ابوسعید ابوالخیر، فضل الله (میهنه ۳۵۷ق ـ۴۴۰ق): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوسعید ابوالخیر|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی (ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد)|نام مستعار=شیخ ابوسعید ابوالخیر|لقب=|زادروز=میهنه ۳۵۷ق|تاریخ مرگ=۴۴۰ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=فقه در مرو - تفسیر و اصول در سرخس|شغل و تخصص اصلی=عارف|شغل و تخصص های دیگر=شاعر|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=محمد بن منوّر (نوه)|گروه مقاله=عرفان|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | {{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوسعید ابوالخیر|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی (ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد)|نام مستعار=شیخ ابوسعید ابوالخیر|لقب=|زادروز=میهنه ۳۵۷ق|تاریخ مرگ=۴۴۰ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=فقه در مرو - تفسیر و اصول در سرخس|شغل و تخصص اصلی=عارف|شغل و تخصص های دیگر=شاعر|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=محمد بن منوّر (نوه)|گروه مقاله=عرفان|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | ||
ابوسعید | ابوسعید ابوالخیر، فضل‌الله (میهنه ۳۵۷ق ـ۴۴۰ق) | ||
<br>(ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی (ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد)، مشهور به شیخ ابوسعید ابوالخیر) عارف و شاعر ایرانی. همچون پدر، مذهب شافعی داشت. در کودکی به تحصیل [[قرآن]] و از آن پس به فراگیری دیگر علوم پرداخت. از حافظۀ نیرومند و نیز استعداد عجیب او حکایت‌ها آورده‌اند. سال‌ها در [[مرو]] به تحصیل [[فقه]] و در [[سرخس]] به فراگیری تفسیر و اصول پرداخت. ابوسعید در شمار بزرگ‌ترین مشایخ حوزۀ تصوف خراسان است و در این حوزه که از شرقی‌ترین نواحی عالم اسلام تا [[بغداد]] گسترده می‌شود، تنها شمار معدودی همچون [[خرقانی، ابوالحسن (خرقان بسطام ـ همان جا ۴۲۵ق)|ابوالحسن خرقانی]] و [[بسطامی، بایزید|بایزید بسطامی]] به شهرت و اعتبار او رسیده‌اند. ابوسعید، در [[طریقت]] دست ارادت به سوی [[بشر یاسین]]، [[لقمان سرخسی (اواخر قرن ۴ و اوایل قرن ۵ق)|لقمان سرخسی]]، [[ابوالفضل سرخسی، احمد (قرن ۴ق)|ابوالفضل سرخسی]]، [[سلمی، ابوعبدالرحمان (نیشابور ۳۲۵ـ۴۱۲ق)|ابوعبدالرحمن سُلَمی]] و سرانجام [[قصاب آملی، احمد بن محمد (قرن ۴ ق)|ابوالعباس قصّاب آملی]] دراز کرد و سال‌ها زیر نظر آنان به سلوک و مجاهده پرداخت. مجاهدات عجیب و دور از تصور او در این دوره، در آفرینش روش سلوک او بسیار مؤثر بود. او صوفی‌ای است ذوقی، که وجد، سماع، و ریاضت‌های مشکل، از ارکانِ طریقت اوست. به هرحال، ابوسعید در مقام بزرگ‌ترین شیخ صوفی در آن روزگار از همان زمان بازگشت به [[نیشابور، شهر|نیشابور]]، مخالفان و موافقانی داشت، حتی از مخالفت اولیۀ مشایخی چون [[قشیری، ابوالقاسم (قوچان ۳۷۶ـ نیشابور ۴۶۵ق)|ابوالقاسم قشیری]] با او خبرهایی در دست است. میراث بر‌جای‌ماندۀ او، شماری رباعیات مشکوک است که بارها به چاپ رسیده است. یکی از فرزندزادگان او به نام [[محمد بن منور (ز ۵۷۴ق)|محمد بن منوّر]]، رساله‌ای با نام ''اسرارالتوحید''، در شرح زندگی و به‌ویژه کراماتِ او نوشته است. کثرت کرامات او، به‌ویژه اخباری که از ضمیرخوانی او در این رساله آمده تعجب‌برانگیز است. تک‌نگاری‌های دیگری نیز، حتی تا روزگار حاضر، دربارۀ او پرداخته‌اند.<br><!--11070500--> | <br>(ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی (ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد)، مشهور به شیخ ابوسعید ابوالخیر) عارف و شاعر ایرانی. همچون پدر، مذهب شافعی داشت. در کودکی به تحصیل [[قرآن]] و از آن پس به فراگیری دیگر علوم پرداخت. از حافظۀ نیرومند و نیز استعداد عجیب او حکایت‌ها آورده‌اند. سال‌ها در [[مرو]] به تحصیل [[فقه]] و در [[سرخس]] به فراگیری تفسیر و اصول پرداخت. ابوسعید در شمار بزرگ‌ترین مشایخ حوزۀ تصوف خراسان است و در این حوزه که از شرقی‌ترین نواحی عالم اسلام تا [[بغداد]] گسترده می‌شود، تنها شمار معدودی همچون [[خرقانی، ابوالحسن (خرقان بسطام ـ همان جا ۴۲۵ق)|ابوالحسن خرقانی]] و [[بسطامی، بایزید|بایزید بسطامی]] به شهرت و اعتبار او رسیده‌اند. ابوسعید، در [[طریقت]] دست ارادت به سوی [[بشر یاسین]]، [[لقمان سرخسی (اواخر قرن ۴ و اوایل قرن ۵ق)|لقمان سرخسی]]، [[ابوالفضل سرخسی، احمد (قرن ۴ق)|ابوالفضل سرخسی]]، [[سلمی، ابوعبدالرحمان (نیشابور ۳۲۵ـ۴۱۲ق)|ابوعبدالرحمن سُلَمی]] و سرانجام [[قصاب آملی، احمد بن محمد (قرن ۴ ق)|ابوالعباس قصّاب آملی]] دراز کرد و سال‌ها زیر نظر آنان به سلوک و مجاهده پرداخت. مجاهدات عجیب و دور از تصور او در این دوره، در آفرینش روش سلوک او بسیار مؤثر بود. او صوفی‌ای است ذوقی، که وجد، سماع، و ریاضت‌های مشکل، از ارکانِ طریقت اوست. به هرحال، ابوسعید در مقام بزرگ‌ترین شیخ صوفی در آن روزگار از همان زمان بازگشت به [[نیشابور، شهر|نیشابور]]، مخالفان و موافقانی داشت، حتی از مخالفت اولیۀ مشایخی چون [[قشیری، ابوالقاسم (قوچان ۳۷۶ـ نیشابور ۴۶۵ق)|ابوالقاسم قشیری]] با او خبرهایی در دست است. میراث بر‌جای‌ماندۀ او، شماری رباعیات مشکوک است که بارها به چاپ رسیده است. یکی از فرزندزادگان او به نام [[محمد بن منور (ز ۵۷۴ق)|محمد بن منوّر]]، رساله‌ای با نام ''اسرارالتوحید''، در شرح زندگی و به‌ویژه کراماتِ او نوشته است. کثرت کرامات او، به‌ویژه اخباری که از ضمیرخوانی او در این رساله آمده تعجب‌برانگیز است. تک‌نگاری‌های دیگری نیز، حتی تا روزگار حاضر، دربارۀ او پرداخته‌اند.<br><!--11070500--> | ||
[[رده:عرفان]] | [[رده:عرفان]] | ||
[[رده:اشخاص و فرقه ها]] | [[رده:اشخاص و فرقه ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۲
| ابوسعید ابوالخیر | |
|---|---|
| زادروز |
میهنه ۳۵۷ق |
| درگذشت | ۴۴۰ق |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | فقه در مرو - تفسیر و اصول در سرخس |
| شغل و تخصص اصلی | عارف |
| شغل و تخصص های دیگر | شاعر |
| گروه مقاله | عرفان |
| خویشاوندان سرشناس | محمد بن منوّر (نوه) |
ابوسعید ابوالخیر، فضل‌الله (میهنه ۳۵۷ق ـ۴۴۰ق)
(ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی (ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد)، مشهور به شیخ ابوسعید ابوالخیر) عارف و شاعر ایرانی. همچون پدر، مذهب شافعی داشت. در کودکی به تحصیل قرآن و از آن پس به فراگیری دیگر علوم پرداخت. از حافظۀ نیرومند و نیز استعداد عجیب او حکایت‌ها آورده‌اند. سال‌ها در مرو به تحصیل فقه و در سرخس به فراگیری تفسیر و اصول پرداخت. ابوسعید در شمار بزرگ‌ترین مشایخ حوزۀ تصوف خراسان است و در این حوزه که از شرقی‌ترین نواحی عالم اسلام تا بغداد گسترده می‌شود، تنها شمار معدودی همچون ابوالحسن خرقانی و بایزید بسطامی به شهرت و اعتبار او رسیده‌اند. ابوسعید، در طریقت دست ارادت به سوی بشر یاسین، لقمان سرخسی، ابوالفضل سرخسی، ابوعبدالرحمن سُلَمی و سرانجام ابوالعباس قصّاب آملی دراز کرد و سال‌ها زیر نظر آنان به سلوک و مجاهده پرداخت. مجاهدات عجیب و دور از تصور او در این دوره، در آفرینش روش سلوک او بسیار مؤثر بود. او صوفی‌ای است ذوقی، که وجد، سماع، و ریاضت‌های مشکل، از ارکانِ طریقت اوست. به هرحال، ابوسعید در مقام بزرگ‌ترین شیخ صوفی در آن روزگار از همان زمان بازگشت به نیشابور، مخالفان و موافقانی داشت، حتی از مخالفت اولیۀ مشایخی چون ابوالقاسم قشیری با او خبرهایی در دست است. میراث بر‌جای‌ماندۀ او، شماری رباعیات مشکوک است که بارها به چاپ رسیده است. یکی از فرزندزادگان او به نام محمد بن منوّر، رساله‌ای با نام اسرارالتوحید، در شرح زندگی و به‌ویژه کراماتِ او نوشته است. کثرت کرامات او، به‌ویژه اخباری که از ضمیرخوانی او در این رساله آمده تعجب‌برانگیز است. تک‌نگاری‌های دیگری نیز، حتی تا روزگار حاضر، دربارۀ او پرداخته‌اند.