ارزوئیه، شهرستان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
ارزوئیه، شهرستان (County) Orzuiyeh | ارزوئیه، شهرستان (County) Orzuiyeh | ||
[[پرونده:2042170305.jpg|بندانگشتی|تقسیمات شهرستان ارزوئیه]] | [[پرونده:2042170305.jpg|بندانگشتی|تقسیمات شهرستان ارزوئیه]] | ||
واقع در [[کرمان، استان|استان کرمان]]، مشتمل بر بخش‌های مرکزی و صوغان، با مرکزیت اداری [[ | واقع در [[کرمان، استان|استان کرمان]]، مشتمل بر بخش‌های مرکزی و صوغان، با مرکزیت اداری [[ارزوئیه|شهر ارزوئیه]]. در اواخر سال 1389ش با جدا شدن از [[بافت، شهرستان|شهرستان بافت]] به شهرستان ارتقاء یافته است. براساس سرشماری سراسری سال 1395ش جمعیت شهرستان ارزوئیه 38,510نفر است. این شهرستان که در نواحی جنوب غربی استان کرمان واقع است، شامل پنج دهستان به نام‌های ارزوئیه، وکیل‌آباد، دهسرد، امیرآباد و صوغان و دو شهرِ ارزوئیه و علی‌آباد می‌شود. از شمال با شهرستان بافت، از شرق با شهرستان‌های [[جیرفت، شهرستان|جیرفت]] و فاریاب، و از جنوب و غرب با [[حاجی آباد، شهرستان|شهرستان حاجی‌آباد]] ([[هرمزگان، استان|استان هرمزگان)]] محدود می‌شود. | ||
اقلیم ارزوئیه با ارتفاع 1,085متر از سطح آب‌های آزاد (مرکز شهرستان)، گرم و خشک با زمستان‌های معتدل و بارش زیر متوسط کشور در زمستان است. آب آشامیدنی و کشاورزی مردم این شهرستان، که منطقه‌ای دشتی و میانکوهی است، عمدتاً از طریق قنات و چاه‌های عمیق تأمین می‌شود. رودخانه‌های این شهرستان همه فصلی‌اند و مهم‌ترین آنها رودی‌ست که از به‌هم پیوستن چند رود محلی شکل گرفته و به سمت غرب، تا پیوستن به رودخانۀ حاجی‌آباد (استان هرمزگان) جریان دارد. مهم‌ترین کوه‌های این شهرستان در نواحی شمالی آن قرار دارد که بلندای هیچ‌کدام از ارتفاعات آن بیشتر از 1000متر نیست. | اقلیم ارزوئیه با ارتفاع 1,085متر از سطح آب‌های آزاد (مرکز شهرستان)، گرم و خشک با زمستان‌های معتدل و بارش زیر متوسط کشور در زمستان است. آب آشامیدنی و کشاورزی مردم این شهرستان، که منطقه‌ای دشتی و میانکوهی است، عمدتاً از طریق قنات و چاه‌های عمیق تأمین می‌شود. رودخانه‌های این شهرستان همه فصلی‌اند و مهم‌ترین آنها رودی‌ست که از به‌هم پیوستن چند رود محلی شکل گرفته و به سمت غرب، تا پیوستن به رودخانۀ حاجی‌آباد (استان هرمزگان) جریان دارد. مهم‌ترین کوه‌های این شهرستان در نواحی شمالی آن قرار دارد که بلندای هیچ‌کدام از ارتفاعات آن بیشتر از 1000متر نیست. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۸
| ارزوئیه، شهرستان | |
|---|---|
| کشور | پرونده:Flag of Iran.svg ایران |
| استان | کرمان |
| بخش | مرکزی و صوغان |
| جمعیت | 38,510نفر (1395ش) |
| موقعیت | نواحی جنوب غربی استان کرمان |
| نوع اقلیم | گرم و خشک |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱,۰۸۵متر (مرکز شهرستان) |
| تولیدات و صنایع مهم | گندم، جو، پنبه، گیاهان علوفه‌ای، دانه‌های روغنی، مركبات، پسته، خرما |
| نام لاتین | Orzuiyeh |
| شهر ها و آبادی های مهم | شهرهای ارزوئیه و علی‌آباد |
ارزوئیه، شهرستان (County) Orzuiyeh
واقع در استان کرمان، مشتمل بر بخش‌های مرکزی و صوغان، با مرکزیت اداری شهر ارزوئیه. در اواخر سال 1389ش با جدا شدن از شهرستان بافت به شهرستان ارتقاء یافته است. براساس سرشماری سراسری سال 1395ش جمعیت شهرستان ارزوئیه 38,510نفر است. این شهرستان که در نواحی جنوب غربی استان کرمان واقع است، شامل پنج دهستان به نام‌های ارزوئیه، وکیل‌آباد، دهسرد، امیرآباد و صوغان و دو شهرِ ارزوئیه و علی‌آباد می‌شود. از شمال با شهرستان بافت، از شرق با شهرستان‌های جیرفت و فاریاب، و از جنوب و غرب با شهرستان حاجی‌آباد (استان هرمزگان) محدود می‌شود.
اقلیم ارزوئیه با ارتفاع 1,085متر از سطح آب‌های آزاد (مرکز شهرستان)، گرم و خشک با زمستان‌های معتدل و بارش زیر متوسط کشور در زمستان است. آب آشامیدنی و کشاورزی مردم این شهرستان، که منطقه‌ای دشتی و میانکوهی است، عمدتاً از طریق قنات و چاه‌های عمیق تأمین می‌شود. رودخانه‌های این شهرستان همه فصلی‌اند و مهم‌ترین آنها رودی‌ست که از به‌هم پیوستن چند رود محلی شکل گرفته و به سمت غرب، تا پیوستن به رودخانۀ حاجی‌آباد (استان هرمزگان) جریان دارد. مهم‌ترین کوه‌های این شهرستان در نواحی شمالی آن قرار دارد که بلندای هیچ‌کدام از ارتفاعات آن بیشتر از 1000متر نیست.
غیر از مردمان فارس شهرنشین ارزوئیه، مردم این شهرستان عمدتاً از عشایر شیعیِ لر و ترک و لکِ یکجانشین شده‌اند که در دهه‌های پیش‌تر خانه‌های روستاهای این شهرستان ییلاقات آنها بوده. به این ترتیب بیش از 80درصد از جمعیت شهرستان روستانشینان هستند و شغل آنها کشاورزی، باغداری و دامداری است. مهم‌ترین محصولات کشاورزی و باغی ارزوئیه گندم، جو، پنبه، گیاهان علوفه‌ای، دانه‌های روغنی، مركبات، پسته، خرما، انار، انگور و در سطح خیلی محدودتری برنج است.