پاستل: تفاوت میان نسخه‌ها

در هنر، مادۀ گچی مرکب از گرد رنگ و صمغ<ref>gum</ref>؛ به اثری که با پاستل کشیده می‌شود نیز پاستل می‌گویند. پاستل نوعی نقاشی با رنگ خشک است، و سطحی خاکه‌ای پدید می‌آورد که به‌راحتی آسیب می‌بیند و حفظ آن دشوار است. روزالبا کارّی‌یرا<ref>Rosalba Carriera</ref> (۱۶۷۵ـ۱۷۵۷)، لاتور<ref> La Tour </ref>، شاردن<ref>Chardin </ref>، دگا<ref>Degas </ref>، و مری کَسِت<ref>Mary Cassatt</ref> از هنرمندانی‌اند که نقاشی‌های پاستلی آنان شهرت دارد. استفاده از گچ رنگی سابقه‌ای دیرینه دارد، و بسیاری از نقاشان قدیم اروپا (ازجمله هولباین<ref> Holbein</ref> در طراحی‌هایش از تک‌چهره) برای افزایش جلوۀ طراحی‌ از آن سود می‌جستند. واتو<ref> Watteau </ref> گچ‌های قرمز، سیاه، و سفید را به زیبایی به‌کار می‌برد. نقاشی ظریف‌تر با پاستل را رزالبا کارّی‌یرا، نقاش ونیزی<ref>Venetian</ref>، در فرانسۀ قرن ۱۸ رواج داد. لاتور برجسته‌ترین نقاش پاستل‌کار بود، اما شاردن نیز آن را بسیار مؤثر به‌کار می‌برد. لیوتار<ref> Liotard </ref> از دیگر پاستل‌کاران ورزیده به‌شمار می‌رود. در دوران معاصر، دگا، تولوز لوترک<ref>Toulouse-Lautrec </ref>، میله<ref>Millet </ref>، و ویسلر<ref>Whistler</ref> از آن بهره برده‌اند؛ به‌ویژه دگا در برخی از زیباترین نقاشی‌هایش از صحنه‌های باله<ref> ballet </ref>، و در اتودهایش از پیکر برهنه<ref>nude</ref>، آن را به‌دلیل سرعت و آزادی عملی که به نقاش می‌دهد و جلوه‌های باطراوت و تابناکی که به اثر می‌بخشد، باب طبع خود یافته است.

&nbsp;

 

 

<br/> <!--13033600-->