ۴۳۲پ‌م ساخته و به سرعت رشد کرده بود؛ آن‌جا محل تشکیل یونانیان ایتالیوت<ref> Italiot </ref> (مقیم ایتالیا)، مجمع عمومی آنان بود. تا زمان سیسرون<ref>Cicero</ref> خطیب (۱۰۶ـ۴۳پ‌م) هنوز شهر پررونقی بود، و تا مدت‌ها نیز وجود داشت. هراکله مینوئا<ref> Minoa </ref>، واقع در ساحل جنوبی سیسیل، در دهانۀ رود هالوکوس<ref>Halycus</ref>، بین آگریگنتوم<ref> Agrigentum </ref> و سلینوس<ref>Selinus </ref> قرار داشت. به‌نظر می‌رسد که آن‌جا مهاجرنشین سلینوس بود، و ابتدا مینوئا نام داشت، اما به تصرف اِئورولِئون اِسپارتی درآمد و آن را هراکله نامید (ح ۵۰۰پ‌م). هانو<ref>Hanno</ref>، سردار کارتاژی، آن‌جا را فتح کرد (۲۶۰پ‌م) و صحنۀ شکست ناوگان پونی<ref> Punic</ref> بود (۲۵۶). به‌نظر می‌رسد که از پایگاه‌های اصلی دریایی کارتاژ در سیسیل بوده و تا زمان سیسِرون نیز از شهرهای مهم بوده است. هراکله در مرز کاریا<ref> Caria</ref> و ایونی<ref> Ionia</ref> در دامنۀ کوه لاتموس<ref> Latmos</ref> قرار داشت. شایع بود که نزدیک آن غاری است و گورِ اندومیون<ref> Endymion </ref> در آن قرار داشت که، جوانی است در اساطیر مورد علاقۀ سِلِنا<ref>Selena </ref>، الهۀ ماه. هراکله پونتیکا<ref>Pontica </ref>، در ساحل فریگیا<ref>Phrygia</ref>، شمال رود لوکوس<ref> Lycus </ref>، دو لنگرگاه داشت و از رفاه بسیار برخوردار بود. از حدود ۷۴پ‌م، که جنگ‌های روم با مهرداد ششم<ref>Mithridates VI </ref>، پادشاه پونتوس<ref>Pontus </ref>، آغاز شد، رو به زوال رفت. هراکله لوْنِکسْتیس<ref>Lincestis </ref>، شهر اصلی مَقدونیۀ علیا، در دامنۀ کوه‌های کانداویا<ref>Candavian Mountains </ref> قرار داشت. هراکله تِراخی‌نیا<ref>Trachinia </ref>، واقع در دشت مونت اوتا<ref>Mount Oeta</ref>، غربِ ترموپیل<ref> Thermopylae </ref>، حدود ۴۲۶پ‌م را اسپارت ساخت. پس از شکست آنتیوخوس<ref>Antiochus </ref>، پادشاه سلوکی<ref>Seleucid</ref> (۱۹۱پ‌م)، به محاصرۀ گِلابِریو<ref> Glabrio </ref>، کنسول رومی، درآمد. هراکله در اِلیس<ref>Elis </ref>، نزدیک اولیمپیا<ref>Olympia</ref>، چشمه‌ای معدنی با آب‌های شفابخش بود.