واردا، آنیس (۱۹۲۸-2019): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
<p style="text-align: justify;">واردا، آنی‌یس (2019-1928)(Varda, Agnes)</p> <p style="text-align: justify;"> | [[پرونده:40010400-2.jpg|بندانگشتی|آنی‌یس واردا]] | ||
[[پرونده:40010400-3.jpg|بندانگشتی|آنی‌یس واردا]] | |||
<p style="text-align: justify;">واردا، آنی‌یس (2019-1928)(Varda, Agnes)</p> <p style="text-align: justify;"></p> <p style="text-align: justify;">کارگردان فرانسوی سینما. از کارگردانان مطرح سینمای [[موج نو (سینما)|موج نو]] در فرانسه بود. در سراسر دوران فیلم‌سازی‌اش، طرفدار فرم مستند<ref>documentary</ref> بود و در فیلم‌هایی همچون ''کلئو از پنج تا هفت''<ref>''Cléo de Cinq à Sept/Cleo from Five to Seven'' | |||
</ref> (۱۹۶۱) و ''یکی آواز می‌خواند، دیگری نه''<ref>''L’Une Chante, L’Autre Pas/One Sings the Other Doesn’t'' </ref> (۱۹۷۷) به کاوش در درون‌مایه‌های زنانه پرداخت. در فیلم ''کلئو از پنج تا هفت''، دو ساعت از زندگی یک زن خواننده‌ی جوان خودخواه را تصویر می‌کند که منتظر است تا نتیجه‌ی آزمایش بیوپسی خود را بگیرد. طی پرسه‌زنی‌هایش، ابتدا سراغ یک فالگیر می‌رود، بعد دوستانش را می‌بیند که همگی به او دلگرمی می‌دهند، اما هیچ کدام نگرانی‌اش را تسکین نمی‌دهند. تا این‌که در نهایت، به طرزی غافلگیرانه و اتفاقی، با یک سرباز در پارک هم‌صحبت می‌شود. آن‌ها مسافتی طولانی را کنار هم قدم می‌زنند و صحبت می‌کنند و در پایان، کلئو به خودخواهی‌اش پی می‌برد و پیش از فهمیدن نتیجه‌ی آزمایش، به آرامش می‌رسد.</p> <p style="text-align: justify;">واردا در [[بروکسل]] زاده شد و پدری یونانی و مادری فرانسوی داشت. او فیلم‌های کوتاهی دربارۀ موضوعات سیاسی نیز ساخته بود. فیلم ''ژاکوی نانت''<ref>''Jacquot de Nantes'' </ref> (۱۹۹۱) دربارۀ جوانی ژاک دمی<ref>Jacques Demy</ref>، شوهرش، (۱۹۳۱ـ۱۹۹۰) است. همچنین، واردا جوایز متعددی دریافت کرده بود که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به خرس نقره‌ای جشنواره فیلم برلین<ref>Berlin Film Festival</ref> برای فیلم ''شادی''<ref>Le Bonheur</ref> و شیر طلایی ونیز<ref>Venice Film Festival</ref> برای فیلم ''خانه به دوش''<ref>Sans toit ni loi</ref> اشاره کرد.</p> <p style="text-align: justify;"> </p> | </ref> (۱۹۶۱) و ''یکی آواز می‌خواند، دیگری نه''<ref>''L’Une Chante, L’Autre Pas/One Sings the Other Doesn’t'' </ref> (۱۹۷۷) به کاوش در درون‌مایه‌های زنانه پرداخت. در فیلم ''کلئو از پنج تا هفت''، دو ساعت از زندگی یک زن خواننده‌ی جوان خودخواه را تصویر می‌کند که منتظر است تا نتیجه‌ی آزمایش بیوپسی خود را بگیرد. طی پرسه‌زنی‌هایش، ابتدا سراغ یک فالگیر می‌رود، بعد دوستانش را می‌بیند که همگی به او دلگرمی می‌دهند، اما هیچ کدام نگرانی‌اش را تسکین نمی‌دهند. تا این‌که در نهایت، به طرزی غافلگیرانه و اتفاقی، با یک سرباز در پارک هم‌صحبت می‌شود. آن‌ها مسافتی طولانی را کنار هم قدم می‌زنند و صحبت می‌کنند و در پایان، کلئو به خودخواهی‌اش پی می‌برد و پیش از فهمیدن نتیجه‌ی آزمایش، به آرامش می‌رسد.</p> <p style="text-align: justify;">واردا در [[بروکسل]] زاده شد و پدری یونانی و مادری فرانسوی داشت. او فیلم‌های کوتاهی دربارۀ موضوعات سیاسی نیز ساخته بود. فیلم ''ژاکوی نانت''<ref>''Jacquot de Nantes'' </ref> (۱۹۹۱) دربارۀ جوانی ژاک دمی<ref>Jacques Demy</ref>، شوهرش، (۱۹۳۱ـ۱۹۹۰) است. همچنین، واردا جوایز متعددی دریافت کرده بود که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به خرس نقره‌ای جشنواره فیلم برلین<ref>Berlin Film Festival</ref> برای فیلم ''شادی''<ref>Le Bonheur</ref> و شیر طلایی ونیز<ref>Venice Film Festival</ref> برای فیلم ''خانه به دوش''<ref>Sans toit ni loi</ref> اشاره کرد.</p> <p style="text-align: justify;"> </p> | ||
---- | ---- | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۰۱
| آنی‌یس واردا Agnes Varda | |
|---|---|
| زادروز |
بروکسل 1928م |
| درگذشت | 2019م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس |
| آثار | کلئو از پنج تا هفت، شادی، یکی آواز می‌خواند دیگری نه، ژاکوی نانت (۱۹۹۱) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | ژاک دمی (همسر) |
| جوایز و افتخارات | خرس نقره‌ای جشنواره فیلم برلین و شیر طلایی ونیز |
واردا، آنی‌یس (2019-1928)(Varda, Agnes)
کارگردان فرانسوی سینما. از کارگردانان مطرح سینمای موج نو در فرانسه بود. در سراسر دوران فیلم‌سازی‌اش، طرفدار فرم مستند[۱] بود و در فیلم‌هایی همچون کلئو از پنج تا هفت[۲] (۱۹۶۱) و یکی آواز می‌خواند، دیگری نه[۳] (۱۹۷۷) به کاوش در درون‌مایه‌های زنانه پرداخت. در فیلم کلئو از پنج تا هفت، دو ساعت از زندگی یک زن خواننده‌ی جوان خودخواه را تصویر می‌کند که منتظر است تا نتیجه‌ی آزمایش بیوپسی خود را بگیرد. طی پرسه‌زنی‌هایش، ابتدا سراغ یک فالگیر می‌رود، بعد دوستانش را می‌بیند که همگی به او دلگرمی می‌دهند، اما هیچ کدام نگرانی‌اش را تسکین نمی‌دهند. تا این‌که در نهایت، به طرزی غافلگیرانه و اتفاقی، با یک سرباز در پارک هم‌صحبت می‌شود. آن‌ها مسافتی طولانی را کنار هم قدم می‌زنند و صحبت می‌کنند و در پایان، کلئو به خودخواهی‌اش پی می‌برد و پیش از فهمیدن نتیجه‌ی آزمایش، به آرامش می‌رسد.
واردا در بروکسل زاده شد و پدری یونانی و مادری فرانسوی داشت. او فیلم‌های کوتاهی دربارۀ موضوعات سیاسی نیز ساخته بود. فیلم ژاکوی نانت[۴] (۱۹۹۱) دربارۀ جوانی ژاک دمی[۵]، شوهرش، (۱۹۳۱ـ۱۹۹۰) است. همچنین، واردا جوایز متعددی دریافت کرده بود که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به خرس نقره‌ای جشنواره فیلم برلین[۶] برای فیلم شادی[۷] و شیر طلایی ونیز[۸] برای فیلم خانه به دوش[۹] اشاره کرد.