استفان اودران: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۲ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۱۱

استفان اودران (ورسای 8 نوامبر 1932- پاریس 27 مارس 2018م) (Stéphane Audran)

بازیگر فرانسوی، از ستارگان زن سینمای اروپا از اواسط دهۀ 1960 تا ابتدای دهۀ 1990م.

با نام کولیت سوزان ژانین داشه‌ویل^[۱] به دنیا آمد. پس از اتمام تحصیلات متوسطه، تئاتر را زیر نظر استادانی مثل شارل دولن، میشل ویتولد^[۲]، چارلز دالین^[۳]، تانیا بالاچوا^[۴] و رنه سیمون^[۵] آموخت و از سال ۱۹۵۵ روی صحنه رفت. در ۱۹۵۷، برای نخستین بار جلوی دوربین ظاهر شد. دو سال بعد با فیلم پسرعموها^[۶] آغاز به همکاری با کلود شابرول کرد که تا چند دهه ادامه پیدا کرد. با ماده آهوان^[۷] به شهرت بین‌المللی رسید. اودران تا اوایل دهۀ ۱۹۹۰ از ستارگان سینمای اروپا به شمار می‌آمد و جز در فیلم‌های فرانسوی در آثار کارگردانان اسپانیایی، دانمارکی، امریکایی و... نیز بازی کرد. در تلویزیون هم (از جمله در قطار سریع‌السير شرق^[۸]- ۱۹۷۹) فعالیت داشت. همسران اودران ژان لویی ترنتینیان^[۹] (از 1954 تا 1956) بازیگر و کلود شابرول کارگردان (از ۱۹۶۴ تا 1980م) بودند. پسرش، توماس شابرول^[۱۰]، نیز بازیگر است.

اودران برای ماده آهوان (شابرول) از جشنوارۀ برلین (1968)، قصاب^[۱۱] (شابرول) از جشنوارۀ سن سباستین (1970)، ویولت نوزیر^[۱۲] (شابرول) از سزار (1979) و جذابیت پنهان بورژوازی^[۱۳] (لوئیس بونوئل) و درست پیش از شبانگاه^[۱۴] (شابرول) از بفتا (هردو: 1973) برندهٔ جایزه شد.

کارنامۀ اودران و شابرول همان‌قدر به یکدیگر گره خورده که به دوران موج نوی سینمای فرانسه. آنان بیست و پنج فیلم با هم کار کردند و اودران در هیچ فیلم دیگری (جز جذابیت پنهان بورژوازی و ضیافت بابت^[۱۵]/ ساختۀ گابریل آکسل^[۱۶] دانمارکی) به اندازۀ آثار شابرول درخشش نداشت. با این همه حتی در فیلم‌های شابرول نیز تا پیش از ماده آهوان تنها چهرۀ ملیحش جلب نظر می‌کرد. اما با این فیلم، استعداد بازیگری‌اش را ثابت کرد. سردی آمیخته به خشونت چهره و رفتار و راه رفتن به‌خصوص، تصویر بازیگری مرموز و پیچیده را در ذهن به جای می‌گذاشت. به طوری که گاه او را با گرتا گاربو و مارلنه دیتریش^[۱۷] مقایسه کرده‌اند. اما به طور قطع او با آن دو یک تفاوت عمده داشت و آن این که برخلاف گاربو و دیتریش، سينما برای اودران صرفاً محملی برای جلوه‌گری‌هایش نبود، بلکه او همواره در خدمت سینما بود. از جمله بازی‌اش در زن بی‌وفا^[۱۸]، از یاد نرفتنی است. او در این فیلم در نقش زن بی‌وفایی (که مثل اغلب نقش‌هایی که ایفا کرده «هلن» نام دارد) ظاهر می‌شود و به طرز حیرت‌انگیزی بدون ردوبدل کردن گفت‌وگوهای معنادار، توانست درگیری درونی میان خود و شوهرش را به تصویر کشد. اودران مثل اغلب ستارگان غیرامریکایی، هرگز در فیلم‌های هالیوودی به موفقیت فیلم‌های فرانسوی خود دست نیافت. از اواخر دهۀ ۱۹۸۰ عمدتاً در نقش‌های دوم ظاهر شد و در بیش‌تر آنها، بدون به رخ کشیدن جذابیت‌های زنانه‌اش، موفق بود.

گزیدۀ فیلم‌های سینمایی

مونپارناس ۱۹ (ژاک بکر^[۱۹]- 1957)
پسرعموها (شابرول- 1959)
برج اسد (اریک رومر^[۲۰]- 1959)
زنان ساده (شابرول- 1960)
لاندرو (شابرول- 1962)
سرسخت‌ها (ژاک پیوتو^[۲۱]- 1964)
خط مرزی (شابرول- 1966)
ماده آهوان (شابرول- 1968)
زن بی‌وفا (شابرول- 1969)
قصاب (شابرول- 1970)
دوردست همچون عشق (فردریک روسيف^[۲۲]- 1970)
درست پیش از شبانگاه (شابرول- 1971)
جذابیت پنهان بورژوازی (لوئیس بونوئل- 1972)
سپس هیچ‌کس نبود (پیتر کالینسون^[۲۳]- 1974)
ونسان، فرانسوا ، پل و دیگران... (کلود سوته^[۲۴]- 1974)
هوا و هوس‌های مردم طبقۀ بالا (شاہرول- 1976)
ویولت نوزیر (شابرول- 1978)
یک سرخ بزرگ (ساموئل فولر^[۲۵]- 1980)
گردگیری (برتراند تاورنیه^[۲۶]- 1981)
مخمصه (شاہرول- 1985)
زن کولی (فیلیپ دو بروکا^[۲۷]- 1986)
ضیافت بابت (گابریل آکسل- 1987)
روزهای آرام در کلیشی (شابرول- 1990)
پسر کاسکونی (پاسکال اوبیه^[۲۸]- 1995)
مادلین (دیسی فون شرار مایر^[۲۹]- 1998)
نام همسرم موریس است (ژان ماری پوآر^[۳۰]- 2002)
دختری از موناکو (آن فونتین^[۳۱]- 2008)

↑ Colette Suzanne Jeannine Dacheville
↑ Michel Vitold
↑ Charles Dullin
↑ Tania Balachova
↑ René Simon
↑ Les Cousins
↑ Les Biches
↑ Orient-Express
↑ Jean-Louis Trintignant
↑ Thomas Chabrol
↑ Le Boucher
↑ Violette Nozière
↑ Le Charme discret de la bourgeoisie
↑ Juste avant la nuit
↑ Babettes gæstebud
↑ Gabriel Axel
↑ Marlene Dietrich
↑ La Femme infidèle
↑ Jacques Becker
↑ Éric Rohmer
↑ Jacques Pinoteau
↑ Frédéric Rossif
↑ Peter Collinson
↑ Claude Sautet
↑ Samuel Fuller
↑ Bertrand Tavernier
↑ Philippe de Broca
↑ Pascal Aubier
↑ Daisy von Scherler Mayer
↑ Jean-Marie Poiré
↑ Anne Fontaine

[1] Colette Suzanne Jeannine Dacheville

[2] Michel Vitold

[3] Charles Dullin

[4] Tania Balachova

[5] René Simon

[6] Les Cousins

[7] Les Biches

[8] Orient-Express

[9] Jean-Louis Trintignant

[10] Thomas Chabrol

[11] Le Boucher

[12] Violette Nozière

[13] Le Charme discret de la bourgeoisie

[14] Juste avant la nuit

[15] Babettes gæstebud

[16] Gabriel Axel

[17] Marlene Dietrich

[18] La Femme infidèle

[19] Jacques Becker

[20] Éric Rohmer

[21] Jacques Pinoteau

[22] Frédéric Rossif

[23] Peter Collinson

[24] Claude Sautet

[25] Samuel Fuller

[26] Bertrand Tavernier

[27] Philippe de Broca

[28] Pascal Aubier

[29] Daisy von Scherler Mayer

[30] Jean-Marie Poiré

[31] Anne Fontaine

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

[۲۷]

[۲۸]

[۲۹]

[۳۰]

[۳۱]

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 با نام کولیت سوزان ژانین داشه‌ویل<ref>Colette Suzanne Jeannine Dacheville</ref> به دنیا آمد. پس از اتمام تحصیلات متوسطه، تئاتر را زیر نظر استادانی مثل [[شارل دولن]]، میشل ویتولد<ref>Michel Vitold</ref>، چارلز دالین<ref>Charles Dullin</ref>، تانیا بالاچوا<ref>Tania Balachova</ref> و رنه سیمون<ref>René Simon</ref> آموخت و از سال ۱۹۵۵ روی صحنه رفت. در ۱۹۵۷، برای نخستین بار جلوی دوربین ظاهر شد. دو سال بعد با فیلم ''پسرعموها''<ref>''Les Cousins''</ref> آغاز به همکاری با [[کلود شابرول]] کرد که تا چند دهه ادامه پیدا کرد. با ''ماده آهوان''<ref>''Les Biches''</ref> به شهرت بین‌المللی رسید. اودران تا اوایل دهۀ ۱۹۹۰ از ستارگان سینمای اروپا به شمار می‌آمد و جز در فیلم‌های فرانسوی در آثار کارگردانان اسپانیایی، دانمارکی، امریکایی و... نیز بازی کرد. در تلویزیون هم (از جمله در ''قطار سریع‌السير شرق''<ref>''Orient-Express''</ref>- ۱۹۷۹) فعالیت داشت. همسران اودران ژان لویی ترنتینیان<ref>Jean-Louis Trintignant</ref> (از 1954 تا 1956) بازیگر و کلود شابرول کارگردان (از ۱۹۶۴ تا 1980م) بودند. پسرش، توماس شابرول<ref>Thomas Chabrol</ref>، نیز بازیگر است.
-اودران برای ''ماده آهوان'' (شابرول) از جشنوارۀ برلین (1968)، ''قصاب''<ref>''Le Boucher''</ref> (شابرول) از جشنوارۀ سن سباستین (1970)، ''ویولت نوزیر''<ref>''Violette Nozière''</ref> (شابرول) از سزار (1979) و جذابیت پنهان بورژوازی<ref>''Le Charme discret de la bourgeoisie''</ref> (لوئیس بونوئل) و ''درست پیش از شبانگاه''<ref>''Juste avant la nuit''</ref> (شابرول) از بفتا (هردو: 1973) برندهٔ جایزه شد.
+اودران برای ''ماده آهوان'' (شابرول) از جشنوارۀ برلین (1968)، ''قصاب''<ref>''Le Boucher''</ref> (شابرول) از جشنوارۀ سن سباستین (1970)، ''ویولت نوزیر''<ref>''Violette Nozière''</ref> (شابرول) از سزار (1979) و جذابیت پنهان بورژوازی<ref>''Le Charme discret de la bourgeoisie''</ref> ([[لوییس بونویل (۱۹۰۰ـ۱۹۸۳)|لوئیس بونوئل]]) و ''درست پیش از شبانگاه''<ref>''Juste avant la nuit''</ref> (شابرول) از بفتا (هردو: 1973) برندهٔ جایزه شد.
+کارنامۀ اودران و شابرول همان‌قدر به یکدیگر گره خورده که به دوران [[موج نو (سینما)|موج نوی سینمای فرانسه]]. آنان بیست و پنج فیلم با هم کار کردند و اودران در هیچ فیلم دیگری (جز ''جذابیت پنهان بورژوازی'' و ''ضیافت بابت''<ref>''<bdi>Babettes gæstebud</bdi>''</ref>/ ساختۀ گابریل آکسل<ref>''<bdi>Gabriel Axel</bdi>''</ref> دانمارکی) به اندازۀ آثار شابرول درخشش نداشت. با این همه حتی در فیلم‌های شابرول نیز تا پیش از ''ماده آهوان'' تنها چهرۀ ملیحش جلب نظر می‌کرد. اما با این فیلم، استعداد بازیگری‌اش را ثابت کرد. سردی آمیخته به خشونت چهره و رفتار و راه رفتن به‌خصوص، تصویر بازیگری مرموز و پیچیده را در ذهن به جای می‌گذاشت. به طوری که گاه او را با [[گرتا گاربو]] و مارلنه دیتریش<ref>Marlene Dietrich </ref> مقایسه کرده‌اند. اما به طور قطع او با آن دو یک تفاوت عمده داشت و آن این که برخلاف گاربو و دیتریش، سينما برای اودران صرفاً محملی برای جلوه‌گری‌هایش نبود، بلکه او همواره در خدمت سینما بود. از جمله بازی‌اش در زن بی‌وفا<ref>''La Femme infidèle''</ref>، از یاد نرفتنی است. او در این فیلم در نقش زن بی‌وفایی (که مثل اغلب نقش‌هایی که ایفا کرده «هلن» نام دارد) ظاهر می‌شود و به طرز حیرت‌انگیزی بدون ردوبدل کردن گفت‌وگوهای معنادار، توانست درگیری درونی میان خود و شوهرش را به تصویر کشد. اودران مثل اغلب ستارگان غیرامریکایی، هرگز در فیلم‌های هالیوودی به موفقیت فیلم‌های فرانسوی خود دست نیافت. از اواخر دهۀ ۱۹۸۰ عمدتاً در نقش‌های دوم ظاهر شد و در بیش‌تر آنها، بدون به رخ کشیدن جذابیت‌های زنانه‌اش، موفق بود.
+'''گزیدۀ فیلم‌های سینمایی'''
+* ''مونپارناس ۱۹'' (ژاک بکر<ref>Jacques Becker</ref>- 1957)
+* ''پسرعموها'' (شابرول- 1959)
+* ''برج اسد'' (اریک رومر<ref>Éric Rohmer</ref>- 1959)
+* ''زنان ساده'' (شابرول- 1960)
+* ''لاندرو'' (شابرول- 1962)
+* ''سرسخت‌ها'' (ژاک پیوتو<ref>Jacques Pinoteau</ref>- 1964)
+* ''خط مرزی'' (شابرول- 1966)
+* ''ماده آهوان'' (شابرول- 1968)
+* زن بی‌وفا (شابرول- 1969)
+* ''قصاب'' (شابرول- 1970)
+* ''دوردست همچون عشق'' (فردریک روسيف<ref>Frédéric Rossif</ref>- 1970)
+* ''درست پیش از شبانگاه'' (شابرول- 1971'')''
+* ''جذابیت پنهان بورژوازی'' (لوئیس بونوئل- 1972)
+* ''سپس هیچ‌کس نبود'' (پیتر کالینسون<ref>Peter Collinson</ref>- 1974)
+* ''ونسان، فرانسوا ، پل و دیگران...'' (کلود سوته<ref>Claude Sautet</ref>- 1974)
+* ''هوا و هوس‌های مردم طبقۀ بالا'' (شاہرول- 1976)
+* ''ویولت نوزیر'' (شابرول- 1978)
+* ''یک سرخ بزرگ'' (ساموئل فولر<ref>Samuel Fuller </ref>- 1980)
+* ''گردگیری'' (برتراند تاورنیه<ref>Bertrand Tavernier</ref>- 1981)
+* ''مخمصه'' (شاہرول- 1985)
+* ''زن کولی'' (فیلیپ دو بروکا<ref>Philippe de Broca</ref>- 1986)
+* ''ضیافت بابت'' (گابریل آکسل- 1987)
+* ''روزهای آرام در کلیشی'' (شابرول- 1990)
+* ''پسر کاسکونی'' (پاسکال اوبیه<ref>Pascal Aubier</ref>- 1995)
+* ''مادلین'' (دیسی فون شرار مایر<ref>Daisy von Scherler Mayer</ref>- 1998)
+* ''نام همسرم موریس است'' (ژان ماری پوآر<ref>Jean-Marie Poiré</ref>- 2002)
+* ''دختری از موناکو'' (آن فونتین<ref>Anne Fontaine</ref>- 2008)
-کارنامۀ اودران و شابرول همان‌قدر به یکدیگر گره خورده که به دوران [[موج نو (سینما)|موج نوی سینمای فرانسه]]. آنان بیست و پنج فیلم با هم کار کردند و اودران در هیچ فیلم دیگری (جز ''جذابیت پنهان بورژوازی'' و ''ضیافت بابت''<ref>''<bdi>Babettes gæstebud</bdi>''</ref>/ ساختۀ گابریل آکسل<ref>''<bdi>Gabriel Axel</bdi>''</ref> دانمارکی) به اندازۀ آثار شابرول درخشش نداشت. با این همه حتی در فیلم‌های شابرول نیز تا پیش از ''ماده آهوان'' تنها چهرۀ ملیحش جلب نظر می‌کرد. اما با این فیلم، استعداد بازیگری‌اش را ثابت کرد. سردی آمیخته به خشونت چهره و رفتار و راه رفتن به‌خصوص، تصویر بازیگری مرموز و پیچیده را در ذهن به جای می‌گذاشت. به طوری که گاه او را با [[گرتا گاربو]] و مارلنه دیتریش<ref>Marlene Dietrich </ref> مقایسه کرده‌اند. اما به طور قطع او با آن دو یک تفاوت عمده داشت و آن این که برخلاف گاربو و دیتریش، سينما برای اودران صرفاً محملی برای جلوه‌گری‌هایش نبود، بلکه او همواره در خدمت سینما بود. از جمله بازی‌اش در زن بی‌وفا<ref>''La Femme infidèle''</ref>، از یاد نرفتنی است. او در این فیلم در نقش زن بی‌وفایی (که مثل اغلب نقش‌هایی که ایفا کرده «هلن» نام دارد) ظاهر می‌شود و به طرز حیرت‌انگیزی بدون ردوبدل کردن گفت‌وگوهای معنادار، توانست درگیری درونی میان خود و شوهرش را به تصویر کشد. اودران مثل اغلب ستارگان غیرامریکایی، هرگز در فیلم‌های هالیوودی به موفقیت فیلم‌های فرانسوی خود دست نیافت. از اواخر دهۀ ۱۹۸۰ عمدتاً در نقش‌های دوم ظاهر شد و در بیش‌تر آنها، بدون به رخ کشیدن جذابیت‌های زنانه‌اش، موفق بود.
 ----