کسرایی ، سیاوش (اصفهان ۱۳۰۵ـ وین ۱۳۷۴ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در تهران به دانشکدۀ حقوق تهران وارد شد و دورۀ لیسانس را به‌پایان رساند. در این دوره به صفِ هواداران [[حزب توده ایران|حزب توده]] پیوست و ذوق شعری‌اش با جریان اجتماعی معاصر هم‌خوانی یافت. به‌لحاظ شغلی در ادارۀ بهداشت همگانی ناحیۀ [[خزر، دریای|دریای خزر]]، بانک ساختمانی و وزارت آبادانی و مسکن به کار پرداخت. مدتی هم به تدریس ادبیات فارسی در [[دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران|دانشکدۀ هنرهای زیبا]] و دانشگاه سیستان و بلوچستان پرداخت. از آغاز دهۀ ۱۳۳۰ در مقام شاعری نوگرا با گرایش اجتماعی شناخته شد و با منظومۀ «''آرش کمانگیر''» (تهران، ۱۳۳۸) به شهرت بسیار رسید. شیوه‌اش در شعرگویی جدید بود و شاعر را در زمرۀ شاگردان [[نیما یوشیج]] قرار می‌داد. ''خون سیاوش'' (تهران، ۱۳۴۱)؛ ''با دماوند خاموش'' (تهران، ۱۳۴۵)؛ ''چهل کلید'' (منتخب اشعار، تهران، ۱۳۶۰) و ''مهرۀ سرخ'' (وین، ۱۳۷۲) ازجملۀ دیگر دفترهای شعر اوست. از ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۵ در افغانستان و سپس تا اوایل ۱۳۷۴ در [[مسکو، شهر|مسکو]] زیست. در اواخر این سال، به‌دلیل بیماری قلبی درگذشت و در گورستان مرکزی [[وین]]، بخش هنرمندان، به‌خاک سپرده شد. برخی از آثارش با نام‌های کولی، رشید خلقی، فرهاد ره‌آور و شبان بزرگ امید نشر یافته است.</p> | }}<p>شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در تهران به دانشکدۀ حقوق تهران وارد شد و دورۀ لیسانس را به‌پایان رساند. در این دوره به صفِ هواداران [[حزب توده ایران|حزب توده]] پیوست و ذوق شعری‌اش با جریان اجتماعی معاصر هم‌خوانی یافت. به‌لحاظ شغلی در ادارۀ بهداشت همگانی ناحیۀ [[خزر، دریای|دریای خزر]]، بانک ساختمانی و وزارت آبادانی و مسکن به کار پرداخت. مدتی هم به تدریس ادبیات فارسی در [[دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران|دانشکدۀ هنرهای زیبا]] و دانشگاه سیستان و بلوچستان پرداخت. از آغاز دهۀ ۱۳۳۰ در مقام شاعری نوگرا با گرایش اجتماعی شناخته شد و با منظومۀ «''[[آرش کمانگیر]]''» (تهران، ۱۳۳۸) به شهرت بسیار رسید. شیوه‌اش در شعرگویی جدید بود و شاعر را در زمرۀ شاگردان [[نیما یوشیج]] قرار می‌داد. ''خون سیاوش'' (تهران، ۱۳۴۱)؛ ''با دماوند خاموش'' (تهران، ۱۳۴۵)؛ ''چهل کلید'' (منتخب اشعار، تهران، ۱۳۶۰) و ''مهرۀ سرخ'' (وین، ۱۳۷۲) ازجملۀ دیگر دفترهای شعر اوست. از ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۵ در [[افغانستان]] و سپس تا اوایل ۱۳۷۴ در [[مسکو، شهر|مسکو]] زیست. در اواخر این سال، به‌دلیل بیماری قلبی درگذشت و در گورستان مرکزی [[وین]]، بخش هنرمندان، به‌خاک سپرده شد. برخی از آثارش با نام‌های کولی، رشید خلقی، فرهاد ره‌آور و شبان بزرگ امید نشر یافته است.</p> | ||
<br><!--35219300--> | <br><!--35219300--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | [[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۱۱
کَسْرایی، سیاوش (اصفهان ۱۳۰۵ـ وین ۱۳۷۴ش)
| سیاوش کَسْرایی | |
|---|---|
| زادروز |
اصفهان 1305ش |
| درگذشت | وین 1374ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | لیسانس، دانشکدۀ حقوق تهران |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| سبک | شعر نیمایی |
| آثار | آرش کمانگیر (تهران، 1338) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در تهران به دانشکدۀ حقوق تهران وارد شد و دورۀ لیسانس را به‌پایان رساند. در این دوره به صفِ هواداران حزب توده پیوست و ذوق شعری‌اش با جریان اجتماعی معاصر هم‌خوانی یافت. به‌لحاظ شغلی در ادارۀ بهداشت همگانی ناحیۀ دریای خزر، بانک ساختمانی و وزارت آبادانی و مسکن به کار پرداخت. مدتی هم به تدریس ادبیات فارسی در دانشکدۀ هنرهای زیبا و دانشگاه سیستان و بلوچستان پرداخت. از آغاز دهۀ ۱۳۳۰ در مقام شاعری نوگرا با گرایش اجتماعی شناخته شد و با منظومۀ «آرش کمانگیر» (تهران، ۱۳۳۸) به شهرت بسیار رسید. شیوه‌اش در شعرگویی جدید بود و شاعر را در زمرۀ شاگردان نیما یوشیج قرار می‌داد. خون سیاوش (تهران، ۱۳۴۱)؛ با دماوند خاموش (تهران، ۱۳۴۵)؛ چهل کلید (منتخب اشعار، تهران، ۱۳۶۰) و مهرۀ سرخ (وین، ۱۳۷۲) ازجملۀ دیگر دفترهای شعر اوست. از ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۵ در افغانستان و سپس تا اوایل ۱۳۷۴ در مسکو زیست. در اواخر این سال، به‌دلیل بیماری قلبی درگذشت و در گورستان مرکزی وین، بخش هنرمندان، به‌خاک سپرده شد. برخی از آثارش با نام‌های کولی، رشید خلقی، فرهاد ره‌آور و شبان بزرگ امید نشر یافته است.