گرکو، ژولیت (۱۹۲۷): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:36060000- 2.jpg|جایگزین=ژولیت گرکو|بندانگشتی|ژولیت گرکو]]
[[پرونده:36060000- 2.jpg|جایگزین=ژولیت گرکو|بندانگشتی|ژولیت گرکو]]
{{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}ژولیت‌ گرکو (۱۹۲۷- فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م) (Greco, Juliette)
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ژولیت‌ گرکو|نام=Juliette Greco|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۹۲۷م|تاریخ مرگ=فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م|دوره زندگی=|ملیت=فرانسوی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=خواننده و بازیگر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=اورفه (۱۹۴۹)، اِلِنا و مردان (۱۹۵۵)، خورشید همچنان طلوع می‌کند (۱۹۵۷)|خویشاوندان سرشناس=میشل پیکولی (همسر سابق)|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}


خواننده و بازیگر فرانسوی. به جریانِ پیشتاز فرهنگِ کافه‌های کرانۀ غربیِ پاریس پس از جنگ جهانی دوم تعلق داشت و در آوازهای خود سروده‌هایی از ژاک پر‌ور<ref>Jacques Prévert
ژولیت‌ گرکو (۱۹۲۷- فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م)
</ref> (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. موسیقیِ بیشتر این آوازها را ژوزف کوزما<ref>Joseph Kosma </ref> (۱۹۰۵ـ‌۱۹۶۹) می‌نوشت. در چندین فیلم ازجمله در ''اورفه''<ref>''Orphée ''</ref> (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو<ref>Jean Cocteau </ref> و فیلمِ ''اِلِنا و مردان''<ref>''Eléna et les Hommes''</ref> (۱۹۵۵) ساختۀ ژان رنوار<ref> Jean Renoir </ref> ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور<ref>Serges Gainsbourg </ref> و ژاک برِل<ref>Jacques Brel</ref> را می‌خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به پاریس رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو<ref> Le Tabou </ref> در خیابانِ دوفینه<ref>Dauphine </ref> به‌ کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ اگزیستانسیالیسم<ref>muse of existentialism </ref> می‌دانستند. حلقۀ پیرامونِ او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون آلبر کامو<ref>Albert Camus </ref>، ژان پل سارتر<ref>Jean-Paul Sartre </ref>، سیمون دو بووار<ref>Simone de Beauvoir </ref> و موریس مرلوپونتی<ref>Maurice Merleau-Ponty</ref> تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ داریل اف زانوک<ref> Darryl F Zanuck </ref>، ازجمله ''خورشید همچنان طلوع می‌کند''<ref>Rises  The Sun Also</ref> (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی‌نامۀ خودنوشتش با عنوانِ ''عنّاب''<ref>''Jujube''</ref>در ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.
 
(Greco, Juliette)
[[پرونده:Greco, Juliette.jpg|بندانگشتی|ژولیت گرکو]]
خواننده و بازیگر فرانسوی. به جریان پیشتاز فرهنگ کافه‌های کرانۀ غربی پاریس پس از [[جنگ جهانی دوم]] تعلق داشت و در آوازهای خود سروده‌هایی از [[پرور، ژاک (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷)|ژاک پر‌ور]]<ref>Jacques Prévert
</ref> (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. موسیقی بیشتر این آوازها را [[کوزما، ژوزف|ژوزف کوزما]]<ref>Joseph Kosma </ref> (۱۹۰۵ـ‌۱۹۶۹) می‌نوشت. در چندین فیلم ازجمله در ''اورفه''<ref>''Orphée ''</ref> (۱۹۴۹) اثر [[کوکتو، ژان (۱۸۸۹ـ۱۹۶۳)|ژان کوکتو]]<ref>Jean Cocteau </ref> و فیلمِ ''اِلِنا و مردان''<ref>''Eléna et les Hommes''</ref> (۱۹۵۵) ساختۀ [[رنوار، ژان (۱۸۹۴ـ۱۹۷۹)|ژان رنوار]]<ref> Jean Renoir </ref> ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور<ref>Serges Gainsbourg </ref> و [[برل، ژاک (۱۹۲۹ـ۱۹۷۸)|ژاک برِل]]<ref>Jacques Brel</ref> را می‌خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به [[پاریس، شهر|پاریس]] رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو<ref> Le Tabou </ref> در خیابان دوفینه<ref>Dauphine </ref> به‌ کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ [[اگزیستانسیالیسم]]<ref>muse of existentialism </ref> می‌دانستند. حلقۀ پیرامون او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون [[کامو، آلبر (۱۹۱۳ـ۱۹۶۰)|آلبر کامو]]<ref>Albert Camus </ref>، [[سارتر، ژان پل (۱۹۰۵ـ۱۹۸۰)|ژان پل سارتر]]<ref>Jean-Paul Sartre </ref>، [[بوووار، سیمون دو (۱۹۰۸ـ۱۹۸۶)|سیمون دو بووار]]<ref>Simone de Beauvoir </ref> و [[مرلوپونتی، موریس (۱۹۰۸ـ۱۹۶۱)|موریس مرلوپونتی]]<ref>Maurice Merleau-Ponty</ref> تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ [[زانوک، داریل (۱۹۰۲ـ ۱۹۷۹)|داریل اف زانوک]]<ref> Darryl F Zanuck </ref>، ازجمله ''خورشید همچنان طلوع می‌کند''<ref>Rises  The Sun Also</ref> (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی‌نامۀ خودنوشتش با عنوان ''عنّاب''<ref>''Jujube''</ref>در ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.


بین سال‌های 1966 تا 1977 همسر [[میشل پیکولی]]، بازیگر بود.&nbsp;
بین سال‌های 1966 تا 1977 همسر [[میشل پیکولی]]، بازیگر بود.&nbsp;
خط ۱۲: خط ۱۶:
[[Category:مدرن جهان]]
[[Category:مدرن جهان]]
<references />
<references />
[[رده:تئاتر]]
[[رده:جهان - اشخاص و گروه ها]]

نسخهٔ ‏۸ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۴۴

ژولیت گرکو
ژولیت گرکو
ژولیت‌ گرکو
Juliette Greco
زادروز ۱۹۲۷م
درگذشت فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م
ملیت فرانسوی
شغل و تخصص اصلی خواننده و بازیگر
آثار اورفه (۱۹۴۹)، اِلِنا و مردان (۱۹۵۵)، خورشید همچنان طلوع می‌کند (۱۹۵۷)
گروه مقاله موسیقی
خویشاوندان سرشناس میشل پیکولی (همسر سابق)

ژولیت‌ گرکو (۱۹۲۷- فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م)

(Greco, Juliette)

ژولیت گرکو

خواننده و بازیگر فرانسوی. به جریان پیشتاز فرهنگ کافه‌های کرانۀ غربی پاریس پس از جنگ جهانی دوم تعلق داشت و در آوازهای خود سروده‌هایی از ژاک پر‌ور[۱] (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. موسیقی بیشتر این آوازها را ژوزف کوزما[۲] (۱۹۰۵ـ‌۱۹۶۹) می‌نوشت. در چندین فیلم ازجمله در اورفه[۳] (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو[۴] و فیلمِ اِلِنا و مردان[۵] (۱۹۵۵) ساختۀ ژان رنوار[۶] ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور[۷] و ژاک برِل[۸] را می‌خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به پاریس رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو[۹] در خیابان دوفینه[۱۰] به‌ کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ اگزیستانسیالیسم[۱۱] می‌دانستند. حلقۀ پیرامون او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون آلبر کامو[۱۲]، ژان پل سارتر[۱۳]، سیمون دو بووار[۱۴] و موریس مرلوپونتی[۱۵] تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ داریل اف زانوک[۱۶]، ازجمله خورشید همچنان طلوع می‌کند[۱۷] (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی‌نامۀ خودنوشتش با عنوان عنّاب[۱۸]در ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.

بین سال‌های 1966 تا 1977 همسر میشل پیکولی، بازیگر بود. 


  1. Jacques Prévert
  2. Joseph Kosma
  3. Orphée
  4. Jean Cocteau
  5. Eléna et les Hommes
  6. Jean Renoir
  7. Serges Gainsbourg
  8. Jacques Brel
  9. Le Tabou
  10. Dauphine
  11. muse of existentialism
  12. Albert Camus
  13. Jean-Paul Sartre
  14. Simone de Beauvoir
  15. Maurice Merleau-Ponty
  16. Darryl F Zanuck
  17. Rises The Sun Also
  18. Jujube