گرکو، ژولیت (۱۹۲۷): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ژولیت گرکو|نام=Juliette Greco|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۹۲۷م|تاریخ مرگ=فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م|دوره زندگی=|ملیت=فرانسوی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=خواننده و بازیگر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=اورفه (۱۹۴۹)، اِلِنا و مردان (۱۹۵۵)، خورشید همچنان طلوع می‌کند (۱۹۵۷)|خویشاوندان سرشناس=میشل پیکولی (همسر سابق)|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
ژولیت گرکو (۱۹۲۷- فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م) (Greco, Juliette) | |||
[[پرونده:36060000- 2.jpg|جایگزین=ژولیت گرکو|بندانگشتی|ژولیت گرکو]] | [[پرونده:36060000- 2.jpg|جایگزین=ژولیت گرکو|بندانگشتی|ژولیت گرکو]] | ||
خواننده و بازیگر فرانسوی. به | [[پرونده:Greco, Juliette.jpg|بندانگشتی|ژولیت گرکو]] | ||
</ref> (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. | خواننده و بازیگر فرانسوی. به جریان پیشتاز فرهنگ کافه‌های کرانۀ غربی پاریس پس از [[جنگ جهانی دوم]] تعلق داشت و در آوازهای خود سروده‌هایی از [[پرور، ژاک (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷)|ژاک پرور]]<ref>Jacques Prévert | ||
</ref> (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. موسیقی بیشتر این آوازها را [[کوزما، ژوزف|ژوزف کوزما]]<ref>Joseph Kosma </ref> (۱۹۰۵ـ۱۹۶۹) می‌نوشت. در چندین فیلم ازجمله در ''اورفه''<ref>''Orphée ''</ref> (۱۹۴۹) اثر [[کوکتو، ژان (۱۸۸۹ـ۱۹۶۳)|ژان کوکتو]]<ref>Jean Cocteau </ref> و فیلمِ ''اِلِنا و مردان''<ref>''Eléna et les Hommes''</ref> (۱۹۵۵) ساختۀ [[رنوار، ژان (۱۸۹۴ـ۱۹۷۹)|ژان رنوار]]<ref> Jean Renoir </ref> ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور<ref>Serges Gainsbourg </ref> و [[برل، ژاک (۱۹۲۹ـ۱۹۷۸)|ژاک برِل]]<ref>Jacques Brel</ref> را می‌خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به [[پاریس، شهر|پاریس]] رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو<ref> Le Tabou </ref> در خیابان دوفینه<ref>Dauphine </ref> به کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ [[اگزیستانسیالیسم]]<ref>muse of existentialism </ref> می‌دانستند. حلقۀ پیرامون او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون [[کامو، آلبر (۱۹۱۳ـ۱۹۶۰)|آلبر کامو]]<ref>Albert Camus </ref>، [[سارتر، ژان پل (۱۹۰۵ـ۱۹۸۰)|ژان پل سارتر]]<ref>Jean-Paul Sartre </ref>، [[بوووار، سیمون دو (۱۹۰۸ـ۱۹۸۶)|سیمون دو بووار]]<ref>Simone de Beauvoir </ref> و [[مرلوپونتی، موریس (۱۹۰۸ـ۱۹۶۱)|موریس مرلوپونتی]]<ref>Maurice Merleau-Ponty</ref> تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ [[زانوک، داریل (۱۹۰۲ـ ۱۹۷۹)|داریل اف زانوک]]<ref> Darryl F Zanuck </ref>، ازجمله ''خورشید همچنان طلوع می‌کند''<ref>Rises The Sun Also</ref> (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی‌نامۀ خودنوشتش با عنوان ''عنّاب''<ref>''Jujube''</ref>در ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد. | |||
بین سال‌های 1966 تا 1977 همسر [[میشل پیکولی]]، بازیگر بود. | بین سال‌های 1966 تا 1977 همسر [[میشل پیکولی]]، بازیگر بود. | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۷: | ||
[[Category:مدرن جهان]] | [[Category:مدرن جهان]] | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:تئاتر]] | |||
[[رده:جهان - اشخاص و گروه ها]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۴۵
| ژولیت گرکو Juliette Greco | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۲۷م |
| درگذشت | فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | خواننده و بازیگر |
| آثار | اورفه (۱۹۴۹)، اِلِنا و مردان (۱۹۵۵)، خورشید همچنان طلوع می‌کند (۱۹۵۷) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | میشل پیکولی (همسر سابق) |
ژولیت گرکو (۱۹۲۷- فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م) (Greco, Juliette)
خواننده و بازیگر فرانسوی. به جریان پیشتاز فرهنگ کافه‌های کرانۀ غربی پاریس پس از جنگ جهانی دوم تعلق داشت و در آوازهای خود سروده‌هایی از ژاک پرور[۱] (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. موسیقی بیشتر این آوازها را ژوزف کوزما[۲] (۱۹۰۵ـ۱۹۶۹) می‌نوشت. در چندین فیلم ازجمله در اورفه[۳] (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو[۴] و فیلمِ اِلِنا و مردان[۵] (۱۹۵۵) ساختۀ ژان رنوار[۶] ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور[۷] و ژاک برِل[۸] را می‌خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به پاریس رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو[۹] در خیابان دوفینه[۱۰] به کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ اگزیستانسیالیسم[۱۱] می‌دانستند. حلقۀ پیرامون او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون آلبر کامو[۱۲]، ژان پل سارتر[۱۳]، سیمون دو بووار[۱۴] و موریس مرلوپونتی[۱۵] تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ داریل اف زانوک[۱۶]، ازجمله خورشید همچنان طلوع می‌کند[۱۷] (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی‌نامۀ خودنوشتش با عنوان عنّاب[۱۸]در ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.
بین سال‌های 1966 تا 1977 همسر میشل پیکولی، بازیگر بود.
- ↑ Jacques Prévert
- ↑ Joseph Kosma
- ↑ Orphée
- ↑ Jean Cocteau
- ↑ Eléna et les Hommes
- ↑ Jean Renoir
- ↑ Serges Gainsbourg
- ↑ Jacques Brel
- ↑ Le Tabou
- ↑ Dauphine
- ↑ muse of existentialism
- ↑ Albert Camus
- ↑ Jean-Paul Sartre
- ↑ Simone de Beauvoir
- ↑ Maurice Merleau-Ponty
- ↑ Darryl F Zanuck
- ↑ Rises The Sun Also
- ↑ Jujube