میرزا احمد کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا احمد کاشانی | میرزا احمد کاشانی | ||
(نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] در قرن 13ق، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ [[صبا، فتح علی خان|فتح علی خان صبا]]. پدرش، وزیر [[لطفعلی خان زند]] بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی شاه قاجار]] و از ندیمان دربارش بود که | (نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] در قرن 13ق، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ [[صبا، فتح علی خان|فتح علی خان صبا]]. پدرش، وزیر [[لطفعلی خان زند]] بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی شاه قاجار]] و از ندیمان دربارش بود که پس از استقرار عباس میرزا در آذربایجان، از دارالخلافه به آن‌جا رفت و نزد او مقام و منزلت ویژه‌ای پیدا کرد و از منشیان خاص او شد. | ||
او در قالب‌های گوناگون قصیده، غزل، رباعی، مثنوی، ترکیب‌بند و قطعه طبع‌آزمایی کرده، هرچند گرایش‌اش بیشتر به قصیده و غزل است. میرزا احمد چهارده قصیده نیز در مدح پیامبر (ص) و پیشوایان دین سروده است. | |||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۱۲ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۴۲
میرزا احمد کاشانی
(نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ قاجار در قرن 13ق، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ فتح علی خان صبا. پدرش، وزیر لطفعلی خان زند بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران فتحعلی شاه قاجار و از ندیمان دربارش بود که پس از استقرار عباس میرزا در آذربایجان، از دارالخلافه به آن‌جا رفت و نزد او مقام و منزلت ویژه‌ای پیدا کرد و از منشیان خاص او شد.
او در قالب‌های گوناگون قصیده، غزل، رباعی، مثنوی، ترکیب‌بند و قطعه طبع‌آزمایی کرده، هرچند گرایش‌اش بیشتر به قصیده و غزل است. میرزا احمد چهارده قصیده نیز در مدح پیامبر (ص) و پیشوایان دین سروده است.