آنتی فونی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آنتی‌فونی (antiphony)<br>موسیقی‌ای که با استفاده از تقابل کاننی و جهت قرارگرفتن گروه همسرایان و گروه‌های سازی، با فاصله‌گذاری فضایی ـ مکانی بین گروه‌های مذکور، به صدا عمق یا پرسپکتیو (فرشنود) می‌بخشد. این شیوه را در قرن ۱۷ در ونیز [[گابریلی، جووانی (ح ۱۵۵۵ـ۱۶۱۲)|جووانّی گابرِیلی]]<ref>Giovanni Gabrieli</ref> و در آلمان شاگردش [[شوتس، هاینریش (۱۵۸۵ـ۱۶۷۲)|هاینریش شوتس]]<ref>Heinrich Schütz</ref> و [[لاسوس، اورلاند دو (ح ۱۵۳۲ـ۱۵۹۴)|رولاند د لاسوس]]<ref>Roland de Lassus</ref> بسط و گسترش دادند؛ نمونه‌ای از آن موتت<ref>motet</ref> آلما رِدِمپتوریس ماتِر (مادرِ رهایی‌یافته از رنج)<ref>Alma Redemptoris</ref>، ( | آنتی‌فونی (antiphony)<br>موسیقی‌ای که با استفاده از تقابل کاننی و جهت قرارگرفتن گروه همسرایان و گروه‌های سازی، با فاصله‌گذاری فضایی ـ مکانی بین گروه‌های مذکور، به صدا عمق یا [[پرسپکتیو]]<ref>perspective</ref> (فرشنود) می‌بخشد. این شیوه را در قرن ۱۷ در ونیز [[گابریلی، جووانی (ح ۱۵۵۵ـ۱۶۱۲)|جووانّی گابرِیلی]]<ref>Giovanni Gabrieli</ref> و در آلمان شاگردش [[شوتس، هاینریش (۱۵۸۵ـ۱۶۷۲)|هاینریش شوتس]]<ref>Heinrich Schütz</ref> و [[لاسوس، اورلاند دو (ح ۱۵۳۲ـ۱۵۹۴)|رولاند د لاسوس]]<ref>Roland de Lassus</ref> بسط و گسترش دادند؛ نمونه‌ای از آن موتت<ref>motet</ref> آلما رِدِمپتوریس ماتِر (مادرِ رهایی‌یافته از رنج)<ref>Alma Redemptoris</ref>، (۱۶۰۴م) برای دو گروه همسرایان است. در قرن ۲۰ این عمل را [[بارتوک، بلا (۱۸۸۱ـ۱۹۴۵)|بلا بارتوک]]<ref>Béla Bartók</ref>، [[اشتوکهاوزن، کارل هاینتس (۱۹۲۸-۲۰۰۷م)|کارل هاینتس اشتوکهاوزن]]<ref>Karlheinz Stockhausen</ref>، و [[بریو، لوچانو (۱۹۲۵- ۲۰۰۳م)|لوچانو بِریو]]<ref>Luciano Berio</ref> احیا کردند.<br><!--10242300--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۳
آنتی‌فونی (antiphony)
موسیقی‌ای که با استفاده از تقابل کاننی و جهت قرارگرفتن گروه همسرایان و گروه‌های سازی، با فاصله‌گذاری فضایی ـ مکانی بین گروه‌های مذکور، به صدا عمق یا پرسپکتیو[۱] (فرشنود) می‌بخشد. این شیوه را در قرن ۱۷ در ونیز جووانّی گابرِیلی[۲] و در آلمان شاگردش هاینریش شوتس[۳] و رولاند د لاسوس[۴] بسط و گسترش دادند؛ نمونه‌ای از آن موتت[۵] آلما رِدِمپتوریس ماتِر (مادرِ رهایی‌یافته از رنج)[۶]، (۱۶۰۴م) برای دو گروه همسرایان است. در قرن ۲۰ این عمل را بلا بارتوک[۷]، کارل هاینتس اشتوکهاوزن[۸]، و لوچانو بِریو[۹] احیا کردند.