منصور، رجبعلی (۱۲۶۴ـ۱۳۵۳ش): تفاوت میان نسخهها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>(ملقب به منصورالملک) سیاستمدار و نخستوزیر دورۀ پهلوی. پس از تحصیل در مدرسۀ عالیه سیاسی به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و مدتها رئیس ادارۀ انگلیس در وزارت امور خارجه بود و سپس معاون وزارت امور خارجه شد. در ۱۲۹۸ش کفیل وزارت امور خارجه و در ۱۲۹۹ش وزیر داخله و سپس حکمران رضائیه (ارومیه) شد. در ۱۳۰۰ش معاون وزارت داخله بود و طی سالهای ۱۳۰۲ـ۱۳۰۵ نیز کفالت وزارت داخله را برعهده داشت و سپس والی آذربایجان گردید (۱۳۰۶ش). در ۱۳۰۸ش در کابینۀ مخبرالسلطنه هدایت وزیر کشور شد و سال بعد به وزارت راه رسید و تا ۱۳۱۴ش در این سِمت باقی بود. در این سال، به جرم ارتشا از کار برکنار و تحت تعقیب جزایی قرار گرفت ولی تبرئه شد. در ۱۳۱۷ش در کابینۀ جم به وزارت صناعت منصوب شد و سال بعد به وزارت پیشه و هنر رسید. با آغاز شکست آلمانها در جبهههای جنگ کابینۀ آلمانوفیل متین دفتری سقوط کرد و کابینۀ انگلوفیل منصور در تیر ۱۳۱۹ش بر سر کار آمد. وی بنابه درخواست انگلستان و شوروی، همۀ مستشاران آلمانی و خانوادههایشان را در مرداد ۱۳۲۰ش از ایران اخراج کرد. منصور در روز ۵ شهریور ۱۳۲۰ که مقارن با حملۀ متفقین به ایران | }}<p>(ملقب به منصورالملک) سیاستمدار و نخستوزیر دورۀ [[پهلوی، سلسله (۱۳۰۴ـ۱۳۵۷ش)|پهلوی]]. پس از تحصیل در مدرسۀ عالیه سیاسی به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و مدتها رئیس ادارۀ انگلیس در وزارت امور خارجه بود و سپس معاون وزارت امور خارجه شد. در ۱۲۹۸ش کفیل وزارت امور خارجه و در ۱۲۹۹ش وزیر داخله و سپس حکمران رضائیه (ارومیه) شد. در ۱۳۰۰ش معاون وزارت داخله بود و طی سالهای ۱۳۰۲ـ۱۳۰۵ نیز کفالت وزارت داخله را برعهده داشت و سپس والی آذربایجان گردید (۱۳۰۶ش). در ۱۳۰۸ش در کابینۀ [[مخبرالسلطنه هدایت|مخبرالسلطنه هدایت]] وزیر کشور شد و سال بعد به وزارت راه رسید و تا ۱۳۱۴ش در این سِمت باقی بود. در این سال، به جرم ارتشا از کار برکنار و تحت تعقیب جزایی قرار گرفت ولی تبرئه شد. در ۱۳۱۷ش در کابینۀ [[جم، محمود (تبریز ۱۲۵۸ـ تهران ۱۳۴۸ش)|جم]] به وزارت صناعت منصوب شد و سال بعد به وزارت پیشه و هنر رسید. با آغاز شکست آلمانها در جبهههای جنگ کابینۀ آلمانوفیل متین دفتری سقوط کرد و کابینۀ انگلوفیل منصور در تیر ۱۳۱۹ش بر سر کار آمد. وی بنابه درخواست انگلستان و شوروی، همۀ مستشاران آلمانی و خانوادههایشان را در مرداد ۱۳۲۰ش از ایران اخراج کرد. منصور در روز ۵ شهریور ۱۳۲۰ که مقارن با حملۀ [[متفقین|متفقین]] به ایران بود، از نخستوزیری استعفا کرد. مدتی بعد استاندار خراسان و سپس استاندار آذربایجان شد (۱۳۲۵ش). منصور در ۱۳۲۹ش بار دیگر مدت کوتاهی به نخستوزیری رسید و سپس سفیر ایران در ایتالیا و در ترکیه شد. آخرین سِمت او سفیر سیار ایران در کشورهای اروپایی طی سالهای ۱۳۴۲ـ۱۳۴۶ بود. وی فراماسونر و عضو لژ بیداری ایرانیان بود.</p> | ||
<br><!--38433900--> | <br><!--38433900--> | ||
[[رده:تاریخ ایران]] | [[رده:تاریخ ایران]] | ||
[[رده:دورۀ پهلوی]] | [[رده:دورۀ پهلوی]] |
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۰۶
منصور، رجبعلی (۱۲۶۴ـ۱۳۵۳ش)
رجبعلی منصور | |
---|---|
زادروز |
۱۲۶۴ش |
درگذشت | ۱۳۵۳ش |
ملیت | ایرانی |
تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در مدرسه عالیه سیاسی |
شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
لقب | منصور الملک |
گروه مقاله | تاریخ ایران |
خویشاوندان سرشناس | حسنعلی منصور (پسر) |
(ملقب به منصورالملک) سیاستمدار و نخستوزیر دورۀ پهلوی. پس از تحصیل در مدرسۀ عالیه سیاسی به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و مدتها رئیس ادارۀ انگلیس در وزارت امور خارجه بود و سپس معاون وزارت امور خارجه شد. در ۱۲۹۸ش کفیل وزارت امور خارجه و در ۱۲۹۹ش وزیر داخله و سپس حکمران رضائیه (ارومیه) شد. در ۱۳۰۰ش معاون وزارت داخله بود و طی سالهای ۱۳۰۲ـ۱۳۰۵ نیز کفالت وزارت داخله را برعهده داشت و سپس والی آذربایجان گردید (۱۳۰۶ش). در ۱۳۰۸ش در کابینۀ مخبرالسلطنه هدایت وزیر کشور شد و سال بعد به وزارت راه رسید و تا ۱۳۱۴ش در این سِمت باقی بود. در این سال، به جرم ارتشا از کار برکنار و تحت تعقیب جزایی قرار گرفت ولی تبرئه شد. در ۱۳۱۷ش در کابینۀ جم به وزارت صناعت منصوب شد و سال بعد به وزارت پیشه و هنر رسید. با آغاز شکست آلمانها در جبهههای جنگ کابینۀ آلمانوفیل متین دفتری سقوط کرد و کابینۀ انگلوفیل منصور در تیر ۱۳۱۹ش بر سر کار آمد. وی بنابه درخواست انگلستان و شوروی، همۀ مستشاران آلمانی و خانوادههایشان را در مرداد ۱۳۲۰ش از ایران اخراج کرد. منصور در روز ۵ شهریور ۱۳۲۰ که مقارن با حملۀ متفقین به ایران بود، از نخستوزیری استعفا کرد. مدتی بعد استاندار خراسان و سپس استاندار آذربایجان شد (۱۳۲۵ش). منصور در ۱۳۲۹ش بار دیگر مدت کوتاهی به نخستوزیری رسید و سپس سفیر ایران در ایتالیا و در ترکیه شد. آخرین سِمت او سفیر سیار ایران در کشورهای اروپایی طی سالهای ۱۳۴۲ـ۱۳۴۶ بود. وی فراماسونر و عضو لژ بیداری ایرانیان بود.