بلاغی، محمدجواد (نجف ۱۲۸۲ـ۱۳۵۲ق): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}مفسر، عالم، متکلم و شاعر شیعی؛ پسر علامه شیخ حسن بلاغی. در ۱۳۰۶ق برای ادامۀ تحصیل به [[کاظمین]] رفت. در ۱۳۱۲ق به [[نجف]] بازگشت و نزد مشایخ حوزۀ نجف، به‌ویژه آقارضا | }}مفسر، عالم، متکلم و شاعر شیعی؛ پسر علامه شیخ حسن بلاغی. در ۱۳۰۶ق برای ادامۀ تحصیل به [[کاظمین]] رفت. در ۱۳۱۲ق به [[نجف]] بازگشت و نزد مشایخ حوزۀ نجف، به‌ویژه [[آقا رضا همدانی|آقارضا همدانی]]، [[آخوند خراسانی]] و سید محمد هندی درس خواند. در ۱۳۲۶ق به [[سامرا]] رفت و از درس میرزا محمدتقی شیرازی بهره‌مند شد. سپس به کاظمین رفت (۱۳۳۶ق) و در کنار [[میرزای شیرازی، محمدتقی (۱۲۷۰ـ کربلا ۱۳۳۸ق)|میرزای شیرازی]] به مبارزه با انگلیسی‌ها برخاست. پس از پیروزی انقلاب عراق (۱۳۳۷ق)، تا پایان عمر به نجف رفت و به تدریس و تألیف پرداخت. با زبان‌های [[انگلیسی، زبان|انگلیسی]]، [[عبری، زبان|عبری]] و [[ارمنی، زبان|ارمنی]] آشنا بود و اطلاعات عمیقی از مذاهب و کتب مقدس نصارا و [[یهود]] داشت. از معدود علمایی بود که در برابر مسیحیان، یهودیان، مادیون و هجوم فرهنگی غرب ایستاد و با قلم و زبان به ردّ آنان پرداخت. برخی از آثارش به انگلیسی و چند زبان دیگر ترجمه شد. قصایدی به عربی در میلاد امام حسین (ع) و امام قائم (عج) سروده که معروف است. از آثار چاپی اوست: تفسیر ناتمام ''آلاءُالرَّحمن''؛ ''الرَّحْلَة‌المَدِرِسیَّة/المدرسة‌السَیّارة''؛ که مناظره‌ای در نقد مسیحیت و یهودیت است؛'' اَنوارُ الْهُدی''؛'' بُطْلانُ‌الْعَوْلِ وَ التَّعصیب''؛'' اَجْوِبَة‌الْمَسائِلِ‌البَغدادِیَّه''؛ ''اَعاجیبُ‌الاَکاذیب''؛'' اَلتَّوحید و التَثلیث''؛'' اَلهُدی الی دینِ‌المُصطَفی'' در ادیان و مذاهب؛ ''مَصابیحُ‌الهُدی''؛'' رسالة فی رَدِّ الوَهّابیَه''. | ||
<br><!--12294000--> | <br><!--12294000--> | ||
[[رده:ادبیات عرب]] | [[رده:ادبیات عرب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۰۳
بَلاغی، محمدجواد (نجف ۱۲۸۲ـ۱۳۵۲ق)
| محمدجواد بلاغی | |
|---|---|
| زادروز |
نجف ۱۲۸۲ ق |
| درگذشت | ۱۳۵۲ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | مفسر |
| شغل و تخصص های دیگر | عالم، متکلم |
| آثار | تفسیر ناتمام آلاءالرحمن؛ الرحله المدرسیه؛ المدرسه السیاره؛ انوار الهدی؛ بطلان العول و التعصیب؛ |
| گروه مقاله | فلسفه، منطق و کلام |
مفسر، عالم، متکلم و شاعر شیعی؛ پسر علامه شیخ حسن بلاغی. در ۱۳۰۶ق برای ادامۀ تحصیل به کاظمین رفت. در ۱۳۱۲ق به نجف بازگشت و نزد مشایخ حوزۀ نجف، به‌ویژه آقارضا همدانی، آخوند خراسانی و سید محمد هندی درس خواند. در ۱۳۲۶ق به سامرا رفت و از درس میرزا محمدتقی شیرازی بهره‌مند شد. سپس به کاظمین رفت (۱۳۳۶ق) و در کنار میرزای شیرازی به مبارزه با انگلیسی‌ها برخاست. پس از پیروزی انقلاب عراق (۱۳۳۷ق)، تا پایان عمر به نجف رفت و به تدریس و تألیف پرداخت. با زبان‌های انگلیسی، عبری و ارمنی آشنا بود و اطلاعات عمیقی از مذاهب و کتب مقدس نصارا و یهود داشت. از معدود علمایی بود که در برابر مسیحیان، یهودیان، مادیون و هجوم فرهنگی غرب ایستاد و با قلم و زبان به ردّ آنان پرداخت. برخی از آثارش به انگلیسی و چند زبان دیگر ترجمه شد. قصایدی به عربی در میلاد امام حسین (ع) و امام قائم (عج) سروده که معروف است. از آثار چاپی اوست: تفسیر ناتمام آلاءُالرَّحمن؛ الرَّحْلَة‌المَدِرِسیَّة/المدرسة‌السَیّارة؛ که مناظره‌ای در نقد مسیحیت و یهودیت است؛ اَنوارُ الْهُدی؛ بُطْلانُ‌الْعَوْلِ وَ التَّعصیب؛ اَجْوِبَة‌الْمَسائِلِ‌البَغدادِیَّه؛ اَعاجیبُ‌الاَکاذیب؛ اَلتَّوحید و التَثلیث؛ اَلهُدی الی دینِ‌المُصطَفی در ادیان و مذاهب؛ مَصابیحُ‌الهُدی؛ رسالة فی رَدِّ الوَهّابیَه.