حمیدالدین بلخی، محمود بن عمر ( ـ۵۹۹ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
حمیدالدّین بلخی، محمود بن عمر ( ـ۵۹۹ق)<br> | حمیدالدّین بلخی، محمود بن عمر ( ـ۵۹۹ق)<br> | ||
قاضی، ادیب و شاعر ایرانی. از مردم بلخ و گویند قاضی بلخ بود. با تصوف آشنا بود و علوم فلسفه، کلام، فقه و اصول را نیک می‌دانست. حمیدالدین در نثر و نظم استاد بود. بعضی پژوهشگران آثاری را به حمیدالدین منسوب دانسته‌اند که، با توجه به ممدوحان این آثار که بیش از ۱۰۰ سال پیش از وفات او می‌زیسته‌اند، در درستی انتساب آن‌ها به او تردید است. حمیدالدین با انوری و رشید وطواط نشست‌و‌برخاست داشت و این دو اشعاری در مدح او سروده‌اند. همچنین نظامی عروضی در'' چهار مقاله'' و وراوینی در مقدمۀ ''مرزبان‌نامه''، حمیدالدین و ''مقامات'' او را ستوده‌اند. شهرت وی به‌سبب ''مقامات حمیدی'' (۱۳۴۴ش) اوست. از دیگر آثارش: ''روضةالرضا.'' | قاضی، ادیب و شاعر ایرانی. از مردم بلخ و گویند قاضی بلخ بود. با تصوف آشنا بود و علوم فلسفه، کلام، فقه و اصول را نیک می‌دانست. حمیدالدین در نثر و نظم استاد بود. بعضی پژوهشگران آثاری را به حمیدالدین منسوب دانسته‌اند که، با توجه به ممدوحان این آثار که بیش از ۱۰۰ سال پیش از وفات او می‌زیسته‌اند، در درستی انتساب آن‌ها به او تردید است. حمیدالدین با [[انوری ابیوردی، محمد بن علی ( ـ بلخ پس از ۵۸۲ق)|انوری]] و [[رشید وطواط، محمد (بلخ ۴۸۷/۴۸۰ـ ۵۷۸/۵۷۳ق)|رشید وطواط]] نشست‌و‌برخاست داشت و این دو اشعاری در مدح او سروده‌اند. همچنین [[نظامی عروضی، احمد بن عمر (ز ۵۵۰ق)|نظامی عروضی]] در'' چهار مقاله'' و [[وراوینی، سعدالدین|وراوینی]] در مقدمۀ ''مرزبان‌نامه''، حمیدالدین و ''مقامات'' او را ستوده‌اند. شهرت وی به‌سبب ''[[مقامات حمیدی]]'' (۱۳۴۴ش) اوست. از دیگر آثارش: ''روضةالرضا.'' | ||
<br><!--18103000--> | <br><!--18103000--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | [[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۱۸
حمیدالدّین بلخی، محمود بن عمر ( ـ۵۹۹ق)
قاضی، ادیب و شاعر ایرانی. از مردم بلخ و گویند قاضی بلخ بود. با تصوف آشنا بود و علوم فلسفه، کلام، فقه و اصول را نیک می‌دانست. حمیدالدین در نثر و نظم استاد بود. بعضی پژوهشگران آثاری را به حمیدالدین منسوب دانسته‌اند که، با توجه به ممدوحان این آثار که بیش از ۱۰۰ سال پیش از وفات او می‌زیسته‌اند، در درستی انتساب آن‌ها به او تردید است. حمیدالدین با انوری و رشید وطواط نشست‌و‌برخاست داشت و این دو اشعاری در مدح او سروده‌اند. همچنین نظامی عروضی در چهار مقاله و وراوینی در مقدمۀ مرزبان‌نامه، حمیدالدین و مقامات او را ستوده‌اند. شهرت وی به‌سبب مقامات حمیدی (۱۳۴۴ش) اوست. از دیگر آثارش: روضةالرضا.