آیلرس، ویلهلم (۱۹۰۶ـ۱۹۸۹): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آیْلِرس، ویلهِلم ( | آیْلِرس، ویلهِلم (۱۹۰۶ـ۱۹۸۹م)(Eilers, Wilhelm)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
}}<p>خاورشناس آلمانی. آیلرس در [[مونیخ]]<ref>Munich</ref> و [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig</ref> و [[برلین]]<ref>Berlin</ref> درس خواند و در ۱۹۳۱م در رشتۀ حقوق (از دانشگاه لایپزیگ) و در ۱۹۳۸م نیز در رشتۀ زبان‌شناسی تاریخی دکترا گرفت. زبان فارسی را خوب می‌دانست و در زمینۀ فقه‌اللغه و فرهنگ ایرانی، فرهنگ آشوری و سامی و خط بابلی تحقیقاتی کرده است. وی برای مؤسسه باستان‌شناسی [[آلمان]]<ref>Germany</ref> در [[اصفهان، شهر|اصفهان]] (۱۹۳۶ـ۱۹۴۵/۱۳۱۵ـ۱۳۲۴ش) تحقیق کرد و دانشیار دانشگاه سیدنی استرالیا (۱۹۴۷ـ۱۹۵۲م)، مشاور بخش خاورشناسی کتابخانۀ دانشگاه ماربورگ (۱۹۵۲ـ۱۹۵۸م) و استاد زبان‌شناسی شرقی دانشگاه [[وورتسبورگ]]<ref>Würzburg university</ref> (۱۹۵۸ـ۱۹۷۴م) بود. از آثار اوست: ''گروه‌های اجتماعی از دیدگاه حقوق بابلی'' (لایپزیگ، ۱۹۳۱م)؛ ترجمۀ ''قانون حمورابی'' (لایپزیگ، ۱۹۳۲م)؛ ''ترجمۀ رباعیات حافظ با متن فارسی'' (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ ''نام‌های صاحب‌منصبان ایرانی در کتیبه‌های میخی'' (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ ''ترجمه و شرح دوازده رباعی فخرالدین عراقی'' (لایپزیگ، ۱۹۴۲م)؛ ''فرهنگ آلمانی‌ـ‌فارسی'' ([[ویسبادن]]<ref>Wiesbaden</ref>، ۱۹۵۹ـ۱۹۸۳م)؛ ''نسخ خطی فارسی'' (ویسبادن، ۱۹۶۸م)؛ ''یادنامۀ ایران‌شناسان آلمانی در جشن‌های ۲۵۰۰ساله'' ([[اشتوتگارت]]<ref>Stuttgart</ref>، ۱۹۷۱م)؛ ''گویش خوانساری'' (ویسبادن، ۱۹۷۶م)؛ ''گویش گزی'' (ویسبادن، ۱۹۷۹م).</p> | }}<p>خاورشناس آلمانی. آیلرس در [[مونیخ]]<ref>Munich</ref> و [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig</ref> و [[برلین]]<ref>Berlin</ref> درس خواند و در ۱۹۳۱م در رشتۀ حقوق (از دانشگاه لایپزیگ) و در ۱۹۳۸م نیز در رشتۀ زبان‌شناسی تاریخی دکترا گرفت. زبان فارسی را خوب می‌دانست و در زمینۀ فقه‌اللغه و فرهنگ ایرانی، فرهنگ آشوری و سامی و خط بابلی تحقیقاتی کرده است. وی برای مؤسسه باستان‌شناسی [[آلمان]]<ref>Germany</ref> در [[اصفهان، شهر|اصفهان]] (۱۹۳۶ـ۱۹۴۵/۱۳۱۵ـ۱۳۲۴ش) تحقیق کرد و دانشیار دانشگاه سیدنی استرالیا (۱۹۴۷ـ۱۹۵۲م)، مشاور بخش خاورشناسی کتابخانۀ دانشگاه ماربورگ (۱۹۵۲ـ۱۹۵۸م) و استاد زبان‌شناسی شرقی دانشگاه [[وورتسبورگ]]<ref>Würzburg university</ref> (۱۹۵۸ـ۱۹۷۴م) بود. از آثار اوست: ''گروه‌های اجتماعی از دیدگاه حقوق بابلی'' (لایپزیگ، ۱۹۳۱م)؛ ترجمۀ ''قانون حمورابی'' (لایپزیگ، ۱۹۳۲م)؛ ''ترجمۀ رباعیات حافظ با متن فارسی'' (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ ''نام‌های صاحب‌منصبان ایرانی در کتیبه‌های میخی'' (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ ''ترجمه و شرح دوازده رباعی فخرالدین عراقی'' (لایپزیگ، ۱۹۴۲م)؛ ''فرهنگ آلمانی‌ـ‌فارسی'' ([[ویسبادن]]<ref>Wiesbaden</ref>، ۱۹۵۹ـ۱۹۸۳م)؛ ''نسخ خطی فارسی'' (ویسبادن، ۱۹۶۸م)؛ ''یادنامۀ ایران‌شناسان آلمانی در جشن‌های ۲۵۰۰ساله'' ([[اشتوتگارت]]<ref>Stuttgart</ref>، ۱۹۷۱م)؛ ''گویش خوانساری'' (ویسبادن، ۱۹۷۶م)؛ ''گویش گزی'' (ویسبادن، ۱۹۷۹م).</p> | ||
<br><!--10284100--> | <br><!--10284100--> | ||
---- | |||
[[رده:خاورشناسی]] | [[رده:خاورشناسی]] | ||
[[رده:(خاورشناسی)ایران]] | [[رده:(خاورشناسی)ایران]] | ||
[[رده:فرهنگ نامه و مرجع نویسی]] | [[رده:فرهنگ نامه و مرجع نویسی]] | ||
[[رده:اشخاص و موسسات]] | [[رده:اشخاص و موسسات]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۵۱
آیْلِرس، ویلهِلم (۱۹۰۶ـ۱۹۸۹م)(Eilers, Wilhelm)
| ویلهلم آیلرس Wilhelm Eilers | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۰۶م |
| درگذشت | ۱۹۸۹م |
| ملیت | آلمانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکتری حقوق دانشگاه لایپزیگ (۱۹۳۱م) و زبان شناسی تاریخی (۱۹۳۸م) |
| شغل و تخصص اصلی | خاورشناس |
| آثار | گروه‌های اجتماعی از دیدگاه حقوق بابلی (لایپزیگ، ۱۹۳۱م)؛ ترجمۀ قانون حمورابی (لایپزیگ، ۱۹۳۲م)؛ ترجمۀ رباعیات حافظ با متن فارسی (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ نام‌های صاحب‌منصبان ایرانی در کتیبه‌های میخی (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ ترجمه و شرح دوازده رباعی فخرالدین عراقی (لایپزیگ، ۱۹۴۲م)؛ فرهنگ آلمانی‌ـ‌فارسی (ویسبادن، ۱۹۵۹ـ۱۹۸۳م)؛ نسخ خطی فارسی (ویسبادن، ۱۹۶۸م)؛ یادنامۀ ایران‌شناسان آلمانی در جشن‌های ۲۵۰۰ساله (اشتوتگارت، ۱۹۷۱م)؛ گویش خوانساری (ویسبادن، ۱۹۷۶م)؛ گویش گزی (ویسبادن، ۱۹۷۹م) |
| گروه مقاله | خاورشناسی |
خاورشناس آلمانی. آیلرس در مونیخ[۱] و لایپزیگ[۲] و برلین[۳] درس خواند و در ۱۹۳۱م در رشتۀ حقوق (از دانشگاه لایپزیگ) و در ۱۹۳۸م نیز در رشتۀ زبان‌شناسی تاریخی دکترا گرفت. زبان فارسی را خوب می‌دانست و در زمینۀ فقه‌اللغه و فرهنگ ایرانی، فرهنگ آشوری و سامی و خط بابلی تحقیقاتی کرده است. وی برای مؤسسه باستان‌شناسی آلمان[۴] در اصفهان (۱۹۳۶ـ۱۹۴۵/۱۳۱۵ـ۱۳۲۴ش) تحقیق کرد و دانشیار دانشگاه سیدنی استرالیا (۱۹۴۷ـ۱۹۵۲م)، مشاور بخش خاورشناسی کتابخانۀ دانشگاه ماربورگ (۱۹۵۲ـ۱۹۵۸م) و استاد زبان‌شناسی شرقی دانشگاه وورتسبورگ[۵] (۱۹۵۸ـ۱۹۷۴م) بود. از آثار اوست: گروه‌های اجتماعی از دیدگاه حقوق بابلی (لایپزیگ، ۱۹۳۱م)؛ ترجمۀ قانون حمورابی (لایپزیگ، ۱۹۳۲م)؛ ترجمۀ رباعیات حافظ با متن فارسی (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ نام‌های صاحب‌منصبان ایرانی در کتیبه‌های میخی (لایپزیگ، ۱۹۴۰م)؛ ترجمه و شرح دوازده رباعی فخرالدین عراقی (لایپزیگ، ۱۹۴۲م)؛ فرهنگ آلمانی‌ـ‌فارسی (ویسبادن[۶]، ۱۹۵۹ـ۱۹۸۳م)؛ نسخ خطی فارسی (ویسبادن، ۱۹۶۸م)؛ یادنامۀ ایران‌شناسان آلمانی در جشن‌های ۲۵۰۰ساله (اشتوتگارت[۷]، ۱۹۷۱م)؛ گویش خوانساری (ویسبادن، ۱۹۷۶م)؛ گویش گزی (ویسبادن، ۱۹۷۹م).