اشلیمر، یوهان (۱۸۱۹-۱۸۸۱م): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:


اِشلیمِر، یوهان (قرن ۱۳ق)(Schleimmer, Johann)<br>
لوئیز شلیمِر، یوهان (رتردام هلند 1818 - تهران 1881م) (Louis Schlimmer, Johan) <br>


{{جعبه زندگینامه
{{جعبه زندگینامه
خط ۲۹: خط ۲۹:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}}<p>پزشک هلندی مقیم ایران، معروف به دکتر اشلیمر هلندی (حکیم شِلیمر فِلَمَنْگی). در ۱۸۵۱م پس از دو سال اقامت در [[حلب، شهر (سوریه)|حلب]]، از راه [[بغداد]] وارد ایران شد. وی برخلاف سایر معلمین [[دارالفنون]]، خودش به ایران آمده است و پس از چند سال سکونت و طبابت آزاد در ایران، به شهرت رسید و همین شهرت سبب شد که او را پس از دکتر پولاک برای معلمی دارالفنون استخدام نمایند. در طی چند سال اقامت در ایران، به نقاط مختلفی ازجمله [[بلوچستان، ناحیه|بلوچستان]] و [[بندرعباس، شهر|بندرعباس]] سفر کرد و درباره بیماری‌های پیوک، سالک، جذام و آبله مطالعه نمود و در طی این مدت با طب ایرانی و عقاید و زبان فارسی به خوبی آشنا شد. وی در ۱۲۶۷ق گوسالۀ دوسری را در [[رشت، شهر|رشت]] تشریح کرد. در علم بلورسازی نیز تبحر داشت. مهم‌ترین اثر طبی وی ''فرهنگ پزشکی فرانسه ـ فارسی'' اوست که در واقع نوعی دایرة‌المعارف طبی محسوب می‌شود. اصل تألیف این کتاب در ۱۸۷۴ است و آخرین‌بار در ۱۳۴۹ش توسط [[دانشگاه تهران]] به چاپ رسیده است. از دیگر آثار وی می‌توان به کتاب‌های شیمی حیوانی به نام ''سِرّالحکمة'' و امراض پوست به نام ''زینت‌الابدان'' و نیز یک کتاب فارماکو دینامیکی و یک کتاب مفردات پزشکی اشاره نمود. اشلیمر در ۱۸۸۰ درگذشت و محل دفن او را گورستان پروتستان‌های اکبرآباد نوشته‌اند.</p>
}}<p>(معروف به دکتر شلیمر هلندی (حکیم شِلیمر فِلَمَنْگی) پزشک هلندی مقیم ایران در دورۀ پادشاهی [[ناصرالدین شاه قاجار]] (قرن 13ق). او در ۱۸۵۱م پس از دو سال اقامت در [[حلب، شهر (سوریه)|حلب]]، از راه [[بغداد]] وارد ایران شد. برخلاف سایر معلمین [[دارالفنون]]، وی خودش به ایران آمده است و پس از چند سال سکونت و طبابت آزاد در ایران، به شهرت رسید و همین شهرت سبب شد که او را پس از دکتر پولاک برای معلمی دارالفنون استخدام نمایند. در طی چند سال اقامت در ایران، به نقاط مختلفی ازجمله [[بلوچستان، ناحیه|بلوچستان]] و [[بندرعباس، شهر|بندرعباس]] سفر کرد و درباره بیماری‌های پیوک، سالک، جذام و آبله مطالعه نمود و در طی این مدت با طب ایرانی و عقاید و زبان فارسی به خوبی آشنا شد. وی در ۱۲۶۷ق گوسالۀ دوسری را در [[رشت، شهر|رشت]] تشریح کرد. در علم بلورسازی نیز تبحر داشت. مهم‌ترین اثر طبی وی ''فرهنگ پزشکی فرانسه ـ فارسی'' اوست که در واقع نوعی دایرة‌المعارف طبی محسوب می‌شود. اصل تألیف این کتاب در ۱۸۷۴م (1291ق) است و آخرین‌بار در ۱۳۴۹ش توسط [[دانشگاه تهران]] به چاپ رسیده است. از دیگر آثار وی می‌توان به کتاب‌های شیمی حیوانی به نام ''سِرّالحکمة'' و امراض پوست به نام ''زینت‌الابدان'' و نیز یک کتاب فارماکو دینامیکی و یک کتاب مفردات پزشکی اشاره نمود. شلیمر در ۱۸۸1م (1298ق) درگذشت و محل دفن او را گورستان پروتستان‌های اکبرآباد نوشته‌اند.</p>
<br><!--11366500-->
<br><!--11366500-->
[[رده:پزشکی]]
[[رده:پزشکی]]
[[رده:اشخاص و آثار، تاریخ پزشکی]]
[[رده:اشخاص و آثار، تاریخ پزشکی]]

نسخهٔ ‏۳۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۱

لوئیز شلیمِر، یوهان (رتردام هلند 1818 - تهران 1881م) (Louis Schlimmer, Johan)

یوهان اشلیمر
Johann Schleimmer
درگذشت ۱۸۸۰م
محل زندگی هلند- ایران
ملیت هلندی
شغل و تخصص اصلی پزشک
دوره قرن ۱۳ق
آثار فرهنگ پزشکی فرانسه- فارسی (۱۳۴۹ش، دانشگاه تهران)، سِرّالحکمة و زینت‌الابدان
گروه مقاله پزشکی

(معروف به دکتر شلیمر هلندی (حکیم شِلیمر فِلَمَنْگی) پزشک هلندی مقیم ایران در دورۀ پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار (قرن 13ق). او در ۱۸۵۱م پس از دو سال اقامت در حلب، از راه بغداد وارد ایران شد. برخلاف سایر معلمین دارالفنون، وی خودش به ایران آمده است و پس از چند سال سکونت و طبابت آزاد در ایران، به شهرت رسید و همین شهرت سبب شد که او را پس از دکتر پولاک برای معلمی دارالفنون استخدام نمایند. در طی چند سال اقامت در ایران، به نقاط مختلفی ازجمله بلوچستان و بندرعباس سفر کرد و درباره بیماری‌های پیوک، سالک، جذام و آبله مطالعه نمود و در طی این مدت با طب ایرانی و عقاید و زبان فارسی به خوبی آشنا شد. وی در ۱۲۶۷ق گوسالۀ دوسری را در رشت تشریح کرد. در علم بلورسازی نیز تبحر داشت. مهم‌ترین اثر طبی وی فرهنگ پزشکی فرانسه ـ فارسی اوست که در واقع نوعی دایرة‌المعارف طبی محسوب می‌شود. اصل تألیف این کتاب در ۱۸۷۴م (1291ق) است و آخرین‌بار در ۱۳۴۹ش توسط دانشگاه تهران به چاپ رسیده است. از دیگر آثار وی می‌توان به کتاب‌های شیمی حیوانی به نام سِرّالحکمة و امراض پوست به نام زینت‌الابدان و نیز یک کتاب فارماکو دینامیکی و یک کتاب مفردات پزشکی اشاره نمود. شلیمر در ۱۸۸1م (1298ق) درگذشت و محل دفن او را گورستان پروتستان‌های اکبرآباد نوشته‌اند.