روح الله میرک خراسانی (خراسان قرن ۹ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
<p>(یا: میرک نقاش) نگارگر و مذهّب ایرانی. از نقاشان دربار سلطان حسین بایقرا، و وزیر هنردوستش امیرعلی‌شیر نوایی بود، و سرپرستی کتابخانۀ دربار را در زمان این وزیر دانشمند برعهده داشت. در هرات اقامت گزید و در همان شهر از دنیا رفت. پدری دلسوز و استادی برجسته برای کمال‌الدین بهزاد بود. در تذهیب، تشعیر، و کتابت خطوط مهارت داشت. ازقرار معلوم روش گرفت‌وگیر را ابداع کرد. ازجمله مشهورترین آثارش عبارت‌اند از ''ملاقات علی فارسی'' (موزۀ بریتانیا)، ''چهار ملائکه'' (از کتاب ''گوی و چوگان'')، ''نشان‌دادن تصویر خسرو به شیرین'' (از ''خسمۀ نظامی''؛ ۹۰۰ق)، و ''جلوس تهمورث'' (از یک نسخۀ ''ظفرنامه'').</p> | <p>(یا: میرک نقاش) نگارگر و مذهّب ایرانی. از نقاشان دربار سلطان حسین بایقرا، و وزیر هنردوستش امیرعلی‌شیر نوایی بود، و سرپرستی کتابخانۀ دربار را در زمان این وزیر دانشمند برعهده داشت. در هرات اقامت گزید و در همان شهر از دنیا رفت. پدری دلسوز و استادی برجسته برای کمال‌الدین بهزاد بود. در تذهیب، تشعیر، و کتابت خطوط مهارت داشت. ازقرار معلوم روش گرفت‌وگیر را ابداع کرد. ازجمله مشهورترین آثارش عبارت‌اند از ''ملاقات علی فارسی'' (موزۀ بریتانیا)، ''چهار ملائکه'' (از کتاب ''گوی و چوگان'')، ''نشان‌دادن تصویر خسرو به شیرین'' (از ''خسمۀ نظامی''؛ ۹۰۰ق)، و ''جلوس تهمورث'' (از یک نسخۀ ''ظفرنامه'').</p> | ||
<br><!--22145900--> | <br><!--22145900--> | ||
[[رده: | [[رده:نگارگری و مجسمه سازی ایران]] | ||
[[رده:ایران | [[رده:(نگارگری و مجسمه سازی ایران)اشخاص و آثار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۲۷
روح‌الله میرَکِ خراسانی (خراسان قرن ۹ق)
(یا: میرک نقاش) نگارگر و مذهّب ایرانی. از نقاشان دربار سلطان حسین بایقرا، و وزیر هنردوستش امیرعلی‌شیر نوایی بود، و سرپرستی کتابخانۀ دربار را در زمان این وزیر دانشمند برعهده داشت. در هرات اقامت گزید و در همان شهر از دنیا رفت. پدری دلسوز و استادی برجسته برای کمال‌الدین بهزاد بود. در تذهیب، تشعیر، و کتابت خطوط مهارت داشت. ازقرار معلوم روش گرفت‌وگیر را ابداع کرد. ازجمله مشهورترین آثارش عبارت‌اند از ملاقات علی فارسی (موزۀ بریتانیا)، چهار ملائکه (از کتاب گوی و چوگان)، نشان‌دادن تصویر خسرو به شیرین (از خسمۀ نظامی؛ ۹۰۰ق)، و جلوس تهمورث (از یک نسخۀ ظفرنامه).