لیریک، تیاتر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
سالن تئاتری در [[همرسمیت و فولم|همرسمیت]]<ref>Hammersmith | سالن تئاتری در [[همرسمیت و فولم|همرسمیت]]<ref>Hammersmith | ||
</ref>، لندن، که در ۱۸۷۰ با ۵۴۰ صندلی گشایش یافت. در سال‌های ۱۹۱۸ـ۱۹۳۳، در دوران مدیریت [[پلیفر، نایجل (۱۸۷۴ـ۱۹۳۴)|نایجل پلیفر]]<ref>Nigel Playfair | </ref>، لندن، که در ۱۸۷۰ با ۵۴۰ صندلی گشایش یافت. در سال‌های ۱۹۱۸ـ۱۹۳۳، در دوران مدیریت [[پلیفر، نایجل (۱۸۷۴ـ۱۹۳۴)|نایجل پلیفر]]<ref>Nigel Playfair | ||
</ref>، تراز نمایش‌های آن بالا رفت و به سطح رقابت با سالن‌های تئاتر وست اِند<ref>West End </ref> رسید. از وقتی پلیفر آن را رها کرد، تا پس از جنگ جهانی | </ref>، تراز نمایش‌های آن بالا رفت و به سطح رقابت با سالن‌های تئاتر وست اِند<ref>West End </ref> رسید. از وقتی پلیفر آن را رها کرد، تا پس از [[جنگ جهانی دوم]]، گاه و بی‌گاه از آن استفاده می‌شد تا آن‌که بکستر سامرویل<ref>Baxter Somerville </ref> آن را با مجموعه‌ای از نمایش‌های بسیار مُوفّق، همچون اجرای آثار کلاسیکی<ref>classic </ref> با نقش‌آفرینی [[جان گیلگود]]<ref>John Gielgud </ref>، رونق بخشید. این سالن تئاتر در ۱۹۶۶ بسته و در ۱۹۷۲ تخریب شد. در ۱۹۷۹، سالن تئاتر جدید لیریک با ۱۳۰ صندلی افتتاح شد. در ژانویۀ ۲۰۰۰، لُرد [[لوید وبر، اندرو|اندرو لوید وبر]]<ref>Lord Andrew Lloyd Webber </ref> شرکت تئاتر انگلیسی استال ماس<ref>Stoll Moss </ref> را خرید که مالک ده سالن تئاتر لندن، ازجملۀ تئاتر جدید لیریک بود. لوید وبر، آهنگ‌ساز انگلیسی، با گروهش به‌نام گروه واقعاً مُفید<ref>The Really Useful Group </ref>، به شریکان عدالت سرمایه‌داران نات وست شهر<ref>City Financiers Nat West Equity Partners</ref> پیوست و این دَه سالن تئاتر را خریدند و سه سالن تئاتر لندن که از پیش در مالکیت گروه واقعاً مفید قرار داشت، نیز در زمرۀ دارایی‌های آنان قرار گرفت. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۷:۱۷
لیریک، تئاتر (Lyric Theatre)
سالن تئاتری در همرسمیت[۱]، لندن، که در ۱۸۷۰ با ۵۴۰ صندلی گشایش یافت. در سال‌های ۱۹۱۸ـ۱۹۳۳، در دوران مدیریت نایجل پلیفر[۲]، تراز نمایش‌های آن بالا رفت و به سطح رقابت با سالن‌های تئاتر وست اِند[۳] رسید. از وقتی پلیفر آن را رها کرد، تا پس از جنگ جهانی دوم، گاه و بی‌گاه از آن استفاده می‌شد تا آن‌که بکستر سامرویل[۴] آن را با مجموعه‌ای از نمایش‌های بسیار مُوفّق، همچون اجرای آثار کلاسیکی[۵] با نقش‌آفرینی جان گیلگود[۶]، رونق بخشید. این سالن تئاتر در ۱۹۶۶ بسته و در ۱۹۷۲ تخریب شد. در ۱۹۷۹، سالن تئاتر جدید لیریک با ۱۳۰ صندلی افتتاح شد. در ژانویۀ ۲۰۰۰، لُرد اندرو لوید وبر[۷] شرکت تئاتر انگلیسی استال ماس[۸] را خرید که مالک ده سالن تئاتر لندن، ازجملۀ تئاتر جدید لیریک بود. لوید وبر، آهنگ‌ساز انگلیسی، با گروهش به‌نام گروه واقعاً مُفید[۹]، به شریکان عدالت سرمایه‌داران نات وست شهر[۱۰] پیوست و این دَه سالن تئاتر را خریدند و سه سالن تئاتر لندن که از پیش در مالکیت گروه واقعاً مفید قرار داشت، نیز در زمرۀ دارایی‌های آنان قرار گرفت.