آواز خوش (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
''آواز خوش'' (''La Bonne Chanson'') | ''آواز خوش'' (''La Bonne Chanson'') | ||
(یا: ''ترانۀ خوش'') مجموعۀ اشعار غناییِ [[پل ورلن]]، چهارمین مجموعه شعر او. نخستین بار به سال ۱۸۷۰م در پاریس توسط آلفونس لمر<ref>Alphonse Lemerre</ref>، ناشر فرانسوی، منتشر شد. [[گابریل فوره]] بیست و اندی سال پس از چاپ نخست ''آواز خوش'' و در واپسین سال‌های زندگی ورلن ملودی‌هایی بر روی 9 شعر کتاب ساخت. | (یا: ''ترانۀ خوش'') مجموعۀ اشعار غناییِ [[پل ورلن]]<ref>Paul Verlaine</ref>، چهارمین مجموعه شعر او. نخستین بار به سال ۱۸۷۰م در پاریس توسط آلفونس لمر<ref>Alphonse Lemerre</ref>، ناشر فرانسوی، منتشر شد. [[گابریل فوره]]<ref>Gabriel Fauré</ref> بیست و اندی سال پس از چاپ نخست ''آواز خوش'' و در واپسین سال‌های زندگی ورلن ملودی‌هایی بر روی 9 شعر کتاب ساخت. | ||
به این مجموعه، که در اصل شامل بیست و یک شعر فاقد عنوان است، سه «ترانۀ خوب کهن»، متعلق به سال ۱۸۶۹ تا | به این مجموعه، که در اصل شامل بیست و یک شعر فاقد عنوان است، سه «ترانۀ خوب کهن»، متعلق به سال ۱۸۶۹ تا ۱۸۷۰م را، که در ''اعترافات''<ref>''Confessions''</ref> (چاپ نخست: ۱۸۹۵م) آمده بود، و نیز ''اهداییه به زن محبوب'' را باید افزود که در آن زمان چاپ نشد اما، به سال ۱۸۹۷م، در نشریه‌ای انتشار یافت و سپس، در ۱۹۱۳م، همراه آثار منتشر نشده‌اش چاپ شد. | ||
شعرهای این دفتر، که با الهام شاعر از نامزدی‌اش با ماتیلد موته دو فلورویلِ<ref>Mathilde Mauté de Fleurville</ref> 16ساله، از زمستان 1869 تا بهار | شعرهای این دفتر، که با الهام شاعر از نامزدی‌اش با ماتیلد موته دو فلورویلِ<ref>Mathilde Mauté de Fleurville</ref> 16ساله، از زمستان 1869 تا بهار 1870م سروده شده، شادی و مهر شاعر را به موجودی که در آستانۀ ورود به زندگی اوست بیان می‌دارد؛ در همان حال، شاعر جذابیت خلقت را با تمام پاکیِ آن، بار دیگر کشف می‌کند. هنرمند با ستایش زیبایی نامزدش، زیبایی لبخند او («ماه سفید»)، عشق پرتوجهش را به تمام رویدادهای کوچک زندگی روزمره، با لرزشی لطیف بیان می‌دارد. چهرۀ زن محبوب، همۀ هستی شاعر را روشن می‌سازد و او را برمی‌انگیزد تا رنج‌های مردمان ساده را تماشا کند. شاعر به کمک او به آرامشی که آن‌همه آرزویش را می‌کرد دست خواهد یافت. الهام این اثر به ازدواج نزدیک او بستگی دارد و به همین دلیل، در این مجموعه چیزی شادمانه و سهل جاری است: همۀ هیجان‌ها در [[موسیقی]] احساساتی و روانی خلاصه می‌شود. در کنار این فوران غنایی، به اشعار توصیفی زیبا و برخی مشاهدات خودبه‌خودی و پرطراوت شاعر که یادآور شیوۀ نخست اوست برمی‌خوریم؛ زمانی که هنوز به اصول [[پارناسیان|مکتب پارناسی]]<ref>Parnassian</ref> پایبند بود. | ||
---- | |||
<references /> | |||
[[رده:ادبیات غرب]] | [[رده:ادبیات غرب]] | ||
[[رده:شعر (اشخاص و آثار)]] | [[رده:شعر (اشخاص و آثار)]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۴۲
آواز خوش (La Bonne Chanson)
(یا: ترانۀ خوش) مجموعۀ اشعار غناییِ پل ورلن[۱]، چهارمین مجموعه شعر او. نخستین بار به سال ۱۸۷۰م در پاریس توسط آلفونس لمر[۲]، ناشر فرانسوی، منتشر شد. گابریل فوره[۳] بیست و اندی سال پس از چاپ نخست آواز خوش و در واپسین سال‌های زندگی ورلن ملودی‌هایی بر روی 9 شعر کتاب ساخت.
به این مجموعه، که در اصل شامل بیست و یک شعر فاقد عنوان است، سه «ترانۀ خوب کهن»، متعلق به سال ۱۸۶۹ تا ۱۸۷۰م را، که در اعترافات[۴] (چاپ نخست: ۱۸۹۵م) آمده بود، و نیز اهداییه به زن محبوب را باید افزود که در آن زمان چاپ نشد اما، به سال ۱۸۹۷م، در نشریه‌ای انتشار یافت و سپس، در ۱۹۱۳م، همراه آثار منتشر نشده‌اش چاپ شد.
شعرهای این دفتر، که با الهام شاعر از نامزدی‌اش با ماتیلد موته دو فلورویلِ[۵] 16ساله، از زمستان 1869 تا بهار 1870م سروده شده، شادی و مهر شاعر را به موجودی که در آستانۀ ورود به زندگی اوست بیان می‌دارد؛ در همان حال، شاعر جذابیت خلقت را با تمام پاکیِ آن، بار دیگر کشف می‌کند. هنرمند با ستایش زیبایی نامزدش، زیبایی لبخند او («ماه سفید»)، عشق پرتوجهش را به تمام رویدادهای کوچک زندگی روزمره، با لرزشی لطیف بیان می‌دارد. چهرۀ زن محبوب، همۀ هستی شاعر را روشن می‌سازد و او را برمی‌انگیزد تا رنج‌های مردمان ساده را تماشا کند. شاعر به کمک او به آرامشی که آن‌همه آرزویش را می‌کرد دست خواهد یافت. الهام این اثر به ازدواج نزدیک او بستگی دارد و به همین دلیل، در این مجموعه چیزی شادمانه و سهل جاری است: همۀ هیجان‌ها در موسیقی احساساتی و روانی خلاصه می‌شود. در کنار این فوران غنایی، به اشعار توصیفی زیبا و برخی مشاهدات خودبه‌خودی و پرطراوت شاعر که یادآور شیوۀ نخست اوست برمی‌خوریم؛ زمانی که هنوز به اصول مکتب پارناسی[۶] پایبند بود.