محمد عاصمی (نویسنده): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
نویسنده، شاعر و روزنامه‌نگار ایرانی . پس از آن‌که دوره‌های تحصیلی ابتدایی و متوسطه را به پایان رساند به معلمی مشغول شد. بعدتر از دانشگاه تهران در رشتۀ ادبیات فارسی دانشنامۀ کارشناسی گرفت و به فعالیت‌های سیاسی روی آورد. در دهۀ 1320ش در تهران نزد [[عبدالحسین نوشین]] آموزش بازیگری دید و به کار نمایش پرداخت و در [[تیاتر سعدی|تئاتر سعدی]] روی صحنه رفت. در همین دوران که عضو کمیتۀ مرکزی حزب توده بود، با [[ایرن زازیانس]] ازدواج کرد. بازی در نمایش ''بادبزن خانوم واندرمیر'' که نقش اول آن را همسرش ایفا می‌کرد، از جمله نقاط عطف بازیگری او به حساب می‌آید (1329ش). | نویسنده، شاعر و روزنامه‌نگار ایرانی . پس از آن‌که دوره‌های تحصیلی ابتدایی و متوسطه را به پایان رساند به معلمی مشغول شد. بعدتر از دانشگاه تهران در رشتۀ ادبیات فارسی دانشنامۀ کارشناسی گرفت و به فعالیت‌های سیاسی روی آورد. در دهۀ 1320ش در تهران نزد [[عبدالحسین نوشین]] آموزش بازیگری دید و به کار نمایش پرداخت و در [[تیاتر سعدی|تئاتر سعدی]] روی صحنه رفت. در همین دوران که عضو کمیتۀ مرکزی حزب توده بود، با [[ایرن زازیانس]] ازدواج کرد. بازی در نمایش ''بادبزن خانوم واندرمیر'' که نقش اول آن را همسرش ایفا می‌کرد، از جمله نقاط عطف بازیگری او به حساب می‌آید (1329ش). | ||
محمد عاصمی در کنار فعالیت‌های نمایشی به کار نویسندگی و سرودن شعر نیز می‌پرداخت و آثار او با نام‌های مستعار بهروز جهانگیر و شِرنگ در مطبوعات به چاپ می‌رسید. اولین اثر او ''یادداشت‌های یک معلم'' به صورت پاورقی در روزنامۀ ''زبان ملت'' چاپ شد (1335ش). دو سال بعد از آن کتاب ''سیماجان'' در قالب نامه‌نگاری با مضمونی عاشقانه-سیاسی با امضای شرنگ در مجلۀ [[سپید و سیاه]] به چاپ رسید. | محمد عاصمی در کنار فعالیت‌های نمایشی به کار نویسندگی و سرودن شعر نیز می‌پرداخت و آثار او با نام‌های مستعار بهروز جهانگیر و شِرنگ در مطبوعات به چاپ می‌رسید. اولین اثر او ''یادداشت‌های یک معلم'' به صورت پاورقی در روزنامۀ ''زبان ملت'' چاپ شد (1335ش). دو سال بعد از آن کتاب ''سیماجان'' در قالب نامه‌نگاری با مضمونی عاشقانه-سیاسی با امضای شرنگ در مجلۀ [[سپید و سیاه]] به چاپ رسید. وی در اوایل دهۀ 1340ش به دلیل بازداشت اعضای حزب توده، به ناگزیر به آلمان مهاجرت کرد و از فروردین 1342 در مونیخ ماهنامۀ ادبی ''کاوه'' را به یاد نشریۀ مهمی که نیم قرن پیش از آن با همین نام به همت [[محمد قزوینی|علامه محمد قزوینی]] منتشر می‌شد تأسیس کرد. با مجلۀ ''کاوه'' تعداد زیادی از نویسندگان و پژوهشگران شاخص ایرانی (عمدتاً مقیم اروپا) چون [[محمدعلی جمال زاده|محمدعلی جمالزاده]]، [[پرویز ناتل خانلری]]، [[علی دشتی]]، [[عباس زریاب خویی]]، [[بزرگ علوی]]، [[احسان طبری]]، [[محمود تفضلی]]، [[علینقی منزوی]] و [[علی اکبر سعیدی سیرجانی|علی‌اکبر سعیدی سیرجانی]] همکاری داشتند. از محمد عاصمی آثار فراوانی در زمینه‌های مختلف به صورت مقاله، شعر، داستان و ترجمه باقی مانده است. وی براثر عوارض سرطان مری درگذشت. | ||
---- | ---- | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | [[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | ||
[[رده:رسانه های نوشتاری ایران]] | [[رده:رسانه های نوشتاری ایران]] | ||
نسخهٔ ۱ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۲۶
محمد عاصمی (بابل 1304- مونیخ 21 آذر 1388ش)
نویسنده، شاعر و روزنامه‌نگار ایرانی . پس از آن‌که دوره‌های تحصیلی ابتدایی و متوسطه را به پایان رساند به معلمی مشغول شد. بعدتر از دانشگاه تهران در رشتۀ ادبیات فارسی دانشنامۀ کارشناسی گرفت و به فعالیت‌های سیاسی روی آورد. در دهۀ 1320ش در تهران نزد عبدالحسین نوشین آموزش بازیگری دید و به کار نمایش پرداخت و در تئاتر سعدی روی صحنه رفت. در همین دوران که عضو کمیتۀ مرکزی حزب توده بود، با ایرن زازیانس ازدواج کرد. بازی در نمایش بادبزن خانوم واندرمیر که نقش اول آن را همسرش ایفا می‌کرد، از جمله نقاط عطف بازیگری او به حساب می‌آید (1329ش).
محمد عاصمی در کنار فعالیت‌های نمایشی به کار نویسندگی و سرودن شعر نیز می‌پرداخت و آثار او با نام‌های مستعار بهروز جهانگیر و شِرنگ در مطبوعات به چاپ می‌رسید. اولین اثر او یادداشت‌های یک معلم به صورت پاورقی در روزنامۀ زبان ملت چاپ شد (1335ش). دو سال بعد از آن کتاب سیماجان در قالب نامه‌نگاری با مضمونی عاشقانه-سیاسی با امضای شرنگ در مجلۀ سپید و سیاه به چاپ رسید. وی در اوایل دهۀ 1340ش به دلیل بازداشت اعضای حزب توده، به ناگزیر به آلمان مهاجرت کرد و از فروردین 1342 در مونیخ ماهنامۀ ادبی کاوه را به یاد نشریۀ مهمی که نیم قرن پیش از آن با همین نام به همت علامه محمد قزوینی منتشر می‌شد تأسیس کرد. با مجلۀ کاوه تعداد زیادی از نویسندگان و پژوهشگران شاخص ایرانی (عمدتاً مقیم اروپا) چون محمدعلی جمالزاده، پرویز ناتل خانلری، علی دشتی، عباس زریاب خویی، بزرگ علوی، احسان طبری، محمود تفضلی، علینقی منزوی و علی‌اکبر سعیدی سیرجانی همکاری داشتند. از محمد عاصمی آثار فراوانی در زمینه‌های مختلف به صورت مقاله، شعر، داستان و ترجمه باقی مانده است. وی براثر عوارض سرطان مری درگذشت.